Αλ Χαλίλι: το λεξικό μπορεί να γράφει κάτι σαν «η κεντρική και πιο ονομαστή ανοιχτή αγορά του Καΐρου» αλλά αν ρωτήσετε έναν Ελληνα που έχει ζήσει εκεί στις αρχές του ’90, ο πρώτος συνειρμός που θα κάνει είναι… ακουστικός. Της φωνής του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Του πιτσιρικά που έβλεπε το ’92 στην τηλεοπτική σειρά «Μπακούρια».
Ο πιτσιρικάς με την κοτσίδα. Εκείνο το παιδί που έφερνε συχνά πυκνά ο Νίκος Ζούδιαρης στο στούντιο του Κώστα Στρατηγόπουλου στην Κυψέλη, παρέα καλλιτεχνική, μπαρόβια, γεμάτη από τον ενθουσιασμό και τον δημιουργικό οίστρο που χαρακτηρίζει συνήθως τους ερασιτέχνες.
Σπουδαστής στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ο Αλκίνοος είχε κάνει την πρώτη του μίνι επιτυχία παίζοντας στο νεανικό σίριαλ «Τα μπακούρια» – από τα πρώτα τότε της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης (1992) που απευθυνόταν σε νεανικό κοινό.
Το στούντιο του Στρατηγόπουλου στην Κυψέλη ήταν κάτι σαν κέντρο διερχομένων, ένα «περιφερειακό» στούντιο, τόπος συνάντησης ροκάδων και μη, παιδιών που προσπαθούσαν να κάνουν καλά και (πιο) φθηνά τη δουλειά τους, αλλά και στούντιο που έγραφαν κατά καιρούς και γνωστές φωνές όπως ήταν λ.χ. ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
Ο Ζούδιαρης τότε δεν είχε καμία σχέση με τη δισκογραφία. Το επάγγελμά του ήταν εκτελωνιστής. Το σαράκι της μουσικής όμως τον έτρωγε χρόνια και το στούντιο του φίλου του – μουσικού και ηχολήπτη – Κώστα Στρατηγόπουλου που βρισκόταν χρόνια σ’ αυτόν τον χώρο (και ήταν και ο κιθαρίστας του Μίκη Θεοδωράκη) ήταν ό,τι καλύτερο για να κάνει τις πρώτες του απόπειρες. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, η δουλειά προχωρούσε και τα τραγούδια του αποκτούσαν σώμα και φωνή. Του Αλκίνοου και δύο συμφοιτητών του από τη Δραματική Σχολή – τους είχε φέρει ο ίδιος στην παρέα -, της Στέλλας Φυρογένη και του Γιώργου Χριστοδούλου.
«Ο Αλκίνοος όμως» θυμάται ο Στρατηγόπουλος είχε έναν ενθουσιασμό που σε κέρδιζε με την πρώτη. Σχεδόν μια παιδική… φόρα που σε σκλάβωνε. Κουβαλούσε παντού την κιθάρα του και όπου καθόμασταν κι όπου βρισκόμασταν, ζήταγε την άδεια από τον μαγαζάτορα κι άρχιζε να παίζει τα τραγούδια».
