H εισβολή των καραβίδων

Οι διατλαντικές σχέσεις επιδεινώθηκαν εκ νέου χθες εξαιτίας μιας αδηφάγου

γιγάντιας καραβίδας από τις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία «ροκανίζει» τις

γαλλικές ακτές.

H ταπείνωση για τη Γαλλία γίνεται ακόμη μεγαλύτερη από το γεγονός ότι αυτό το

πελώριο οστρακόδερμο (procambarus clarkii) προέρχεται από τη Λουιζιάνα, αυτήν

την πρώην γαλλική αποικία που η Γαλλία πούλησε μισοτιμής στις Ηνωμένες

Πολιτείες, το 1803.

Ο Αγγλοσάξονας εισβολέας έχει για αγαπημένη του λιχουδιά τα λεπτεπίλεπτα

γαλλικά βατράχια και τους ανυπεράσπιστους γυρίνους, αλλά δεν έχει κανένα

πρόβλημα να καταβροχθίζει επίσης μικρά ψαράκια και υδρόβια φυτά. «Όπου

πηγαίνουν αυτές οι καραβίδες, δεν απομένει ούτε ίχνος φυτικής ζωής», λέει ο

Ζαν-Μαρκ Τιριόν, μέλος οικολογικής οργάνωσης.

Ο κοκκινωπός εισβολέας με τις τεράστιες δαγκάνες πολλαπλασιάζεται με

ανησυχητικούς ρυθμούς. Κάθε θηλυκό αφήνει στον βυθό μέχρι και 700 αυγά, δύο

φορές τον χρόνο. Οι επιστήμονες λένε ότι στην περιοχή της βόρειας Ζιρόντ στις

ατλαντικές ακτές και σε όλα τα βαλτοτόπια κατά μήκος του ποταμού Γκαρόν, ο

πληθυσμός αυτής της καραβίδας – που το μεγάλο μήκος της (20 εκατοστά) τής

δίνει τη δυνατότητα να κολυμπάει σε μεγάλες αποστάσεις – φτάνει τους 3 τόνους

στα 10 στρέμματα.

Οι αποικίες. Ο Στεφάν Μπουίγ, ο οποίος είναι επόπτης σε έναν

υδροβιότοπο στο Μπριζ, κοντά στο Μπορντό, είδε για πρώτη φορά μια αποικία από

τέτοιες καραβίδες το 1999. «Ήταν η πρώτη φορά που βρεθήκαμε μπροστά σε αυτό το

παρείσακτο είδος, το οποίο είναι φορέας μυκήτων που αποδεκατίζουν τις δικές

μας λευκές καραβίδες», λέει. Πιο ανατολικά, στην περιοχή της Λαντ, ο Πατρίκ

Ντιλό, διευθυντής προστασίας φυσικού περιβάλλοντος, λέει ότι αυτό το είδος

έχει εξαπλωθεί σαν στρατός από εισβολείς. «Τις είδα αυτές τις καραβίδες να

κολυμπούν σε μεγάλες ομάδες, προσπαθώντας να φθάσουν στα βαλτοτόπια»,

αναφέρει. «Από τη Ζιρόντ έχουν ήδη φθάσει στο Κλαράντ-Μαριτίμ, 100 χιλιόμετρα

πιο πέρα».

H ειρωνεία είναι ότι η Γαλλία εισήγαγε το καταστροφικό οστρακόδερμο τη

δεκαετία του 1970, όταν είχε σημειωθεί ξαφνική μείωση των τοπικών πληθυσμών

καραβίδων και τα γαλλικά εστιατόρια ήθελαν να κρατήσουν γεμάτα τα πιάτα τους

με αυτά τα νόστιμα θαλασσινά. Το 1983, όταν είχαν ανακάμψει πια οι πληθυσμοί

των ντόπιων καραβίδων, απαγορεύτηκε η εισαγωγή καραβίδων από τη Λουιζιάνα.

Όμως ήταν ήδη πολύ αργά. Ο εισβολέας είχε εγκατασταθεί για τα καλά στη χώρα.

«Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα πια, δεν μπορούμε να τις ξεφορτωθούμε», λέει ο

Στεφάν Μπουίγ, που εξηγεί ότι απέτυχαν όλες οι προσπάθειες να παγιδεύσουν αυτά

τα οστρακόδερμα και να τα καταστρέψουν: ο περιορισμός του πληθυσμού τους ήταν

αμελητέος. Ακόμη και τα αποδημητικά πουλιά, με την ακόρεστη όρεξη, δεν

στάθηκαν αποτελεσματικά: δεν μπόρεσαν να φάνε τις καραβίδες αρκετά γρήγορα.

Τα πουλιά αλλάζουν χρώμα!

Το χειρότερο από όλα είναι πως η «κόκκινη απειλή» επηρεάζει τα φυσιολογικά

χαρακτηριστικά των πουλιών που επιλέγουν τη Γαλλία για να αναπαυθούν. Ο

Ζαν-Κλοντ Μπαρμπρό, παρατηρητής πουλιών ο οποίος παρέχει δεδομένα σε ένα

εθνικό ερευνητικό πρόγραμμα για τους ερωδιούς, τους μαυραετούς και τους

πελαργούς, λέει ότι έχει παρατηρήσει μεταβολές στα σωματικά χαρακτηριστικά των

αποδημητικών πουλιών από το 1978. «Μέσα σε λίγα μόλις χρόνια, τα πόδια των

νεαρών πελαργών, που ήταν μαύρα με κίτρινα στίγματα, έχουν γίνει κοκκινωπά»,

τονίζει ο Μπαρμπρό. «Ακόμη και η επιδερμίδα γύρω από τις φτερούγες έχει γίνει

κόκκινη».

Οι αναφορές για τις ζημιές που προκαλεί το αρπακτικό με τις δαγκάνες έρχονται

σε μία περίοδο κατά την οποία η Γαλλία ακόμη προσπαθεί να συνέλθει από μια

άλλη αμερικανική επίθεση στη γαλατική γαστρονομία: την απόφαση της κυβέρνησης

Μπους να απαγορεύσει τη χρήση των λέξεων «French fries» για τις τηγανητές

πατάτες που σερβίρονται στις κυβερνητικές καντίνες στην Ουάσιγκτον.