Παράλληλα με το Θέατρο Τέχνης η Κάτια Γέρου έχει κάνει πολλά «αναρχικά» πρότζεκτ, με κορυφαίο την ταινία «Ο δρόμος προς τη Δύση», που βγήκαν από τη συνεργασία και την κοινή ζωή της με τον Κυριάκο Κατζουράκη. Θεωρεί προσφορά τη δουλειά που κάνει με τους μετανάστες;

«Είναι προσφορά, αλλά δική τους προς εμένα. Οι μετανάστες ζουν “εκτός”, επειδή πιέζονται από κοινωνικοοικονομικές συνθήκες. Έχουν την αθώα ματιά που βλέπαμε στα μάτια των γονιών μας, στις παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Πάντα κάτι προσδοκούσαν και χαίρονταν με το λίγο. Η ζωή είναι μια χαρούμενη κατάσταση, παρά τα λυπημένα πράγματα. Το περιθώριο δεν έχει μιζέρια. Όσο περνάνε τα χρόνια τόσο περισσότερο αγαπώ τη δουλειά που κάνω και τη νιώθω λιγότερο ως βάρος. Είμαι τυχερή που κάθε βράδυ, εννιά παρά πέντε, μαζεύω τα κομμάτια μου για να βγω ολόκληρη στη σκηνή. Βαρέθηκα τον εαυτό μου να σκοτεινιάζει, να σκύβει από τα προβλήματα, τη θλίψη της απώλειας. Γι΄ αυτό λέω πως θα προσπαθήσω με όσους συνεχίσουν το Θέατρο Τέχνης. Γιατί είναι ντροπή να παραιτηθώ, επειδή κουράστηκα, επειδή έφυγε ο δάσκαλός μου.

Αλλά δεν μπορώ να συζητώ για το μέλλον του, αν δεν το συνδυάσω με χαρά, με προσδοκία».

Τελευταία Νέα