Ευγένιος Αρανίτσης: «Ο θάνατος του νερού έχει υποχρέωση στην άνοιξη»

«ΘΡΑΥΣΜΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ
SCRΙΡΤΑ VΟLΕΝΤ// ΔΕΝ
ΓΡΑΦΩ ΑΛΛΩΣΤΕ, ΓΙΑ ΝΑ
ΘΥΜΑΜΑΙ,
ΟΥΤΕ ΓΡΑΦΩ
ΦΩ ΓΙΑ ΝΑ
ΞΕΧΝΑΩ,
ΓΡΑΦΩ (ΤΟ
ΠΟΙΗΜΑ
ΤΟΥ ΘΡΑΥΣΜΑΤΟΣ) ΟΠΩΣ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΤΑ ΡΑΒΑΣΑΚΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΠΟΥ ΤΑ ΑΦΗΝΟΥΝΕ ΣΤΙΣ ΡΩΓΜΕΣ ΤΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ
ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ, FΑΧ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ» ΓΡΑΦΕΙ Ο ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΑΡΑΝΙΤΣΗΣ (1955-)
Γενέτειρα: Κέρκυρα. (Επίσης ο μεταιχμιακός εκείνος τόπος, «η ζώνη του λυκόφωτος» [βλ. και το πρώτο δοκίμιο του τόμου, Σε ποιονανήκει η Κέρκυρα;] όπου η αμφιταλάντευση του νοήματος ανάμεσα στο πραγματικό και το εικονικό, το αυθεντικό και τις προσομοιώσεις του, ανάμεσα στον χαμένο πυρήνα των πραγμάτων και την ανεξάντλητη υποκαταστασιμότητά του, δημιουργεί τον σπινθήρα της συγκίνησης και τις προϋποθέσεις, μέσω ενός γονιμοποιού, ενοποιητικού πένθους, για τη συγγραφή του ποιήματος. Η Κέρκυρα ως απολεσθείσα γενέθλια γη παραχωρεί τη θέση της στην Κέρκυρα, ως ζωντανό κειμενικό σώμα.)

Σπουδές/ Σταδιοδρομία:

Γυμνάσιο, σύντομη παραμονή στο Λονδίνο και, το 1975, εγκατάσταση στην Αθήνα. Το 1976 ιδρύει (με τη Μάνια Τεγοπούλου) τις Εκδόσεις Άκμων. Από το 1978 αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία». Τιμάται με το Κρατικό Βραβείο δοκιμίου το 2000. Ποιήματά του έχει μελοποιήσει ο Γιάννης Σπάθας.

Το γνωρίζατε; Το 1986 σε συνεργασία με τον Οδυσσέα Ελύτη, εκδίδει το έργο Το δωμάτιο με τις εικόνες («Ίκαρος», πίνακες και πρόλογος του Ε., κείμενο του Α.), και το 2000 το Ιψ ο Τυπογράφος – ο Ελύτης για παιδιά & ερωτευμένους («Πατάκης», λυρικό δοκίμιο του Α. με εικονογράφηση Δημήτρη και Ελένης Καλοκύρη)- ευφάνταστη και στοχαστική περιδιάβαση στο έργο του Ελύτη.

Catch 22: Ο Αρανίτσης παραμένει για πολλούς, ακόμη και σήμερα, ένας λογοτεχνικός γρίφος. Οι cleancut ποιητές τον θεωρούν μυθιστοριογράφο, οι κατά αποκλειστικότητα μυθιστοριογράφοι, ποιητή ή δοκιμιογράφο, οι κριτικοί και οι πανεπιστημιακοί όλα ή τίποτα. Σε μια χώρα που λατρεύει τους τύπους και τις ταξινομήσεις, είναι φυσικό το πολυσχιδές και πολύμορφο έργο του να διαρρηγνύει τις ασφυκτικές συντεταγμένες των λογοτεχνικών ειδών και να φέρνει σε αμηχανία όλους όσοι επιμένουν να μη συγκινούνται από ό,τι αναστατώνει τις δεδομένες κατηγορίες και τις αναοροθετεί.

Κριτική ετυμηγορία: Όλο το ποιητικό έργο του Αρανίτση, έργο εκπληκτικού θάμβους και βάθους αλλά και υποβλητικής μουσικότητας – είτε πρόκειται για «ποιήματα-θραύσματα» ( Φυσική, Οrphan Drugs ) είτε για εκτενή φιλοσοφικά συνθετικά ποιήματα ( Η θάλασσα, Καλοκαίρι στον σκληρό δίσκο, Late Αntiquity, F. i. l. m.)- πραγματεύεται δύο συναφή ζητήματα: τι σημαίνει να ζει κανείς στη σημερινή μετανεωτερική συνθήκη, σε έναν κόσμο δηλαδή αποσπασματικό, εικονικό, μη αυθεντικό και πώς μπορεί, έχοντας επίγνωση αυτής ακριβώς της συνθήκης, να διασώσει, μέσω μιας καταβύθισης στα ενδότατα στρώματα της γλώσσας, το μέρος εκείνο της εμπειρίας που διεκδικεί την αλήθειά του.

Βιβλιογραφία: Αφρική («Ίκα

ρος», 1986), Λεπτομέρειες για το τέλος του κόσμου («Νεφέλη», 1993), Ποιήματα και πράξεις 1980 – 1993 («Ίκαρος», 1993), Φυσική («Ίκαρος», 1995), Η θάλασσα(«Νεφέλη», 1998), Οrphan Drugs(«Ιστός», 1999), Καλοκαίρι στον σκληρό δίσκο («Νεφέλη», 2002). Στίχοι: « Να ερωτεύεσαι τη βροχή διότι ο θάνατος του νερού έχει υποχρέωση στην άνοιξη »