Μπορεί η σιωπή να αποδεικνύεται χρυσός.

Κυρίως όμως αυτό αφορά την πολιτική, έστω και αν «τσίμπησε» κάπως χθες η χρυσή λίρα.

Στις αγορές σημασία έχει η στιγμή, ποιος μιλάει, τι λέει και- βέβαια- αν πουλάει ή αν αγοράζει.

Στις μέρες μας όμως, οι αγορές έχουν το πάνω χέρι και αυτό ό,τι και να λέμε, φαίνεται.

Κάπως έτσι το καπάκι στην κατσαρόλα που ξεχειλίζει από τα σπρεντ, το σπρώχνει στη θέση του πάλι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία ασφαλώς έχει τους λόγους της, επειδή ταυτόχρονα κρατάει χαμηλά το κατώφλι στα δάνεια αλλά για τις τράπεζες.

Το περίεργο όμως είναι ότι κάποιοι φροντίζουν να μη χαμηλώνει η φωτιά και επιμένουν, εκεί, στον λογαριασμό με το έλλειμμα, όπως πάντα, όμως, με τις διαρροές τους.

Ισως αυτό να βοηθάει εντός, στα καθημερινά αδιέξοδα, γιατί εκτός συνόρων ήδη η συνταγή λειτουργεί ανάποδα.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι στο εσωτερικό μέτωπο η επιλογή είναι μάλλον οριστική, με την υποταγή της πολιτικής στην επικοινωνία, την ενημέρωση στη γωνία και τα κοινωνικάασφαλιστικά δικαιώματα στο καναβάτσο.

Ετσι, οι αποφάσεις, όπως παραδέχεται και ο καθηγητής, γίνονται όλο και πιο «προσεκτικές» για τους έχοντες και ο κόσμος της εργασίας με τους συνταξιούχους αλλά και τη νέα γενιά συνεχίζουν να πληρώνουν τον λογαριασμό. Αλλωστε, στο Φορολογικό οι γκρίζες ζώνες μένουν και η πραγματική οικονομία μετράει τις πληγές της, έστω και με τις βελτιώσεις της τελευταίας ώρας. Απλώς με τη ρύθμιση για τους ημιυπαίθριους, το…

περιβάλλον αποκτά ιδεολογία με νόημα.

ΥΓ:Δηλαδή, Σουφλιάς με σκόντο.

Τελευταία Νέα