Αναζήτηση
ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΕΚΤΟΥ ΔΙΔΥΜΟΥ «ΒΙΒΛΙΑΡΙΟΥ» ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΑΚΗ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΙΛΤΟ ΣΑΧΤΟΥΡΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ
Η ΣΕΙΡΑ «ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΣΗ», ΟΠΟΥ ΣΤΕΓΑΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΡΙΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
ΤΟΥ Δ. Ν. ΜΑΡΩΝΙΤΗ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ. Ο ΤΟΜΟΣ ΕΥΛΟΓΑ
ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΜΑΝΟΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ
Τέσσερα κείμενα για τον Σινόπουλο, δημοσιευμένα από το 1973 έως το 1986 και επτά κείμενα για τον Σαχτούρη, δημοσιευμένα από το 1978 έως το 1992, συνιστούν σημαντική κριτική κατάθεση για το έργο των δύο δημιουργών αλλά και, συνάμα, πολύτιμο μεθοδολογικό εργαλείο για τον μελετητή της νεοελληνικής ποίησης. Γιατί ο κριτικός λόγος του Μαρωνίτη, ευθύβολος και οξυδερκής, έχει διττό στόχο: το κείμενο του Αλλου, αλλά και τον ίδιο τον κριτικό λόγο, καθώς κάθε τόσο δείχνει τις ραφές του, αναδιπλώνεται, θέτει ερωτήματα για την ίδια την υπόστασή του και τη φερεγγυότητά του. Οχι μόνο σε κείμενα εκ προοιμίου μεθοδολογικά και εσωστρεφή, όπως το γνωστό Παρανάγνωση- Ανάγνωση- Φιλολογική ανάγνωση:Μέθοδος και Εφαρμογή, αλλά και σε κείμενα με δηλωμένη την εξωστρέφειά τους, ο Μαρωνίτης συναντά τον λόγο της ποίησης, αλλά και υποβάλλει κάθε τόσο σε έλεγχο τη λειτουργία και την επάρκεια του κριτικού λόγου.
Καθώς η εύχυμη συγκομιδή του συστεγάζεται στον παραπάνω τόμο, αναδεικνύεται η στιβαρότητα του κριτικού λόγου που είτε ψάχνει τις ποιητικές καταβολές, αλλά και τις προσωπικές προβολές, του Νεκρόδειπνου, είτε εντοπίζει τον σύνθετο τόνο στο Γκρίζο φως, δείχνει την ίδια αγάπη και δικαιοσύνη για έναν «ασκημένο τεχνίτη» όπως ο Σινόπουλος. Παράλληλα, γίνεται φανερό ότι τα συγκεκριμένα μεθοδολογικά εργαλεία, ενίοτε αιρετικά ή τουλάχιστον μη προσδοκώμενα, οπωσδήποτε προσωπικά και γόνιμαόπως για παράδειγμα η χρωματολογία ως συντεταγμένη της ποίησης του Σαχτούρη- συνιστούν, πλάι στην περίτεχνη ρητορική του, βασική ειδοποιό διαφορά του κριτικού του λόγου από τον λόγο των συγκαιρινών του.
Ο τίτλος της σειράς παραπέμπει στο κομβικό μεθοδολογικό χαρακτηριστικό της προσέγγισης της ποίησης από τον Μαρωνίτη· «Γραφή και Ανάγνωση»: διαδικασίες που αλληλοσυμπληρώνονται και εναλλάσσονται σε ευτυχισμένες στιγμές συνοδοιπορίας των ποιητών και του κριτικού, ο οποίος αρνούμενος να καθηλωθεί σε επιβεβλημένες από την ακαδημαϊκή ταυτότητα ή την εκάστοτε θεωρητική μόδα μεθοδολογικές επιλογές, αντιμετωπίζει το κείμενο κάθε φορά με τη διόλου εύλογη, αλλά οπωσδήποτε ευλογημένη, ελευθερία του ιδανικού αναγνώστη.
