Στον Στυλιανό Αλεξίου (1921), γόνο της κρητικής οικογένειας με τις πολλές προσωπικότητες των γραμμάτων, συνυπάρχουν και άλλες, πλην του φιλολόγου, ιδιότητες. Όπως εκείνη του ιστορικού και κριτικού της λογοτεχνίας, του γλωσσολόγου και του διανοούμενου με το λεπτό γούστο και την ποιητική αίσθηση.

Το 1989 (Β΄ έκδοση 1998) μετέφρασε εικοσιέξι ερωτικά Σονέτα του Σαίξπηρ (εκδ. «Στιγμή»). Οι αναλογίες που διέκρινε ανάμεσα στον «Ερωτόκριτο» και στα ερωτικά ποιήματα του μεγάλου δραματουργού-«οφειλόμενες σε κοινά ιταλικά πρότυπα» φαίνεται ότι τον παρακίνησαν να καταπιαστεί με τη μετάφρασή τους.

Το θέλγητρο των Σονέτων, γράφει ο Σ. Α., βρίσκεται στο ότι πρόκειται για μια ποίηση, «φιλοσοφική, που προαναγγέλλει νεώτερα ρεύματα».

Στις μεταφράσεις του αποφεύγει την πιστή κατά λέξη απόδοση και δεν εμμένει στη ρίμα, «το κλουβί του σονέτου». Αφήνεται στην ποιητική ροή, στη μουσικότητα του ρυθμού και των ήχων.

Τελευταία Νέα