Αναζήτηση
|
|
Είδατε ΠΩΣ βάφουν τον Θέμο Αναστασιάδη στον Antenna; Εγκάθετος, ενεργούμενο,
μίσθαρνο όργανο του Χατζηνικολάου θα πρέπει να ‘ναι – και στοίχημα βάζω – ο/η
μακιγιέρ/ζ – «ψιμυθιολόγους» τους λένε, ξαφνικά, οι… εθνικόφρονες
καθαρολόγοι.
Όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή…
|
|
Άρον – άρον, παρατηρώ, τρέχουν, ορισμένοι απ’ τους επιχορηγούμενους
διετούς προγραμματισμού να εμφανίσουν «άλλοθι»: ότι έχουν κάνει μια παραγωγή
επιπλέον στη λήξασα – λήγουσα, τελοσπάντων – σεζόν. Μόλις το υπουργείο
Πολιτισμού προκήρυξε τις εξ αναβολής επιχορηγήσεις για το 2005 – 2006 – περί
παρωδίας με τατούλειες ρίζες πρόκειται αλλά κι απ’ το ολότελα…, να δω μόνο
πότε θα προκηρύξουν τη σεζόν 2006 – 2007…
Μέχρι τον «Μακρυγιάννη» που ο Χρήστος Καλαβρούζος παίζει εδώ και
χρόοοονια, δώθε – κείθε, τα καλοκαίρια, είδα να εντάσσει στο ρεπερτόριό του το
«Αμφι-Θέατρο» του Σπύρου Ευαγγελάτου. Με «σκηνοθετική επιμέλεια», λέει, Σπύρου
Ευαγγελάτου.
Πάντως, αν, τελικά – ξερ’ γω; … – δοθούν οι επιχορηγήσεις θέλω να
ελπίζω – διότι να μην τα βλέπουμε τα πράγματα και μονόμπαντα… – ότι οι
επιχορηγούμενοι θα τακτοποιήσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους καλλιτέχνες –
ηθοποιούς, συντελεστές των παραστάσεων κ. λπ… Κι ότι θα τους δώσουν όσα τους
έκοψαν φέτος επικαλούμενοι τις «έκτακτες ανάγκες» και τον «πατριωτισμό» τους.
|
|
|
|
Με τον «Άνθρωπο ελέφαντα» θ’ ανοίξει τον επόμενο χειμώνα ο Γιάννης Βούρος
(στη φωτογραφία) το «Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας» που πέρασε απ’ τον Γιώργο Κιμούλη
στα χέρια του.
Δεν πρόκειται για το έργο του Μπέρναρντ Πόμερανς που ‘χε ανεβάσει το
1980 – ’81 ο Δημήτρης Ποταμίτης, αλλά για ένα καινούργιο κείμενο βασισμένο στο
βιβλίο «Ο άνθρωπος ελέφαντας και άλλες αναμνήσεις» του γιατρού σερ Φρέντερικ
Τριβς (1853 – 1923) ο οποίος είχε περιθάλψει τον «άνθρωπο ελέφαντα» Τζον Μέρικ
– πρόσωπο υπαρκτό. Βιβλίο στο οποίο βασίστηκε κι ο Ντέιβιντ Λιντς για την
ομώνυμη ταινία του (1980) με τον Τζον Χαρτ και τον Άντονι Χόπκινς.
Τη διασκευή για το θέατρο θα υπογράψουν ο Σταύρος Τσακίρης που ανέλαβε
και τη σκηνοθεσία κι ο Γιάννης Βούρος ο οποίος θα επωμιστεί τον επώνυμο ρόλο.
Γιατρός Τριβς, ο Μάνος Ζαχαράκος, που αποφάσισε, ύστερα από τρία χρόνια
ευδόκιμης παρουσίας στο ΚΘΒΕ, να «κατεβεί» πάλι Αθήνα.
|
|
|
|
H Κάτια Γέρου (φωτογραφία) θα ‘ναι η Τιτάνια – αλλά και η Ιππολύτη – στο
σαιξπηρικό «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» που θ’ ανεβάσει «πειραγμένο» και με
τον τίτλο «Όνειρο (;)» ο Νίκος Μαστοράκης στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας
Επιδαύρου, στο πλαίσιο του Μουσικού Ιουλίου του Φεστιβάλ Επιδαύρου, στις 14
και 15 Ιουλίου, για το «Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν» με αποφοίτους και μαθητές
της δραματικής σχολής του σε καινούργια μετάφραση που συνυπογράφει με τον
Γιώργο Δεπάστα.
Όμπερον – και Θησέας – ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Πουκ ο Κίμων Φιορέτος,
Στημόνης (Πάτος) ο Κώστας Βελέντζας, Φυσούνης ο Παναγιώτης Παναγόπουλος,
Κυδώνης ο Δημήτρης Δεγαΐτης (κρατώ τα ονόματα των ρόλων όπως τα ‘χει αποδώσει
ο Βασίλης Ρώτας, στην καινούργια μετάφραση θα υπάρξουν διαφοροποιήσεις) και
στους άλλους ρόλους, Ματίνα Νικολάου, Μιχάλης Κοιλάκος κι άλλοι νεώτεροι.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια θα ‘ναι της Εύας Μανιδάκη, ενώ οι μουσικές
που θα επιλέξει ο Νίκος Μαστοράκης – κυρίως αποσπάσματα απ’ τη βασισμένη στο
«Όνειρο» ψευδοόπερα του Χένρι Πέρσελ «H νεραϊδοβασίλισσα» – θα παιχτούν
ζωντανά.
