Φέτος ταξίδεψα με αεροπλάνο πολλές φορές, από την Αίγυπτο έως το Μαρόκο για να καλύψω τις διαδηλώσεις. Το να καλύψω όμως την τελευταία «εξέγερση», ήταν πιο εύκολο: πήρα το μετρό. Εκατοντάδες νέοι του κινήματος «Καταλάβατε τη Γουόλ Στριτ» κατασκήνωσαν σε πάρκο του Κάτω Μανχάταν φωνάζοντας συνθήματα εναντίον των τραπεζιτών και των μεγαλοεπιχειρηματιών. Στην αρχή το κίνημα αντιμετωπιζόταν ως ανέκδοτο όμως σιγά σιγά απέκτησε υπόσταση. Τα πλήθη παραμένουν μικρά, όμως ανάλογα κινήματα δημιουργήθηκαν και σε άλλες πόλεις. Κάποιες στιγμές η ατμόσφαιρα μου θυμίζει την Πλατεία Ταχρίρ, όμως το πρόβλημα είναι ότι οι νεαροί διαδηλωτές δεν έχουν κανένα συγκεκριμένο αίτημα. Δεν συμμερίζομαι τα συναισθήματα πολλών διαμαρτυρομένων εναντίον της ελεύθερης αγοράς. Ομως επειδή οι τράπεζες πραγματικά κοινωνικοποιούν το ρίσκο και ιδιωτικοποιούν τα κέρδη, επιτρέψτε μου να κάνω μερικές συγκεκριμένες προτάσεις προκειμένου να υιοθετηθούν ως αιτήματα:

< Επιβολή φόρου χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, βασισμένη στις προτάσεις του νομπελίστα οικονομολόγου Τζέιμς Τόμπιν.

< Κατάργηση των φορολογικών απαλλαγών για τους εύπορους, που επιτρέπουν στους πιο πλούσιους πολίτες αυτής της χώρας να πληρώνουν τους μικρότερους φόρους.

< Προστασία των μεγάλων τραπεζών από τον εαυτό τους. Αυτό σημαίνει την προώθηση της συμφωνίας Βασιλεία ΙΙΙ και υιοθέτηση του νόμου που περιορίζει την ικανότητα των τραπεζών να κάνουν ριψοκίνδυνες επενδύσεις. Αλλη μια λογική πρόταση, την οποία υποστηρίζει ο πρόεδρος Ομπάμα και πολλοί ειδικοί σε όλο τον κόσμο, είναι ένας τραπεζικός φόρος. Θα βασίζεται στο μέγεθος κάθε τράπεζας ούτως ώστε οι τραπεζίτες να πληρώνουν τα λάθη τους – το οικονομικό αντίστοιχο του φόρου για τη ρύπανση.

Κάποια από τα συνθήματα του κινήματος «Καταλάβατε τη Γουόλ Στριτ» είναι ανόητα. Το ίδιο ανόητη όμως είναι και η συμπεριφορά της Γουόλ Στριτ. Και εάν μια ομάδα νεαρών διαδηλωτών μπορεί να φέρει μια δόση υπευθυνότητας και δικαιοσύνης στο χρηματοπιστωτικό μας σύστημα, τότε είμαστε όλοι μαζί τους.

Τελευταία Νέα