Η µπάλα στις ίδιες παγίδες

Από τις πιο συναρπαστικές στιγµές που µπορεί να ζήσει ένα µικρό παιδί στο λούνα παρκ είναι και το τούνελ µε το τρενάκι του τρόµου. Κάτι το φιδάκι που κουλουριάζεται στο χέρι, κάτι αυτοί που προσπαθούν να του επιτεθούν µε το τσεκούρι, όλα αυτά ανεβάζουν την αδρεναλίνη και κάνουν τις στιγµές ενδιαφέρουσες.

Στο ελληνικό ποδόσφαιρο οι «παγίδες» είναι εδώ και χρόνια οι ίδιες. Η βία εξακολουθεί να παραµονεύει σχεδόν σε κάθε αγωνιστική, το πρόβληµα της διαιτησίας βρίσκεται πρώτο πρώτο στην ηµερήσια διάταξη, τα γήπεδα είναι ακατάλληλα, οι παίκτες όπως και οι προπονητές πάνε και έρχονται και οι παράγοντες επιδίδονται απλά στο κυνήγι του θησαυρού που κρύβουν οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις, πρωτίστως το Τσάµπιονς Λιγκ και τώρα τελευταία το αναβαθµισµένο Εuropa League.

Στο έτος 2010 η ποδοσφαιρική Ελλάδα προσπαθεί ακόµη να βρει τον τρόπο µε τον οποίο θα πρέπει να γίνονται (ή όχι) οι µετακινήσεις των οπαδών της φιλοξενούµενης οµάδας, ενώ σηµειώνεται ότι για την προστασία του φιλάθλου η προηγούµενη κυβέρνηση ξόδεψε εκατοµµύρια ευρώ προκειµένου να τοποθετήσει ηλεκτρονικές κάµερες στα γήπεδα ώστε να αποτρέψει ή να συλλάβει τους παραβάτες. Τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε και το πρωτάθληµα άρχισε µε κλειστά τα γήπεδα του Παναθηναϊκού και του Ολυµπιακού. Οι Πράσινοι έπαιξαν µάλιστα στο µουσειακού χαρακτήρα γήπεδο της Λεωφόρου, αφού την τελευταία στιγµή ανακαλύψαµε ότι ο αγωνιστικός χώρος του Ολυµπιακού Σταδίου ήταν κατάλληλος για µποστάνι. Το Στάδιο όπου έχουν διεξαχθεί τελικοί Τσάµπιονς Λιγκ και έχει φιλοξενήσει Ολυµπιακούς Αγώνες πριν από µερικά χρόνια και δεν είχε χορτοτάπητα ώστε να µπορεί να παιχθεί ένας ποδοσφαιρικός αγώνας. Απίστευτο; Κι όµως αληθινό.

Οσο για το θέµα της διαιτησίας, ακόµη κυνηγάµε την… παράγκα και το… παρακράτος των διαιτητών αλλά ενώ αναφερόµαστε σε αυτά ούτε που µπορούµε να τα ακουµπήσουµε.

Μπορεί να παραιτείται ένας διαιτητής κι ένας άλλος να ζητάει συγγνώµη, το πρόβληµα όµως παραµένει. Και να φανταστείτε ότι έχουµε παίξει µόλις τρεις αγωνιστικές. Τι θα γίνει αύριο, µεθαύριο; Θα σταµατήσουν οι διαιτητές να κάνουν λάθη; Και πώς θα ξεχωρίσουµε αν έχουν δόλο ή αν υπάρχει ανικανότητα;

Ολα αυτά είναι ακόµη υπό έρευνα αλλά και στο υπόλοιπο κάδρο δεν υπάρχουν οι πινελιές που θα το οµορφύνουν. Οι οµάδες δεν έχουν βρει τον ρυθµό τους όπως µας λένε οι πιο πολλοί προπονητές, όµως αυτό που δεν γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι είναι πότε θα συµβεί κάτι τέτοιο. Για τη σκοπιµότητα παίζουν όλοι και, κακά τα ψέµατα, το καλό ποδόσφαιρο θα αργήσουµε να το δούµε.

Οταν δεν µένουν οι ίδιοι προπονητές σε έναν σύλλογο και δεν διατηρείται ο συγκεκριµένος κορµός ποδοσφαιριστών που να διαθέτουν βέβαια και ικανότητες τότε πώς θα φτάσουµε στο σηµείο να παρακολουθήσουµε µία οµάδα να κατεβάζει σωστά την µπάλα και να παράγει ποδόσφαιρο;

Με τα λόγια και τις δικαιολογίες δεν πρόκειται να πάµε πουθενά. Κανείς δεν ενδιαφέρεται σοβαρά για το µέλλον του αθλήµατος και το µόνο που έχει στο µυαλό του είναι να µπορέσει να βγάλει ή τουλάχιστον να µη χάσει τα λεφτά του και να κερδίσει τους τρεις βαθµούς –τίποτα παραπάνω.

Με τα βεγγαλικά στη µαύρη νύχτα προσπαθεί να βαδίσει το ελληνικό ποδόσφαιρο, αφού απουσιάζει η διάθεση για να ανάψει κάποιος τους προβολείς.

Οσο δεν αλλάζουν όλα αυτά, πώς θα µπορέσει να ψυχαγωγηθεί στα γήπεδα έστω και ένα µικρό παιδί; Γιατί να µην προτιµήσει το τρενάκι του τρόµου που κοστίζει και λιγότερα;