Φοίβη Αθηναίου

Αν σας σφίγγει η πόλη γύρω, αν έχετε διάθεση να επικοινωνήσετε για το πρόβλημά σας, η κυρία Φοίβη Αθηναίου (που έχει τα νεύρα της από οκτώ ετών!) είναι εδώ, στην ηλεκτρονική διεύθυνση Ρhoebe@dolnet.gr (με ένδειξη: Για Φοίβη) και στην ταχυδρομική διεύθυνση «ΤΑ ΝΕΑ», «Ορίζοντες», Γ ια κ. Φοίβη Αθηναίου, Μιχαλακοπούλου 80, 11 5 28 Αθήνα

Σενάρια με «κουσούρια»

Αγαπητή κυρία Φοίβη, Σύμφωνα με γνώστη τόσο των εκκλησιαστικών όσο και των ελληνοτουρκικών σχέσεων, συντόμως θα έχουμε την εξής «μαγική» εικόνα: Η «ασταθής σχοινοβασία» του Ερντογάν οδηγεί σε αδιέξοδο, οπότε δύο λύσεις υπάρχουν για την Τουρκία. Η επιβολή ανοιχτής δικτατορίας των στρατηγών ή η εγκαθίδρυση φονταμενταλιστικού ισλαμικού καθεστώτος, πιθανότατα ύστερα από εμφύλιο σπαραγμό και «διαμελισμό» της Τουρκίας, με απόσπαση του Κουρδιστάν και συνένωση με το ιρακινό τμήμα. Και στη μία περίπτωση και στην άλλη, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως (με συγχωρείτε, Ινσταμπούλ) εκδιώκεται από την Πόλη και καταφεύγει στην Ελλάδα. Η Εκκλησία της Ελλάδος θεωρεί ότι το «Πατριαρχείο εν εξορία» είναι εντελώς αποδυναμωμένο και ο Ελληνισμός απανταχού της Γης (πλην της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής) μένει χωρίς «πνευματική ηγεσία» και δίαυλο σύνδεσης με το εθνικό κέντρο, εφόσον η εξωτερική πολιτική όλων των ελληνικών κυβερνήσεων (από καταβολής του ελληνικού κράτους)

είχε αναθέσει αυτό τον ρόλο στο Πατριαρχείο και στην Εκκλησία της Ελλάδος. Επομένως, η τελευταία ζητεί την άμεση σύγκληση «Μείζονος Συνόδου» των Εκκλησιών για την ίδρυση ενός «Πατριαρχείου Ελλάδος» που θα απορροφήσει το εξόριστο Κωνσταντινουπόλεως και όλες τις από αυτό εξαρτώμενες Αρχιεπισκοπές. Θα έχει έδρα βεβαίως την Αθήνα (τον Καρέα) και Πατριάρχη- ε! ποιον άλλον;- τον άσπονδο φίλο του Βαρθολομαίου! Τι λες; Σου αρέσει το σενάριο «μελλοντολογικής φαντασίας»; ΄Η μήπως δεν είναι αρκετά φανταστικό;

Χαιρετώ φανταστικά, Μιχάλης Δωρής < Φάγατε κάτι βαρύ πριν στείλετε την επιστολή, αγαπητέ Μιχάλη; Ή μασήσατε τίποτα φύλλα, σαν την Πυθία; Να τα προσέχετε!

Σαρκοβόρο κους κους

Κυρία Αθηναίου μου, Πείτε μου, πιστεύουν στα αλήθεια στα κανάλια πως όλος ο κόσμος έχει τον καημό της αποχώρησης ή της ιστορίας Χατζηνικολάου και όλοι ασχολούνται με αυτό; Ποιον νομίζουν πως ενδιαφέρει, εκτός από ένα μικρόκοσμο τηλεοπτικό που αρέσκεται να κουτσομπολεύει ή να τηρεί τη ρήση «δρυός πεσούσης πας ανήρ (και γυνή) ξυλεύεται»;

Εξηγήστε μου, Ανδρονίκη Λαιμού Πάλι καλά που τρώνε τις σάρκες τους (μεταξύ τους) να λέτε, αγαπητή Ανδρονίκη. Γιατί αλλιώς θα έτρωγαν τις δικές μας!

