Κρίση – καιρός για πολυθέατρα 250 παραστάσεων

ΕΝΑΝ ΜΗΝΑ ΠΡΟΤΟΥ ΑΡΧΙΣΕΙ Η ΝΕΑ ΣΕΖΟΝ, 250 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

(165 ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΕΣ, 45 ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ 40 ΠΑΙΔΙΚΑ)

ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΟΥΝ ΣΤΙΣ 175 ΣΚΗΝΕΣ ΤΩΝ

112 ΑΘΗΝΑΪΚΩΝ ΘΕΑΤΡΩΝ

Το ελληνικό θέατρο, διαποτισμένο από μιαν αύρα αισιοδοξίας, βγαίνει επιθετικά στην οικονομική κρίση. Αντί να μαζευτεί, διογκώνεται, πολλαπλασιάζοντας τις σκηνές και αυξάνοντας τις παραγωγές. Στα 112 υπάρχοντα θέατρα οι μικρές σκηνές ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια. Έως σήμερα, 43 από τα 112 θέατρα διαθέτουν παράλληλα με τις κεντρικές σκηνές τους δεύτερες και τρίτες, οι οποίες προγραμματίζουν ισάριθμες παραστάσεις και προβλέπεται ώς το τέλος της σεζόν να ξεπεράσουν τις 400!

Μοιάζει με αντάρτικο σε καιρούς ύφεσης, όπου το θέατρο χτυπάει σε όλα τα μέτωπα, ποιοτικά, ψυχαγωγικά, εκπαιδευτικά, εμπορικά, απενοχοποιώντας τη φτώχεια του. Χωρίς ουσιαστική κρατική οικονομική στήριξη, εξόριστο σχεδόν από την ιδιωτική χορηγία, το φτωχό ελληνικό θέατρο λειτουργεί σαν ανθούσα επιχείρηση. Παράλογο; Σίγουρα πάντως ιδιότυπο. Μια ιδιοτυπία που άρχισε στα 90ς, όταν το «Αμόρε» πρότεινε το μοντέλο του πολυρεπερτορίου, με την προσθήκη μιας μικρής σκηνής, μεταποιώντας τον Εξώστη σε θεατρική αίθουσα. Έκτοτε πολλά θέατρα εκμεταλλευόμενα κάθε εσοχή, εξοχή, υπόγειο, ακόμα και τα ελάχιστα τετραγωνικά κάτω από τις κερκίδες, πρόσθεσαν δεύτερες και τρίτες σκηνές.

Η ελευθερία της διαχείρισης νέων αιθουσών δημιούργησε ένα χάος μικροχώρων και μια δυναμική τάση που σήμερα έχει επικρατήσει, μονιμοποιώντας το προσωρινό και καθιερώνοντας τη μικρή κλίμακα που ελκύει το νεολαιίστικο κοινό. Καθώς στις μικρές σκηνές οι ηθοποιοί είναι πολύ κοντά στους θεατές, δημιουργείται ένα αίσθημα υποβολής, μιά εμπειρία 2Χ3, που υπόσχεται την ενδεχόμενη ταύτιση, την προοπτική συγκίνησης. Τα τελευταία 25 χρόνια η αίρεση του μικρού θεάτρου έγινε ορθοδοξία και η εξαίρεση κανόνας. Στο κλείσιμο της πρώτης δεκαετίας του νέου αιώνα έχουν διαμορφωθεί δύο κατηγορίες μικρών σκηνών: η πρώτη είναι αίθουσες «τσέπης», που δημιουργήθηκαν σε κάθε ελεύθερο τετραγωνικό, πάνω και κάτω από τις κεντρικές αίθουσες, ακόμα και σε τουαλέτες. Η δεύτερη κατηγορία είναι σκηνές που φιλοξενούνται στη βασική αίθουσα με παραστάσεις που παίζονται συνήθως τα Δευτερό- τριτα.