[ ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ ]

ΔΕΝ EINAI TA ΕΡΓΑ που δεν έγιναν στο περίφημο πέταλο του Μαλιακού, η

πραγματική αιτία της διαμάχης των τελευταίων ημερών γύρω από τα δημόσια έργα.

Οι πραγματικές αιτίες της φασαρίας είναι δύο: πρώτον, η επιθυμία της

κυβέρνησης να αυξήσει τις προσβάσεις της στον χώρο των εργολάβων, με ό,τι αυτό

συνεπάγεται, και δεύτερον, η πλήρης άπνοια που χαρακτηρίζει τον κατασκευαστικό

τομέα εδώ και ένα χρόνο, από τότε δηλαδή που ολοκληρώθηκαν τα ολυμπιακά έργα.

Αυτήν την ώρα οι κατασκευαστικές επιχειρήσεις διέρχονται τη χειρότερη κρίση

των τελευταίων είκοσι πέντε χρόνων. Πολλές μεγάλες εταιρείες, εισηγμένες

μάλιστα στο Χρηματιστήριο, βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, έχουν

απολύσει περί τους 60-70.000 υπαλλήλους τους και τεχνικό προσωπικό, αναζητούν

εναγωνίως κεφάλαια για τις ταμειακές ανάγκες τους και το χειρότερο είναι ότι

δεν βλέπουν πουθενά φως, αφού η κυβερνητική αδράνεια έχει παγώσει κάθε

προοπτική για να ξεκινήσουν κάποια μεγάλα έργα ώστε να ξαναδουλέψουν.

Χαρακτηριστικό της κρίσης είναι και οι μεγάλες εκπτώσεις στις δημοπρασίες των

λίγων έργων που δημοπρατούνται, θέμα που κακώς δεν απασχολεί την ηγεσία του

ΥΠΕΧΩΔΕ. Στο παρελθόν (και επί ΠΑΣΟΚ και επί Νέας Δημοκρατίας) οι μεγάλες

εκπτώσεις προκάλεσαν τεράστια προβλήματα και έργα έμειναν μισοτελειωμένα ή

παρατηρήθηκαν σημαντικές κακοτεχνίες εξαιτίας των υπερβολικών εκπτώσεων. H

κυβέρνηση δεν έχει αντιληφθεί επακριβώς τι συμβαίνει σήμερα στον

κατασκευαστικό τομέα και περιορίζεται να παρατηρεί από μακριά την κρίση που η

ίδια δημιούργησε. Να νομίζει άραγε ότι αν καταρρεύσουν οι σημερινές τεχνικές

εταιρείες θα δημιουργηθούν νέα εργολαβικά τζάκια περισσότερο ελεγχόμενα και

αρεστά στην ίδια από τα σημερινά; Δυστυχώς δεν αντιλαμβάνεται ότι αν αφήσει να

χρεοκοπήσουν οι σημαντικοί – και σε διεθνές επίπεδο – κατασκευαστικοί όμιλοι

που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια, δεν θα χαθούν μόνο οι εταιρείες αλλά

και μια σημαντική εμπειρία που αυτές κατέχουν. Και αν συμβεί αυτό τότε θα

ξαναδούμε το φαινόμενο τα ελληνικά δημόσια έργα να κατασκευάζονται

αποκλειστικά από ξένους, όπως συνέβαινε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90.

‘H μήπως αυτό επιδιώκει η σημερινή πολιτική στα δημόσια έργα;