ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ ΚΑΙ ΣΟΥΛΑΤΣΑΡΕΙ
ΣΥΧΝΑ- ΠΥΚΝΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ
ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΜΥΘΩΝ, ΜΕ ΠΡΟΣΦΑΤΟ
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗ ΘΕΑΜΑΤΙΚΗ «ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΑ»
ΤΟΥ ΛΕΤΕΡΙΕ; Ο,ΤΙ ΚΑΙ Η ΑΛΕΠΟΥ
ΣΤΟ ΠΑΖΑΡΙ!
Βασισμένη περισσότερο στην ομότιτλη επιτυχημένη ταινία του Ντέσμοντ Ντέιβις (1981) και σε έναν αχταρμά από στοιχεία των μύθων της ελληνικής αρχαιότητας, η «Τιτανομαχία» του Λουί Λετεριέ (Village) επιχειρεί να διηγηθεί με θεαματικά τρισδιάστατα μέσα και ένα εντυπωσιακό καστ ηθοποιώνΛίαμ Νίσον (Δίας), Ρέιφ Φάινς (Αδης), Σαμ Γουόρθινγκτον (Περσέας), Αλέξα Ντάβαλος (Ανδρομέδα)- την ιστορία ενός «απλού» ήρωα με ξεκάθαρες αντιλήψεις για το καλό και το κακό, αλλά και τη θέση του στον κόσμο.

Με λίγα λόγια. Γόνος μιας θνητής και ενός θεού (του Δία!) αλλά μεγαλωμένος από απλούς ανθρώπους και μάλιστα ψαράδες, ο Περσέας ενηλικιώνεται σε μια κρίσιμη συγκυρία: απηυδισμένοι από την κακία και την εγκατάλειψη των θεών (του Ολύμπου), οι άνθρωποι αποφασίζουν να στραφούν εναντίον τους. Καταστρέφοντας και προκαλώντας (ύβρις;) δίνουν την ευκαιρία και στους Ολύμπιους να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με τους θνητούς αλλά και μεταξύ τους. Επιμένοντας από την πλευρά των ανθρώπων- αν και ημίθεος- και με το σύνθημα «Αρκετά!» ή «Ως εδώ!» ο Περσέας αναλαμβάνει να ηγηθεί ολιγάριθμης αποστολής, να τα βάλει με δαιμόνια και (σύγχρονης τεχνολογίας) τέρατα, να κόψει το κεφάλι της Μέδουσας και πάνω απ΄ όλα να ματαιώσει τα καταστροφικά σχέδια του εκδικητικού θεού του Κάτω Κόσμου, του Αδη. Οσο ο ήρωας περνά από τις δοκιμασίες των τυπικών, στους μύθους, θεμάτων της αναζήτησης και της αναμέτρησης, ένας λαός που μοιάζει περισσότερο με ρωμαϊκό όχλο κοχλάζει και ζητά τη θυσία της όμορφης Ανδρομέδας, σ΄ ένα Αργος που φέρνει περισσότερο σε μεγαλούπολη (!), «μια τεράστια πόλη 40.000 τετραγωνικών», και ζει μέρες παρακμής, η οποία βρίσκει την παραστατική απόδοσή της, σύμφωνα με την ενδυματολόγο Λίντι Χέμινγκ, σε ατμόσφαιρα που «έπρεπε να θυμίζει πάρτι του Βερσάτσε»! Αναδιηγήσεις

Τότε προς τι ο αρχαιοελληνικός μύθος; Αναδιηγήσεις όπως αυτές- και τα πρόσφατα δείγματα, κινηματογραφικά και τηλεοπτικά, είναι αρκετά- «δεν πρέπει να θεωρηθούν ένδειξη ότι το αληθινό νόημα των μύθων έχει ξεχασθεί ή παραχαραχθεί» θα έλεγε ενδεχομένως ο Richard Βuxton (Οι Ελληνικοί Μύθοι), και θα τόνιζε ότι η προσαρμοστικότητα της ελληνικής μυθολογίας στις νέες ανάγκες αποτελεί «ένδειξη σφρίγους», χαρίζοντας έμπνευση και αποθαρρύνοντας τον εφησυχασμό.

Μήπως ο κόσμος- και σήμερα περισσότερο από πριν- έχει όρεξη για αρχαίες ιστορίες; Από την τυπική δομή της περιπέτειας αλλά και την υπερβολή του παραμυθιού, στο ήρωας αναζητά ή περιπλανάται, πρέπει να υπερβεί τον εαυτό του, να αντιμετωπίσει μυθικά τέρατα και εμπόδια, να σώσει το κορίτσι, να συγκρουστεί με τον πατέρα ή τις εξουσίες; Αλλωστε και η «Τιτανομαχία» που στον αρχαίο μύθο καταλήγει με τον εγκλεισμό των ηττημένων Τιτάνων στα Τάρταρα και την οριστική εδραίωση της εξουσίας του Δία, στην ταινία δανείζει περισσότερο το μεταφορικό και φανταστικό της απόηχο, και όχι το μυθολογικό της πυρήνα. Η σφοδρότητα της σύγκρουσης – «Και ο Δίας πια δεν συγκρατεί το μένος του… από το στιβαρό του χέρι έφευγαν και πετούσαν κεραυνοί πυκνοί, βροντές και αστροπελέκια, κόρωνε άγρια η φλόγα», (Εκλογές από τον Ησίοδο, μετάφραση Δ.Ν.

Μαρωνίτης, Εκδόσεις Αγρα)- είναι εκείνο που μετρά και μεταφράζεται στο τεχνολογικά ευρηματικό και εντυπωσιακό θέαμα του ολέθρου με την ανάλογη σύγχρονη αισθητική.

Τελευταία Νέα