Αναζήτηση
«Συνέχισα να περπατάω ακόμη κι όταν οι δυνάμεις μου με εγκατέλειπαν. Δεν το έβαλα κάτω τόσα χρόνια κι ούτε πρόκειται να τα παρατήσω τώρα. Στην Ελλάδα έχω περισσότερο από δύο μήνες, αλλά η αντιμετώπιση εδώ είναι πολύ διαφορετική από τις άλλες χώρες».
Με την πρώτη ματιά ο Ζοέλ Μπουτόν μοιάζει με άστεγο ρακοσυλλέκτη. Δεν είναι όμως. Ο 48χρονος Γάλλος ξεκίνησε μία προσπάθεια που, όπως υποστηρίζει, ελάχιστοι θα μπορούσαν να φέρουν εις πέρας: να κάνει τον γύρο της Ευρώπης με τα πόδια. «Πάντα ήθελα να κάνω κάτι για να αντιδράσω σε όσα γίνονταν γύρω μου. Και πριν από περίπου οκτώ χρόνια το βρήκα. Θα περπατούσα την Ευρώπη από άκρη σε άκρη για να φωνάξω υπέρ της παγκόσμιας ειρήνης και κατά των ναρκοπεδίων. Η απόφαση βέβαια δεν ήταν τόσο εύκολη, αφού άφηνα
ΜΕ ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΝ
«Τρώω ό,τι μου δίνουν οι άνθρωποι που συναντώ. Μου δίνουν χρήματα να αγοράσω ψωμί, ενώ άλλοι με φιλοξενούν στο σπίτι τους»
πίσω συγγενείς, φίλους και έναν διαφορετικό τρόπο ζωής», λέει στα «ΝΕΑ» ο Ζοέλ, ο οποίος κατάγεται από την πόλη Ναντ. Στις 29 Μαΐου του 1999 ξεκίνησε από τα Ηλύσια Πεδία το μακρινό ταξίδι. Στόχος του να ξαναγυρίσει στην αφετηρία του έχοντας διανύσει με τα πόδια 45.000 χιλιόμετρα: «Ελπίζω μέσα στο 2009 να ολοκληρώσω την προσπάθεια. Αυτό που κάνω όμως είναι να μαζεύω επίσημα έγγραφα που επιβεβαιώνουν ότι πέρασα από την εκάστοτε χώρα και ότι εγκρίνουν την ενέργειά μου». Συμπληρώνει δε ότι μετά το τέλος της προσπάθειας θα μεταβεί στην Αμερική και θα επιχειρήσει να δώσει όλα αυτά τα έγγραφα στον πρόεδρο των ΗΠΑ.
Μέχρι σήμερα έχει διανύσει 38.850 χιλιόμετρα και έχει περάσει από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων η Αγγλία, η Ιρλανδία, η Σκωτία, η Πολωνία, η Αλβανία και τώρα η Ελλάδα. «Πέρασα τα ελληνοαλβανικά σύνορα στις 13 Σεπτεμβρίου και αφού περπάτησα στην Ήπειρο και τη Στερεά Ελλάδα έφτασα στην Αθήνα μόλις την περασμένη Κυριακή, όπου θα μείνω μέχρι να αποκτήσω τα επίσημα έγγραφα που θα επιβεβαιώνουν την προσπάθειά μου», λέει ο Ζοέλ Μπουτόν, ο οποίος δεν αποχωρίζεται στιγμή τον ελληνικό χάρτη.
«Το καρότσι είναι το σπίτι μου»
ΤΑ ΜΟΝΑ του εφόδια σε αυτή την προσπάθεια; Ένα καρότσι που κουβαλά όλα του τα υπάρχοντα, τους χάρτες από τις χώρες που έχει περάσει αλλά και τα 20 βιβλία, στα οποία γράφουν άνθρωποι που συναντά στον δρόμο και τον ενθαρρύνουν να συνεχίσει. «Το καρότσι είναι το σπίτι μου. Μιαδυο αλλαξιές ρούχα, ένα δεύτερο ζευγάρι παπούτσια, σακούλες και υφάσματα για την κατασκευή του αυτοσχέδιου σπιτιού μου αλλά και το κρεβάτι με τα καρφιά, με το οποίο δίνω παραστάσεις όταν δεν έχω ούτε ένα ευρώ για να πάρω φαγητό. Κι όλα αυτά ζυγίζουν 200 κιλά και είμαι αναγκασμένος να τα μεταφέρω καθημερινά». Όπως λέει, αρχικά αντιμετώπισε και πρόβλημα επικοινωνίας με τους ανθρώπους.
«Εκτός από τη μητρική μου γλώσσα δεν μιλώ καμία άλλη. Έτσι στην αρχή δεν μπορούσα να συνεννοηθώ. Κατάφερα όμως με τις κινήσεις των χεριών να μπορώ να λέω αυτά που θέλω».
Για χρήματα ούτε συζήτηση, όσο για το φαγητό, όπως λέει «τρώω ό,τι μου δίνουν οι άνθρωποι που συναντώ. Μου δίνουν χρήματα να αγοράσω ψωμί ενώ άλλοι με φιλοξενούν στο σπίτι τους».
