Καπνίζει σαν φουγάρο. Ο βήχας που έχει κάθε πρωί – µέχρι δηλαδή να πιει το πρώτο καφεδάκι της ηµέρας, να κάνει τα τρία τσιγάρα και να φύγει για το γραφείο – ανησυχεί τους πάντες σπίτι. Θεριακλού αναµφισβήτητα.

Από αυτούς που θα έπαιρναν το όπλο τους και θα κατασκήνωναν έξω από τη Βουλή για να διαµαρτυρηθούν εναντίον της κατάφωρης καταπάτησης του ανθρώπινου δικαιώµατος του «καπνίζειν».

Ανήκει σε όσους θα ξεκινήσουν την επανάσταση ανάβοντας το τσιγαράκι τους στο µπαρ ή το καφέ κάποιου δύσµοιρου καταστηµατάρχη, ο οποίος θα κληθεί να παίξει τον λυκειάρχη της χούντας ή να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη. Ή µήπως όχι; Οταν ξηµέρωσε η 1η του Σεπτέµβρη ακολούθησε το καθηµερινό της πρωινό τελετουργικό των τριών τσιγάρων. Κι ενώ το χαζοκούτι έπαιζε κάπου στο βάθος, το µόνο που άκουγε ως «θέµα της ηµέρας» ήταν η καπνοαπαγόρευση. Το κράτος – πατερούλης θα φροντίσει για την υγεία όλων µας, διατυµπάνιζε η υπουργός σε ένα κανάλι.

«Φουµάρω σαράντα χρόνια, έχω καφενείο και θα το κλείσω, ποιος θα έρχεται άµα δεν µπορεί να καπνίζει; Κάτω η δικτατορία της υγείας», κραύγαζε κάποιος σε άλλη συχνότητα. Εκείνη ακριβώς τη στιγµή του εκατέρωθεν προκλητικού λαϊκισµού θυµήθηκε τις περσινές διαδηλώσεις των καπνιστών στα βάθη της Ανατολίας όταν στη γείτονα επέβαλαν την καθολική απαγόρευση του καπνίσµατος. Ηταν τόσο χαρακτηριστικές οι θολές από τον καπνό φωτογραφίες των Τούρκων µε τα πέντε τσιγάρα στο στόµα. «Τριτοκοσµικό…», είχε σκεφθεί τότε.

Οι εικόνες αυτές τριγύριζαν στο µυαλό της µέχρι την ώρα του βραδινού. Οταν έφτασε στο εστιατόριο, αποφασισµένη πως αν χρειαστεί θα βγει έξω να καπνίσει – όπως σε τόσες και τόσες πόλεις του εξωτερικού _, έκθαµβη είδε τα τασάκια πάνω στα τραπέζια. «Ακόµη προλαβαίνουµε, τον Σεπτέµβριο θα κάνουν µόνο συστάσεις», είπε ο ιδιοκτήτης µη θέλοντας να κακοκαρδίσει τους πελάτες. «Τέλεια», απάντησαν αυτοί µε τον αναπτήρα ανά χείρας. Αναψαν και ρούφηξαν την πρώτη τζούρα. Μετά ακολούθησαν πολλές άλλες.

«Τριτοκοσµικό», ξανασκέφθηκε ενώ άνοιγε την πόρτα για να πάρει κι αυτήν τη «δόση» της νόµιµα στο πεζοδρόµιο. Για µια ακόµη φορά δυστυχώς συνειδητοποίησε πως η απέχθεια στον κανόνα είναι γραµµένη στο ελληνικό DΝΑ. Πριν από την κρίση θα µπορούσε να χαρακτηριστεί και ως διασκεδαστικό φολκλόρ. Τώρα πάλι…