Της μνήμης η δύναμη

Οδός Τήνου 51 , Κυψέλη. Εδώ, δίπλα μας. Κι όμως, τόσο μακριά μας.

1 965: Ο πρώτος όροφος ενός νεοκλασικού. Τις καθημερινές, αίθουσες ινστιτούτου αγγλικών, τα Σαββατοκύριακα αυτοσχέδιο θέατρο. Και ένας «Γυάλινος κόσμος» να δανείζεται ανάστημα από τις λέξεις του Τενεσί Ουίλιαμς και να γίνεται παράσταση.

Ακούω την Αμάντα, υπό το κράτος της μακράς εγκατάλειψης και με το φόβο να μείνει πάλι μόνη, να απευθύνεται στον Τομ: «Εμπρός!

Άντε λοιπόν στο Φεγγάρι, ονειροπαρμένε εγωιστή!». Κι εκείνος: «Δεν πήγα στο Φεγγάρι, πήγα πολύ πιο πέρα. Ο χρόνος είναι το μακρύτερο διάστημα που χωρίζει δυο τόπους». Περισσότερο, όμως, τους ανθρώπους.

Μέχρις ότου ένα μονόστηλο- έστω και μακρύ, όπως αυτό που έγραψε ο Γ ιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης («Τ Α ΝΕΑ», 23.1 .2007)- αναπάντεχα και ανύποπτα, γίνεται γέφυρα για να επιστρέψεις. Κι εκεί, στη λιτή ερασιτεχνική θεατρική σκηνή, την ξαναβρίσκω, μικροσκοπική, λαμπερή, πλην όμως πάντα τόσο εύθραυστη. Ένας άλλος «Γυάλινος κόσμος». Τη συναντώ μέσα από την αναπόληση, στην πρώτη παράσταση της ζωής της. Ως Αμάντα, η Πίτσα Μπουρνόζου, να αναμετριέται για πρώτη φορά με το θέατρο και για πρώτη και τελευταία φορά στη σκηνή με τον Σταμάτη Φασουλή-Τομ. Μετά ξεστρατίσαμε. Τουλάχιστον εγώ. Είχα άλλη «αρραβωνιαστικιά», όπως και ο Τζιμ του… γυάλινου μας κόσμου. Μιλάω και με ακούω:

«Μαθαίνω εκφωνητική. Γιατί πιστεύω στο μέλλον της τηλεόρασης. Θέλω να είμαι έτοιμος γι΄ αυτή τη δουλειά. Ν΄ αρχίσω αμέσως. Έχω κάνει κιόλας τις γνωριμίες που χρειάζομαι και δεν απομένει παρά να μπει μπροστά αυτή η νέα τέχνη. Γνώση- Ζπππ! ΛεφτάΖπππ! Δύναμη! Αυτός είναι ο κύκλος όπου στρέφεται η Δημοκρατία!».

Ονειροπαρμένοι της οδού Τήνου 51 . Σαράντα δύο χρόνια μετά. Ξανακούω την Αμάντα να δίνει φωνή στις λέξεις του Ουίλιαμς: «Είσαι ο μόνος νεαρός που αγνοεί το γεγονός ότι το μέλλον γίνεται παρόν, το παρόν παρελθόν και το παρελθόν γίνεται αιώνια θλίψη…». Σταμάτη, τελικά, η Αμάντα ήταν που έφυγε πριν από λίγες ημέρες…

Γ εώργιος Π. Καραλής Σ΄ αυτό το συγκινητικό κομμάτι μνήμης για την Πίτσα Μπουρνόζου (την οποία πρόσφατα έχασε το ελληνικό θέατρο), με άξονα εκείνη την παράσταση του «Γυάλινου κόσμου» με την ίδια, τον Σταμάτη Φασουλή και ημάς, αγαπητέ Γ εώργιε, δεν έχω παρά να αφιερώσω μερικούς στίχους της Κικής Δημουλά, από το ποίημά της «Πληθυντικός αριθμός»: Η μνήμη,/ κύριο όνομα των θλίψεων,/ ενικού αριθμού,/ μόνον ενικού αριθμού/ και άκλιτη. / Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη». Γιατί, όπως λένε, (και) η ποίηση κρατά τη μνήμη όλου του κόσμου. Και η μνήμη κρατά εμάς…