«Ο ΚΟΣΜΟΣ
ΟΛΟΣ ΧΩΡΑΕΙ
ΣΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ,/
Σ΄ ΕΝΑ ΡΗΜΑ
ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ
ΑΚΟΜΗ ΕΙΠΩΘΕΙ,/
ΣΑΝ ΜΙΑ
ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ
ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΝΑ
ΓΔΥΘΕΙ/ ΚΙ ΕΧΕΙ
ΦΕΞΕΙ»,
ΣΗΜΕΙΩΝΕΙ
Ο ΝΑΣΟΣ
ΒΑΓΕΝΑΣ
Γενέτειρα: Δράμα 1945 Σπουδές/ Σταδιοδρομία: Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στα Πανεπιστήμια της Ρώμης, του Έσσεξ, του Μπέρμιγχαμ και του Κέμπριτζ. Η διδακτορική του διατριβή με τίτλο Ο ποιητής και ο χορευτής («Κέδρος», 1979), δικαίως θεωρείται η πρώτη σοβαρή και τεκμηριωμένη μελέτη για την ποίηση και την ποιητική του Σεφέρη- «ένα από τα σημαντικότερα έργα της ελληνικής λογοτεχνικής κριτικής» τη χαρακτηρίζει ο Μάριο Βίτι. Καθηγητής Θεωρίας και Κριτικής της Λογοτεχνίας στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, έχει τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο δοκιμίου το 1995 για την Ειρωνική γλώσσα («Στιγμή») και με το Κρατικό Βραβείο ποίησης το 2005 για τον Στέφανο («Κέδρος»)

Το γνωρίζατε; Ποδοσφαιριστής του Εθνικού Πειραιώς, κλήθηκε σε ηλικία 17 ετών, ως «χρυσή ελπίδα του ελληνικού ποδοσφαίρου», στην Εθνική Νέων.

Κριτική ετυμηγορία: Ποιητής με γερή γνώση της ελληνικής και ξένης λογοτεχνικής παράδοσης και με ισχυρή αίσθηση της ανάγκης για λεκτική πειθαρχία, αλλά και συγχρόνως αυστηρός επικριτής κάθε αναχρονιστικής επιστροφής στις παλαιές έμμετρες μορφές, αναζητεί σε αυτές στοιχεία ανεκμετάλλευτα που θα του επιτρέψουν να οργανώσει το εκφραστικό του σχέδιο, επιφέροντας μέσω της «επαναμάγευσης της γλώσσας» μια ριζική ανανέωση της ποίησης. Η αναζήτηση αυτή τον οδηγεί να πειραματιστεί με διάφορες παλαιές μορφές (σονέτο, μαδριγάλι, χαϊκού) με τους όρους όμως της προσωδίας του ελεύθερου στίχου. Εχθρός του εύκολου συναισθηματισμού, καλλιεργεί μια γλώσσα υπαινικτική και άκρως δεικτική, η απώτερη καταγωγή της οποίας ανιχνεύεται σε ποιητές όπως ο Καβάφης, ο Σεφέρης και ο Αναγνωστάκης. Στην ποίησή του υπάρχει έντονα η επιθυμία για μια ιδεαλιστική υπέρβαση της πραγματικότητας και παράλληλα η δραματική επίγνωση του ανέφικτου αυτής της προσπάθειας. Η «Πτώση του ιπτάμενου» (τίτλος συλλογής του) είναι αναπόφευκτη, ωστόσο αναγκαία, γιατί, όπως σημειώνει και ο Γουίλιαμς, «μόνο όταν οι λέξεις πέφτουν διασώζεται το ποίημα». Αν και ως θεωρητικός έχει στα δοκίμιά του επανειλημμένως επικρίνει τους υπέρμαχους του μεταμοντερνισμού, αφού θεωρεί ότι αυτός δεν αποτελεί παρά μια αλλοτριωμένη έκφανση του όψιμου μοντερνισμού, εντούτοις κάποια στοιχεία της ποίησής του (παρωδία, ειρωνική ανάγνωση του Κανόνα, ελεύθερη χρήση των μορφών κ.λπ.) θα μπορούσαν να ενταχθούν στα ευρύτερα προτάγματα του μεταμοντερνισμού.

Βιβλιογραφία: Ποίηση: Πε δίον Άρεως («Διογένης», 1974), Βιογραφία (1978), Τα γόνατα της Ρωξάνης (1981), Περιπλάνηση ενός μη ταξιδιώτη (1987), Βάρβαρες Ωδές (1992), Σκοτεινές μπαλάντες και άλλα ποιήματα (2001)- όλα από τον «Κέδρο». Πεζά: Η συντεχνία («Κέδρος», 1976). Δοκίμιο: Η εσθήτα της θεάς («Στιγμή», 1988), Ποίηση και μετάφραση («Στιγμή», 1989), Σημειώσεις για το τέλος του αιώνα(«Κέδρος», 1999), Μεταμοντερνισμός και λογοτεχνία («Πόλις», 2001). Στίχοι: « Ο χρόνος παίζει άνετα στο δέρμα μου/ όπως η Άρσεναλ σε βρεγμένο γήπεδο/ σκοράροντας ασταμάτητα ».

Τελευταία Νέα