O μπαμπάς μου φοβόταν πολύ τους… Δαναούςό,τι και αν σήμαινε αυτό κατά περίπτωση. Κάθε φορά που πίστευε ότι κάποιοι απειλούν την αγαπημένη του κορούλα, σήκωνε το δάχτυλο και προειδοποιούσε: φοβού τους Δαναούς… Να τους προσέχεις, κόρη μου.

Πονηροί, γλείφτες, ψεύτες, ανέντιμοι, δολοπλόκοι, φιγουρατζήδες, κορτάκηδες, αεριτζήδες, αλλά και πολιτικοί ινστρούχτορες και λαοπλάνοι, ήταν μερικοί χαρακτηρισμοί από τον κατάλογό του (όλοι δικοί του). Τα χρόνια πέρασαν, ο πατέρας μου δεν ζει πια, αλλά εγώ- ξέρετε πώς γίνονται αυτά- κρατάω στο μυαλό τους…

Δαναούς. Μόνο που τώρα έχω δικό μου κατάλογο, που εμπλουτίζεται με την πείρα. Τελευταία πρόσθεσα μία κατηγορία που ούτε θα τη φανταζόταν ο πατέρας μου: τους ενοχικούς. Δεν είναι απαραίτητα κακοί, αλλά μπορούν να κάνουν κακό- ακόμη και όταν δεν το αντιλαμβάνονται.

Συχνά κυριεύονται από μια ανεξέλεγκτη ενοχή που προσπαθούν επιμελώς να κρύψουν. Και αν κάνουν κάτι που στρέφεται εναντίον σου, είναι ικανοί να αρχίσουν να σου «χρεώνουν» ακόμη και το προπατορικό αμάρτημα για να φταις εσύ για ό,τι έκαναν. Δεν έχουν το θάρρος να αναγνωρίσουν (ακόμη λιγότερο να παραδεχτούν) αυτό που τους συμβαίνει και έτσι αλλάζουν συμπεριφορά.

Μπορεί δηλαδή να απομακρυνθούν ξαφνικά από κοντά σου ή να γίνουν επιθετικοί με ασήμαντες ή καθόλου αφορμές, χωρίς να σου εξηγήσουν τίποτα. Μπορεί να ζητήσουν συγγνώμη για χιλιάδες ασήμαντα πράγματα, αλλά ποτέ για κάτι ουσιαστικό. Αν έχετε σχέση- όποια σχέση- με κάποιον ενοχικό, ο δρόμος είναι ένας: Τake it or leave it, που λένε και στην αλλοδαπή. Σε απλά ελληνικά: ή τον δέχεστε όπως είναι (αν το αντέχετε) ή κουνήστε του το μαντίλι και βρείτε την υγειά σας.

Τελευταία Νέα