Αναζήτηση
Εκστρατεία ενημέρωσης των κυβερνήσεων και της διεθνούς κοινής γνώμης έχει
ξεκινήσει ο Παλαιστίνιος πρόεδρος μετά τη πλήρη στήριξη που έδωσε ο Μπους στον
Ισραηλινό πρωθυπουργό. Το σχέδιο Σαρόν προβλέπει τη μονομερή αποχώρηση των
Ισραηλινών από τη Λωρίδα της Γάζας, με αντάλλαγμα τη διατήρηση και επέκταση 6
οικισμών στη Δυτική Όχθη και χωρίς το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστίνιων
προσφύγων στο Ισραήλ, όπως προβλέπει ο «οδικός χάρτης».
|
|
Σε αποκλειστική συνέντευξη στα «NEA», ο Γιάσερ Αραφάτ αναφέρει ότι έχει
αποστείλει επιστολές στα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας και στα μέλη του
λεγόμενου Κουαρτέτου (αποτελούμενου από τις ΗΠΑ, την E.E., τη Ρωσία και τα
Ηνωμένα Έθνη), υπό την αιγίδα του οποίου βρίσκεται ο «οδικός χάρτης» για την
επίλυση του Μεσανατολικού. Στις επιστολές «δίδεται έμφαση στους κινδύνους που
κρύβονται από τις αμερικανικές εγγυήσεις στο σχέδιο του Σαρόν, εγγυήσεις που
έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την αμερικανική πολιτική του 1991 (πριν από την
έναρξη των διαπραγματεύσεων της Μαδρίτης), με όλα τα ψηφίσματα των Ηνωμένων
Εθνών και όλες τις συμφωνίες μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων.
H οργή
Ο Γιάσερ Αραφάτ δεν μπορεί να συγκρατήσει την οργή του. «Θα το δεχόσασταν
εσείς αυτό το σχέδιο, αν ήσασταν στη θέση μου; Οι Ισραηλινοί δεν λένε την
αλήθεια. Είναι άραγε αποχώρηση, αφού θα διατηρήσουν τον έλεγχο βασικών
στρατιωτικών θέσεων; Τον έλεγχο των μεθοριακών διαβάσεων προς την Αίγυπτο; Τον
έλεγχο του νερού και του ηλεκτρικού για πάνω από ένα εκατομμύριο
Παλαιστινίους; Και δεν είναι μόνο αυτό» συνεχίζει ο Παλαιστίνιος πρόεδρος.
«Κατέστρεψαν το αεροδρόμιο της Γάζας και το λιμάνι που κατασκεύαζαν ευρωπαϊκές
εταιρείες. Την ώρα όμως που μιλάμε για αποχώρηση από τη Γάζα, οι Ισραηλινοί
ανακατέλαβαν τη Βηθλεέμ, κατέστρεψαν τους προσφυγικούς καταυλισμούς και τις
υποδομές της Δυτικής Όχθης. Ξέρετε, εγώ τη Τζενίν, τη λέω Τζενινγκράντ…
Είναι λοιπόν ένα τεράστιο ψέμα αυτή η αποχώρηση από τη Λωρίδα της Γάζας. H
ισραηλινή κατοχή δεν πρέπει να επιβραβεύεται». Μας δείχνει τη φωτογραφία με
τον κατεστραμμένο Ναό της Αγ. Βαρβάρας, μια από τις παλαιότερες εκκλησιές
δυτικά της Ραμάλα. «Τον γκρέμισαν για να περάσει το τείχος, σαν να
βρισκόμασταν σε καθεστώς απαρτχάιντ. Εσείς, ως Χριστιανή, το δεχόσαστε αυτό;».
Ο Γιάσερ Αραφάτ θεωρεί καθήκον του τον διάλογο με όλες τις παλαιστινιακές
δυνάμεις, όταν τον ρωτάμε για ενδεχόμενη συνεργασία της Παλαιστινιακής Αρχής
με τη Χαμάς.
