Αναζήτηση
Η νέα σκηνοθέτρια ανεβάζει την άπαιχτη στην Ελλάδα αναγεννησιακή, αιματηρή «Εκδίκηση» του Τόμας Κιντ
«Ψάχνω, ψάχνω… Δυσκολεύομαι να βρω έργο. Δεν είναι τυχαίο- ένα παίδεμα δείχνει αυτό. Μου αρέσει άλλωστε η λογοτεχνία και υπάρχουν περισσότερα πεζογραφήματα παρά έργα θεατρικά που θέλω να κάνω στο θέατρο. Ίσως γιατί εκεί τίποτα δεν είναι δεδομένο. Μπορείς να επέμβεις. Αν όμως νιώσω πως ένα έργο έχει κάτι να πει όπως αυτό…». Το έργο «αυτό» που επέλεξε η Κατερίνα Ευαγγελάτου είναι η «Εκδίκηση», όπως αποδόθηκε στα ελληνικά, «για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις», η «Ισπανική τραγωδία» του αναγεννησιακού Άγγλου Τόμας Κιντ, ο οποίος επηρέασε τον Σαίξπηρ. Ένα έργο του 1587 που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. «Βέβαια υπήρχαν προβλήματα- σαράντα ρόλους έχει!-: Πώς θα το κάνω στο “Αμφι-Θέατρο”, πού θα βρεθούν οι ηθοποιοί… Όταν όμως ψάχνεις τόσο καιρό, λες “δεν γίνεται, πρέπει να βρω τον τρόπο να το κάνω”. Και όντως κατάφερα να το οργανώσω με επτά ηθοποιούς που παίζουν τρεις έως πέντε ρόλους ο καθένας».
Έχω περάσει από το γραφειάκι αυτό του «Αμφι-Θεάτρου» όπου καθόμαστε. Έχω κάνει εδώ συνεντεύξεις και με τον πατέρα της, τον Σπύρο, και με τη μητέρα της, τη Λήδα Τασοπούλου. Η οικογένεια χτυπήθηκε από τον θάνατό της πρώτα, από τον θάνατο του Αντίοχου, του αδελφού της Κατερίνας, πολύ πρόσφατα. Κάθεται, ντυμένη στα μαύρα- πανέξυπνο κορίτσι, καλλιεργημένο, με γερή αρματωσιά σπουδών- στην ίδια καρέκλα που καθόταν η μητέρα της. Και παρατηρώ πόσο της μοιάζει. Όλο και περισσότερο όσο περνούν τα χρόνια- στα τριάντα είναι: τα μάτια, το λυγερό κορμί, η φωνή, η ενέργεια, το εκρηκτικό ταμπεραμέντο…
Μετράει ως σκηνοθέτρια ήδη πέντε παραστάσεις: τρεις στο Εθνικόθα συνεργαστεί εκεί και πάλι τον χειμώνα- και δύο στο «Αμφι-Θέατρο». Τώρα ετοιμάζει την έκτη της- την «Εκδίκηση».
«Είναι ένα έργο- σταθμός, καινοτόμο για την εποχή του. Εδώ χρησιμοποιείται για πρώτη φορά το εύρημα του θεάτρου εν θεάτρω. Πολυεπίπεδη σύλληψη! Και είναι η πρώτη τραγωδία εκδίκησης που γράφτηκε.
Συνδυάζει, επίσης πρωτοποριακά, το κωμικό με το δραματικό στοιχείο σε συνεχείς εναλλαγές».
Διαλέξατε να ανεβάσετε άλλο ένα σκοτεινό κείμενο; Γιατί;
Γελάει. Αλλά η απάντηση είναι πικρή: «Τι να πω; Η ζωή μου μιλάει μόνη της…».
Η προοπτική σας για το «Αμφι-Θέατρο»; Υπάρχει η σκέψη να αναλάβετε εσείς την ευθύνη του;
«Χωρίς βοήθεια από την Πολιτεία ή από κάποιους χορηγούς αυτά που θέλεις να κάνεις μπαίνουν αμέσως σε δεύτερη μοίρα σε σχέση μ΄ αυτά που μπορείς να κάνεις. Προς το παρόν προσπαθούμε να είμαστε συνεπείς απέναντι στις υποχρεώσεις μας προς τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργαζόμαστε. Και όποια σχέδια κάνουμε είναι μέσα σ΄ ένα πλαίσιο ρεαλιστικό. Το πλαίσιο που μας προσφέρει η Πολιτεία είναι το χειρότερο- ένα μη πλαίσιο. Που μόνο σε απελπισία μπορεί να οδηγήσει.
Ναι, ασχολούμαι πια, πηγαίνω στις συζητήσεις με τα άλλα επιχορηγούμενα Θέατρα, με το υπουργείο… Αλλά δεν ξέρω τι θα γίνει. Θα ήθελα, πάντως, να είναι πιο δυναμικός ο τρόπος διεκδίκησης. Να παίρνουμε δάνεια για να είμαστε συνεπείς και να κάνουμε μόκο θεωρώ πως είναι λάθος. Αυτό που περνάμε είναι πιο σκληρό απ΄ ό,τι βγαίνει προς τα έξω. Έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι».
Έχει όμως αρχίσει να δημιουργείται μέσα στην παρούσα οικονομική κρίση και ένα κλίμα «να καταργηθούν οι επιχορηγήσεις»…
«Μα πώς θα ζήσουν όλοι αυτοί οι ηθοποιοί, οι τεχνικοί, οι καλλιτεχνικοί συντελεστές; Δεν είναι επαγγέλματα αυτά; Στον υδραυλικό που σου φτιάχνει τη βρύση θα πεις “δεν έχω να σε πληρώσω”; Πώς θα το πεις στον ηθοποιό και στον σκηνογράφο; Πρόκειται για παρανόηση. Είναι απαραίτητες οι επιχορηγήσεις. Για μένα δεν νοείται κράτος χωρίς επιχορήγηση στις τέχνες. Δεν είναι πολυτέλεια η τέχνη, είναι ανάγκη. Όπως η παιδεία, η γεωργία…».
ΙΝFΟ
Από τις 15 Απριλίου στο «ΑμφιΘέατρο»/ Σκηνή «Είσοδος Κινδύνου» Αδριανού 111, Πλάκα, τηλ.
210-3233.644).
«Είναι νωρίς για οικογένειες και παιδιά»
Πέρα από τη σκηνοθεσία, το «Αμφι-Θέατρο», τις επιχορηγήσεις, υπάρχει και η προσωπική ζωή… Με διακόπτει γελώντας δυνατά.
Πώς την αντιμετωπίζετε; Το θέμα οικογένεια, παιδιά σάς απασχολεί;
Γελάει πάλι.
«Αυτή τη στιγμή καθόλου. Δεν είμαι αρνητική αλλά σ΄ αυτή τη φάση το θέατρο είναι αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο και με απορροφά.
Τα προσωπικά μου καταλαμβάνουν ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου αλλά χωρίς να σκέφτομαι πως πρέπει να βάλω τα πράγματα στον δρόμο της οικογένειας. Θεωρώ πως είναι νωρίς. Δεν ήρθε η ώρα. Δεν θέλω να κάνω ένα παιδί για να το κάνω. Επίσης δεν θεωρώ πως όλοι οι άνθρωποι είναι πλασμένοι για οικογένεια και παιδιά…».
