«Οταν πήγα στην Αθήνα», μου λέει ο Στέλιος Μπερμπέρης, «κατάλαβα πού δεν ανήκω. Κι έτσι γύρισα στην Πόλη». Ο Στέλιος γεννήθηκε στην Ιμβρο την εποχή που οι Ρωμιοί, ο ένας μετά τον άλλον, εγκατέλειπαν μαζικά το νησί. Οι ταραχές ξεκίνησαν στα μέσα της δεκαετίας του 1950, ως αντίποινα για τα γεγονότα της Κύπρου. Τότε ήταν που άρχισαν οι μαζικές απαλλοτριώσεις των ελληνικών κτημάτων, που ήταν και τα πιο εύφορα του νησιού («η τουρκική κυβέρνηση τα αγόραζε στην τιμή ενός αυγού», μου λέει ένας άλλος Ιμβριος, ο κυρ Κώστας), ενώ το 1964 απαγορεύθηκε η λειτουργία των ελληνικών σχολείων. Η οικογένεια του Στέλιου μεταφέρθηκε στην Πόλη- ο πατέρας του εξάλλου δούλευε ως πρωτονοτάριος στο Πατριαρχείο. Εκεί επέστρεψε για να εργαστεί σήμερα κι ο Στέλιος, ως ψάλτης και παραδομέστικος του Πατριαρχικού Ναού. Οπως η οικογένεια του Στέλιου Μπερμπέρη, έτσι και οι περισσότεροι από τους περίπου 6.000 Ρωμιούς που κατοικούσαν κάποτε στην Ιμβρο (αποτελώντας τότε το 98% της πληθυσμικής σύνθεσης του νησιού) μετοίκησαν στην Πόλη, διατηρώντας την τουρκική τους υπηκοότητα. Μερικοί από αυτούς απορροφήθηκαν εργασιακά από το Πατριαρχείο. Αλλοι πήγαν στην Ελλάδα, έγιναν έλληνες υπήκοοι και, ως επί το πλείστον, εντάχθηκαν ως χαμηλόμισθοι στις δημοτικές υπηρεσίες- για να γυρίσουν όμως και πάλι στην Ιμβρο ως συνταξιούχοι:

«Στην Ελλάδα ένιωθα ξένος», μου λέει ο κύριος Γιώργος, που ονειρεύεται να ξαναφτιάξει το κοπάδι του στην Ιμβρο. Μερικοί πάλι ξενιτεύτηκαν ακόμη πιο μακριά, στη Νότια Αφρική, στην Αυστραλία και αλλού.

Τελευταία Νέα