Tρέχει με χίλια η νέα ελληνική μουσική

Μπορεί να βγαίνεις στον «αγωνιστικό» χώρο πριν από αυτούς που κατέβασαν κόσμο

στο… γήπεδο και να έχεις να αντιμετωπίσεις «βραζιλιάνικου» τύπου θέαμα. Όμως

πάντα το παιχνίδι παίζεται στα ίσα, στο τι καταφέρνει ο καθένας να μεταφέρει

στον θεατή. Και σε αυτόν που ψάχνει μουσικές με νόημα. Τρία σχήματα με νέο

έργο και προοπτικές για εξελίξεις στην ποπ, το ροκ, το χιπ χοπ, το ντραμ εν

μπέις, τη σόουλ, ανέβασαν τον πήχυ στα ελληνικά.

Είναι σαν να έχουν γυρίσει από κυνηγητό με τους γκάνγκστερ, να έχουν ξεφύγει

από συνωμοσίες μαφιόζων. Τουλάχιστον έτσι ακούγονται. Οι δύο «ασύλληπτοι» της

πρόσφατης δισκογραφικής παραγωγής, Milto Eph και Junior Sp, συνέλαβαν ένα

τελείως διαφορετικό κόλπο για την εμφάνισή τους στο Φεστιβάλ Synch του

Λαυρίου. Στημένο από την αρχή πάνω στο ευφυέστατο (και άκρως απολαυστικό)

«Timeless Playground», ένα μουσικό βιου-μάστερ που κοιτάει μπροστά μέσα από

παλιές «φωτογραφίες».

«H αλήθεια είναι», λέει ο Junior Sp (Γιώργος Σπηλιόπουλος), «πως δεν θέλαμε να

βγούμε πλέι-μπακ, σαν να «κοροϊδεύουμε» τον κόσμο. Άλλωστε στο άλμπουμ

χρησιμοποιούμε αρκετά φυσικά όργανα. Έτσι στρωθήκαμε στη δουλειά και μέσα σε

τρεις μήνες ετοιμάσαμε αυτό που θα ανεβάζαμε στη σκηνή του Synch».

Στη σκηνή, λοιπόν, πέντε μουσικοί, μια φωνή, ένας ντιτζέι. Και δεν είναι μόνο

αυτό. Milto Eph (ο Μίλτος Φωτιάδης) και Junior Sp καταστρώνουν και οπτικό

σχέδιο. Μήπως δεν είναι μια διαφορετική – σόουλ, φανκ, με μπόλικα μπρέικς,

ντραμ εν μπέις – κινηματογραφική εμπειρία η μουσική τους; Είναι. Οπότε; «Όταν

γράψαμε το CD, ουσιαστικά φτιάξαμε για κάθε τραγούδι ένα βιντεοκλίπ – έτσι το

παρουσιάσαμε για πρώτη φορά και για το φεστιβάλ το άγχος μας ήταν πώς θα

καταφέρουμε να συγχρονίσουμε μουσική και εικόνα. Κόψαμε, δέσαμε… αφιερώσαμε

πολύ χρόνο σε αυτό». Το αποτέλεσμα ήταν όσοι έβγαιναν από τη συναυλία, να

έχουν ήδη «μπει στο κόλπο». Και να θέλουν να βάλουν κι άλλους σε αυτό.

Το πρώτο κομμάτι που έγραψαν – το «First Born» – ήταν ένα ντέμο για τον Bukem

(τον «μαέστρο» της παγκόσμιας ντραμ εν μπέις σκηνής, με τον οποίο ο Junior Sp

είναι χρόνια στενοί φίλοι και ως σταθερός αρωγός του drum ‘n’ bass στην Ελλάδα

ο Junior Sp είναι ο άνθρωπος που τον φέρνει στα μέρη μας). Μετά έγραψαν και

άλλα κομμάτια, με επιρροές από αγαπημένες τους μουσικές, πιο φάνκι, πιο σόουλ

– ώσπου είδαν πως είχαν μισό άλμπουμ έτοιμο, γρήγορα ήρθαν και τα υπόλοιπα από

δουλειές του Milto που συμπλήρωσαν το σάουντρακ της περιπέτειάς τους. Στο

μεταξύ, προέκυψε το ενδιαφέρον του Bukem και της Klik records που κυκλοφορεί

το «Timeless Playground», οι μουσικές του οποίου πρόλαβαν ήδη να «γαργαλίσουν»

και μουσικόφιλους αλλοδαπούς, με έμπρακτη κινητοποίηση από Γερμανούς και

Ιάπωνες ήδη.

«Στα έντεκα χρόνια που ασχολούμαι με αυτές τις μουσικές, είχα παρατηρήσει πως

γύρω στο 2002-2003 υπήρχε μια ύφεση. Τώρα; Ακριβώς το αντίθετο! Δεν πιστεύω

στ’ αυτιά μου!», λέει o Junior Sp.