Θυμίζω ότι η συγκεκριμένη σαιξπηρική κωμωδία έχει σημαδέψει την πορεία
του «Θεάτρου Τέχνης» όταν την ανέβασε – ιστορική παράσταση! – στο Υπόγειο, το
χειμώνα 1971 – ’72, ο Κάρολος Κουν ο οποίος είχε σκηνοθετήσει το έργο και το
1937 με τους μαθητές του στο Κολέγιο Αθηνών αλλά και το 1951 – ’52 στο Εθνικό.
|
|
«Πολύπαθη η έρμη η Εκάβη… Πολύπαθη… Ειδικά η «Εκάβη» του 2001, που
το ΚΘΒΕ έκανε στην Επίδαυρο.
Διότι ανεβαίνω στην Θεσσαλονίκη, πάω στο Βασιλικό» για την «Ντόλλυ!»
(με θαυμαστικό), κάθομαι να δω στο φουαγιέ και την έκθεση «Τριάντα χρόνια ΚΘΒΕ
στην Επίδαυρο» που δεν είχα αξιωθεί να τη δω όλο το καλοκαίρι στην Επίδαυρο,
στέκομαι στα κοστούμια του Γιώργου Ζιάκα για την «Εκάβη» του Διαγόρα
Χρονόπουλου και σε μια ετικέτα έκθεσης ολόκληρου Κρατικού Θεάτρου TI διαβάζω;
«Κοστούμι του Πολυμήστωρ για τον Κώστα Καζάκο». Και πλάι, σε άλλη
ετικέτα έκθεσης ολόκληρου Κρατικού Θεάτρου: «Κοστούμι του Αγαμέμνων για τον
Βασίλη Σεϊμένη».
Απλοποιημένα πράγματα: ο Πολυμήστωρ, του Πολυμήστωρ – ο Αγαμέμνων, του
Αγαμέμνων…
Στον αναμνηστικό κατάλογο πάλι που συνοδεύει την έκθεση ολόκληρου
Κρατικού Θεάτρου διαβάζω μια άλλη εκδοχή: «Πολυμνήστωρ».
Εκατοντάδες θεατές της έκθεσης θα τα ‘χουν «εισπράξει» μέχρι τώρα –
καλοκαίρι, φθινόπωρο και χειμώνα – τα «άνθη». Αλλά επειδή η «Ντόλλυ!» (με
θαυμαστικό) πάει καλπάζοντας και πολύς ακόμα κόσμος θα περάσει απ’ το θέατρο
μέχρι τέλη Μαΐου που θα παίζεται και μπορεί να διαβάζει αυτές τις ετικέτες και
να αποστραβώνεται – αποτέλεσμα που σίγουρα δεν μπορεί να κατατάσσεται στους
στόχους ενός κρατικού θεάτρου… – ας κολλήσουν, έστω και τώρα που μπήκε η
άνοιξη, κάνα χαρτάκι πάνω απ’ τον «Αγαμέμνων» και τον «Πολυμήστωρ» κι ας
βγάλουν γρήγορα αυτό το νι απ’ το – μνη – του «Πολυμνήστωρ»… Διότι
ρεζιλεύονται.
|
|
|
|
Διάβαζα, λοιπόν, το βιογραφικό της Μιμής Ντενίση (φωτογραφία) στο
πρόγραμμα του μακαρία τη λήξει «Καριέρα, έρωτας και… σούσι»: «Έχει
μεταφράσει, ανεβάσει και πρωταγωνιστήσει στα έργα: «Το τέλος της κυρίας
Τσέινι», «Το παιχνίδι του έρωτα», «Οργισμένα νιάτα», «Το πιο αληθινό»,
«Αμαντέους», «Μαύρη κωμωδία», «Επικίνδυνες σχέσεις»», κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.
Για τα κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ. ουδεμία αντίρρηση δικαιούμαι να εγείρω.
Αλλά, ως προς τις επτά προαναφερόμενες παραστάσεις, λάθος θυμάμαι ότι ο
Γιάννης Φέρτης, σύζυγος, τότε, της κ. Ντενίση ήταν που τις είχε – ως παραγωγός
– ανεβάσει;
Περνάνε τα χρόνια βέβαια, μεγαλώνουμε, αρχίζουμε να ξεχνάμε,
αλλά όχι και μέχρις αυτού του σημείου! Διότι αυτό μπορεί και ως Αλτσχάιμερ να
εκληφθεί. Αν όχι ως αχαριστία…
|
|
Απ’ τις πολύ καλές παραστάσεις της χρονιάς – σαν κομμάτι εκκλησιαστικής
μουσικής: «H Αγνή του Θεού» σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη στο «Θέατρο Τέχνης»
της Φρυνίχου (στη φωτογραφία Λουκία Πιστιόλα και Εύα Κοταμανίδου στην
εξαιρετική σκηνή του καπνίσματος – την καλύτερη της παράστασης). Μπορείτε να
τη δείτε μόνο μέχρι και την Κυριακή
