Ο Τζον Λε Καρέ επιστρατεύει σε αυτό το καινούργιο του βιβλίο την προσφιλή θεωρία πάνω στην οποία είναι χτισμένα σχεδόν όλα τα μυθιστορήματά του: τα θύματα και αυτοί που είναι γύρω τους έχουν πρόσωπο και χαρακτήρα. Οι πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών έχουν κι αυτοί πρόσωπο, αλλά χωρίς χαρακτήρα, είναι «ούνα φάτσα ούνα ράτσα», αν εξαιρέσουμε τον εμβληματικό ήρωά του και «δάσκαλο κατασκόπων», τον Σμάιλι. Η εξαίρεση εδώ είναι ο Γερμανός πράκτορας Μπάχμαν που παλεύει μόνος του για να σώσει τον Τσετσένο πρωταγωνιστή από τις υπόλοιπες υπηρεσίες της χώρας του, τους Άγγλους και από τους Αμερικανούς, που βουτάνε τους μουσουλμάνους, χωρίς καν να τους απασχολεί αν μπορεί να στηριχθεί η κατηγορία για τρομοκρατική δραστηριότητα. Έτσι γέμισαν το Γκουαντάναμο και έτσι συνεχίζουν. Αυτή η νοοτροπία ενισχύεται σήμερα σιωπηρά από τις μυστικές υπηρεσίες των άλλων χωρών, υποστηρίζει ο Λε Καρέ. Διότι μόνο οφέλη έχουν να αποκομίσουν, τόσο υπηρεσιακά, με την επιτυχία τους να «εξαρθρώσουν» μια οργάνωση, όσο και στο πεδίο της κοινωνίας, η οποία ανακουφισμένη χειροκροτεί.

Τελευταία Νέα