Ο Milto Eph άρχισε από τα 16 του να συνεργάζεται με στούντιο. Σπούδασε στην

Αγγλία με καθηγητές τεχνικούς ήχου των Pink Floyd. Συνεργάστηκε με τους

Razastarr. Και από το χιπ χοπ οι εμπνεύσεις του άρχισαν να τρέχουν.

Ρόδες τρέχουν με «ιπποδύναμη» χιπ χοπ

Μια στιγμή! Τι τρέχει; Πόσα χρόνια δηλαδή «κουβαλάει» στην πλάτη της αυτή η

καλοκουρδισμένη κομπανία που δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν, τιμά τις

εμπνεύσεις της και τις «απαρνιέται» δημιουργικά; Οι Ρόδες στον δρόμο και επί

σκηνής έκοψαν την ανάσα όσων μετρούσαν με μέτρα… ελληνικά τις μουσικές made

in Greece. Οι τρεις μπροστά στα μικρόφωνα μοιάζουν να «μεταδίδουν» λάιβ

σενάρια από έναν πλανήτη σε φωτιά. Ο Νικήτας Κλιντ (με παρελθόν στους Active

Member), o Νίκος «Ατόφιος» και ο Σωτήρης Παπαγεωργίου (πρώην Brigada) στα

μικρόφωνα, ο Άρης Ζαρακάς (παλιά στους Magic De Spell) και ο Χρήστος

Τσαμπουράς στις κιθάρες, ο Μάριος Χασαλεύρης στο μπάσο και ο Χρήστος Διακουμής

στα ντραμς (με φόρα από τους Love In Sadness).

Στο Synch, λίγο προτού βγουν οι De La Soul στη σκηνή, τα κομμάτια τρέχουν και

οι Ρόδες πάνω σε αυτά. Είναι σκα και χιπ χοπ και φολκ και ροκ και ελεκτρόνικα

και λάτιν, ό,τι θέλεις είναι και ένας στίχος που πυροδοτεί τις δικές του

εκρήξεις. «Ήταν πολύ καλά», λέει ο Νικήτας, «παρότι δεν είχαμε τον έναν

κιθαρίστα μας μαζί». Όσο και αν Ρόδες αναπτύσσουν ταχύτητες στο γλιστερό

οδόστρωμα της τελευταίας βροχερής βραδιάς του φεστιβάλ, κανείς δεν επιχειρεί

να προσπεράσει. «Αυτό που μας έδεσε από την αρχή ήταν η φιλία και το ότι ο

καθένας μας γνώριζε τις ικανότητες του άλλου. Λειτουργούμε σαν παρέα,

ξεχωριστά και όλοι μαζί και βγαίνει αυτό το «μπάσταρδο» πράγμα στη μουσική,

που είναι ίσως και η καλύτερη περιγραφή». Στη «Γιορτή της Φαντασίας» (το

άλμπουμ τους από την δισκογραφική Archangel) η Ελευθερία Αρβανιτάκη συμμετέχει

στο «Φοβάμαι» και η διασκευή του «Just The Two Of Us» γίνεται μια καινούργια

χιπ χοπ αγάπη. Οι Ρόδες μόλις βγήκαν στον δρόμο…

MATISSE

H ελληνική ποπ ομιλεί αγγλικά

Είχαν τον ήλιο στα μάτια τους. Όπως και όλοι οι συνάδελφοί τους στα πρώτα

βήματα της καριέρας τους. Είχαν το κοινό του Marilyn Manson (στο Rockwave

Φεστιβάλ) να «τρώει» τα νύχια του από αγωνία. Είχαν όμως με το μέρος τους ένα

δουλεμένο άλμπουμ, με τραγούδια έτοιμα να σταθούν στο ύψος πανάκριβων

πολυδιαφημισμένων παραγωγών της αλλοδαπής. Αυτό τον καιρό, λένε, δεν τους

απασχολεί η διεθνής καριέρα ­ αν και όσοι ακούν το «CheapAsArt», διαπιστώνουν

πως τους αξίζει. Το Ίντερνετ, βλέπετε, κάνει τις επικοινωνίες εύκολη υπόθεση.

Τα πρώτα βήματά τους στο «An κλαμπ» (το υπόγειο των Εξαρχείων μπορεί να

περηφανεύεται για πολλά γκρουπ με πορεία στη συνέχεια), πολύ πριν τα ραδιόφωνα

εντάξουν στο πρόγραμμα με επιμονή τα «The Gospel» και «She Smiles». Κάποτε η

αγγλόφωνη made in Greece ποπ αποκτούσε κλειστοφοβικές τάσεις. Όχι πια. Μία οι

Raining Pleasure, μια οι Closer. Είναι η ώρα των Matisse…