Αθήνα 1992. Ο Αλκίνοος είναι από το 1989 στην Ελλάδα (Κύπριος γέννημα – θρέμμα), σπουδάζει θέατρο και ταυτοχρόνως φοιτά στη Φιλοσοφική Αθηνών, κάνει νέους φίλους, μπαίνει στα κυκλώματα των ηθοποιών. Είναι η εποχή του μεγάλου ανοίγματος στη δισκογραφία, της κυκλοφορίας των πρώτων CD, της «MegaBanka», του «Τροχού της Τύχης» στην τηλεόραση (η Μενεγάκη με σκούρο μαλλί είναι η συμπαρουσιάστρια του Γιώργου Πολυχρονίου) και βέβαια η εποχή της ανοδικής πορείας του άστρου της Ρούλας Κορομηλά, μέσα από τον «Πρωινό καφέ». Από εκεί άλλωστε θα περνούσε έναν χρόνο αργότερα, ως καλεσμένος της, και ο Αλκίνοος και θα έπαιζε την «Αγορά του Αλ Χαλίλι» (αν και λέγεται ότι η ντίβα Ρούλα είχε διαφωνήσει κάθετα με «αυτό το πράγμα που της έφεραν», προφανώς γιατί ο συνδυασμός τζιν, κοτσίδας και κιθάρας δεν ήταν στις αισθητικές της επιλογές). «Πρωινός καφές» και φιλοξενούμενοί του όλα τα φιντάνια και μη της δισκογραφίας. Ο Σάκης Ρουβάς, ο Λάμπης Λιβιεράτος, η – πρώτη τη τάξει των ποπ – Αλέξια, η Ελίνα Κωνσταντοπούλου, ο Κώστας Χαριτοδιπλωμένος. Ακόμα είμαστε όμως στο ’92 και ο δίσκος που έμελλε να συστήσει στο πανελλήνιο τον πιτσιρικά με την κοτσίδα, ως τραγουδιστή πλέον, όχι ως ηθοποιό, βρισκόταν ακόμα στα σκαριά… Το τραγούδι όμως είχε ήδη γραφτεί. «Στην αγορά του Αλ Χαλίλι» λοιπόν από κάποιον που αγαπούσε τα ταξίδια. Ή μήπως όχι;
«Οχι, δεν είχα πάει στην Αίγυπτο» λέει ο Νίκος Ζούδιαρης. «Ηταν Αύγουστος, ήμουν στην Αθήνα και σε μια τυχαία παρέα, από εκείνες που ξεμένουν μέσα στην πόλη, έπιασα κουβέντα με μια κοπέλα και μεταξύ αστείου και σοβαρού είπαμε να πάμε στην Αίγυπτο. Οχι ότι το πολυπιστέψαμε, αλλά το συμφωνήσαμε κι εγώ ανέλαβα να το οργανώσω. Από εκεί και πέρα κλείστηκα μέσα στο δωμάτιο κι άρχισα να ονειρεύομαι το ταξίδι και να γράφω. Σκοπός μου ήταν να περιγράψω τα συναισθήματά μου, μέσα από τα τέσσερα στοιχεία της φύσης. Οταν το κατάφερα κι έγραψα τους πρώτους στίχους, κύλησε το τραγούδι μου προς τον Νείλο και το άφησα να με πάει…».
Το ταξίδι στην Αίγυπτο μπορεί να μην έγινε ποτέ (όντως δεν έγινε), είχε γίνει όμως το πρώτο βήμα για ένα άλλο ταξίδι που έμελλε να δώσει στον Ζούδιαρη μια νέα ζωή και σ’ εμάς έναν από τους κλασικούς πλέον δίσκους της γενιάς του ’90. Και έναν νέο καλλιτέχνη..
Τύχη; Αστρο; Ταλέντο; Οπως και να το ονομάσουμε, ο Αλκίνοος το είχε μαζί του γιατί, όπως έλεγε ο Ζούδιαρης, «οι δύο συσπουδαστές του, πιστέψτε με, ήταν και εκείνοι εξαιρετικοί ερμηνευτές».
Και μετά πώς έγινε και άνοιξε η πόρτα της δισκογραφικής;
«Είχε ο Στρατηγόπουλος σχέση με τη Λύρα, οπότε ένα demo το έδωσε εκείνος εκεί. Υστερα από κάμποσο καιρό δώσαμε και ένα στην Polygram. Από τη Λύρα η απάντηση ήταν θετική, αλλά πέρασαν 8 – 10 μήνες και δεν έγινε τίποτα. Η παρέα μας διαλύθηκε, από μόνη της, όπως γίνεται συνήθως στη ζωή. Η απάντηση της Polygram (μετέπειτα Universal) ήταν αρνητική: Τα τραγούδια ήταν παλιομοδίτικα και οι τραγουδιστές φάλτσοι. Αν δεν έμπαινε δε στον δρόμο μας η Δήμητρα Γαλάνη δεν ξέρω αν θα κυκλοφορούσε ποτέ αυτός ο δίσκος. Η “Αγορά” κυκλοφόρησε τελικά με δική της ευθύνη στην Polygram τον Νοέμβριο του 1993».