«Ξεχάσατε ότι μιλάτε με τον ηγέτη του παλαιστινιακού λαού, εκλεγμένο πρόεδρο
με τη παρουσία πολλών προσωπικοτήτων και παρατηρητών, μεταξύ άλλων, και από
την Ελλάδα; Ξεχάσατε ότι εγώ ήμουν αυτός που εργάστηκα σκληρά για την
απελευθέρωση του Αχμέντ Γιασίν από τη φυλακή με τη βοήθεια τότε του βασιλιά
Χουσεΐν της Ιορδανίας; Πρέπει να ξέρετε ότι στη διακήρυξη ανεξαρτησίας
περιλαμβάνονται οι δημοκρατικές αρχές του μελλοντικού μας κράτους. Υιοθετούμε
τον πλουραλισμό του πολιτικού συστήματος και σεβόμαστε όλες τις πολιτικές και
ιδεολογικές γραμμές. H Χαμάς είναι πολιτική οργάνωση. Και όταν υιοθετεί αυτές
τις αρχές της παλαιστινιακής ηγεσίας, έχει θέση στη Παλαιστινιακή Αρχή. Εγώ ως
Παλαιστίνιος πρόεδρος έχω υποχρέωση να συνομιλώ με όλους τους Παλαιστινίους».
Δεν μετανιώνει
Ο Γιάσερ Αραφάτ θεωρεί ορθή την απόφασή του να μην υπογράψει το 2000 στο Καμπ
Ντέιβιντ την ειρηνευτική συμφωνία με τον τότε πρωθυπουργό Έχουντ Μπαράκ. «Όλες
οι πλευρές αισθάνθηκαν την ανάγκη να κάνουν κάποιες καλυτερεύσεις στο κείμενο
και αυτό έγινε τον Δεκέμβριο του ιδίου έτους στο Σαρμ ελ Σεΐχ της Αιγύπτου.
Δεν μπορούσα να δεχθώ τους όρους του Μπαράκ, την ισραηλινή κυριαρχία στα ιερά
μας τεμένη της Ιερουσαλήμ, ακόμη και στην αρμενική συνοικία της πόλης. Του
είπα, λοιπόν, το όνομά μου δεν είναι Γιάσερ Αραφάτ, αλλά Γιάσερ Αραφατ-νιάν.
Δεν μπορώ να προδώσω του Αρμένιους αδελφούς μας».
«Φυλακισμένος» μέσα στο μισοκατεστραμμένο στρατηγείο…
Ο λόγος του είναι σκέτος χείμαρρος. Μιλά ακατάπαυστα και παθιασμένα. Τα
μάτια του γυαλίζουν, όταν αναφέρεται στα πάθη του παλαιστινιακού λαού, στην
κατοχή, στους πρόσφυγες και το αναφαίρετο δικαίωμα επιστροφής τους στη πατρώα
γη. Ο Μοχάμεντ Αμπντελ Ραούφ Αραφάτ ή για τους περισσότερους Παλαιστίνιους,
Αμπού Αμάρ, δέχθηκε «TA NEA» στο μισοκατεστραμμένο στρατηγείο του, τη Μουκάτα
όπως λέγεται, λίγες ώρες πριν από τη δολοφονία του αρχηγού της Χαμάς, Ραντίσι.
Εδώ βρίσκεται «φυλακισμένος» τα τελευταία τρία χρόνια. Οι τελευταίοι
βομβαρδισμοί από την ισραηλινή πολεμική αεροπορία έγιναν πριν από δύο χρόνια.
Οι στιγμές ήταν τραγικές, θυμούνται άνθρωποι που ήταν μαζί του εκείνη την
εποχή, χωρίς νερό, τρόφιμα και ηλεκτρικό για πολλές εβδομάδες με ένα νεκρό και
πολλούς τραυματίες… Όμως ο Αραφάτ δεν λύγισε. Παρά τις επανειλημμένες
προσπάθειες των Ισραηλινών να πλήξουν το γόητρό του, εκείνος παραμένει πάντα
όρθιος, μάχιμος, έτοιμος για τη μεγάλη ημέρα της ανεξάρτητης Παλαιστίνης.
Οι χώροι μέσα στο στρατηγείο είναι λιτοί, στρατιωτικοί, το δωμάτιό του έχει
μόνο ένα κρεβάτι εκστρατείας, έναν φορτιστή για κινητό κι ένα μικρό τραπέζι. Ο
χώρος που δέχεται του δημοσιογράφους είναι σπαρτιάτικος, ένα τραπέζι, λίγες
καρέκλες, η παλαιστινιακή σημαία και μια φωτογραφία του Αλ Ακσά της
Ιερουσαλήμ, ο δεύτερος σε σημασία ιερός τόπος για τους Μουσουλμάνους μετά τη Μέκκα.
Εργάζεται από το πρωί μεχρι το βράδυ
Αγαπά βαθιά τους Έλληνες, και το δείχνει σε κάθε ευκαιρία. Πώς αλλιώς να
ερμηνεύσει κανείς, ότι παρά την κούραση της ημέρας, παρά τα αιτήματα δυτικών,
αραβικών τηλεοπτικών σταθμών και μεγάλων ευρωπαϊκών δημοσιογραφικών
συγκροτημάτων για μια συνέντευξη, εκείνος, ο Αραφάτ, προτιμά τις ερωτήσεις των
Ελλήνων δημοσιογράφων, έστω κι αν η ώρα κοντεύει μιάμιση μετά τα μεσάνυχτα και
στο διπλανό δωμάτιο τον περιμένει μια αντιπροσωπεία για διαβουλεύσεις. Σε
αυτούς τους τέσσερις τοίχους λοιπόν κυλά η καθημερινότητα του Παλαιστίνιου
Προέδρου. Κοιμάται στις 4 το πρωί, ξυπνά στις 9 και εργάζεται ακατάπαυστα όλη
την ημέρα με μεσημεριανή διακοπή μιας ώρας. Αποφεύγει το κρέας, τρώει λαχανικά
και μέλι, δεν βλέπει καθόλου τηλεόραση, αλλά ειδήσεις και σημαντικές
τηλεοπτικές συνεντεύξεις τις παίρνει γραπτώς. Και όταν κλείνουν τα μαγνητόφωνα
και τελειώνουν οι αναμνηστικές φωτογραφίες ο Αραφάτ μας αποχαιρετά με ένα
χειροφίλημα κι ένα χαμόγελο βεβαιότητας ότι η ημέρα της λευτεριάς δεν θα
αργήσει…
«Δεν φοβάμαι τους πυραύλους, μόνο τον Αλλάχ»
Ο Παλαιστίνιος πρόεδρος δεν φοβάται τους ισραηλινούς πυραύλους, αλλά
μόνο τον Αλλάχ. «Αν θα είμαι ο επόμενος στόχος μετά τον Γιασίν και τον
Ραντίσι; Θυμηθείτε, έζησα μαζί με τον λαό μου με όνειρο την ελευθερία και την
ειρήνη. Σημαντικό είναι να επιτύχουμε τους στόχους μας. Επειδή είμαι πιστός,
κανείς δεν μπορεί να πει πότε θα έρθει η ώρα να φύγω από αυτόν τον κόσμο».
Αρχές Σεπτεμβρίου ο Παλαιστίνιος πρόεδρος συμπληρώνει τα 75. Τον ρωτάμε, ποια
ευχή θα κάνει για τα γενέθλιά του. «Εύχομαι τα παιδιά μας και τα παιδιά των
Ισραηλινών να ζήσουν ειρηνικά στους Ιερούς Τόπους. H ειρήνη στην περιοχή δεν
είναι μόνο για τους Παλαιστινίους και τους Ισραηλινούς, αλλά για όλο τον
κόσμο. Γι’ αυτό προσπαθώ να συμβάλω στην ειρηνική συνύπαρξη σε αυτή την ιερή
γη…».
