EΛENH BITAΛH «Tα λαϊκά ζωγραφίζουν την ψυχή μου»

Παρατηρούσε με προσοχή αλλά και με αγωνία το κούρδισμα του μπουζουκιού από τον

σεμνό δεξιοτέχνη Μανώλη Πάππο, καθώς τα δάχτυλά του χάιδευαν τις χορδές απ’

όπου έβγαιναν τόσο απαλά οι μελωδίες από δυνατά λαϊκά τραγούδια: «Αργά είναι

πια αργά», «Θλιμμένο σούρουπο», «Κοινωνία ένοχη», «Κανείς δεν ήρθε να με δει».

Στη σκέψη μας οι φωνές των Διονυσίου, Σακελλαρίου, Καζαντζίδη. H Ελένη Βιτάλη

δακρύζει προς στιγμήν. Είναι μεσάνυχτα Σαββάτου, σε μία από τις τελευταίες

πρόβες της, που «περνά» τραγούδια για το πρόγραμμα που θα παρουσιάζει στη

μουσική σκηνή «Γραμμές» στη Λεωφόρο Κωνσταντινουπόλεως.

«Έτσι βγαίνει το πρόγραμμα μέσα από τη λαϊκή ψυχή», λέει στα «NEA» η δημοφιλής

τραγουδίστρια, καθώς μπαίνει στο βάθος ενός λαϊκού τραγουδιού (λαβιδαίικου)

που βγαίνει μόνο με τη φωνή του Καζαντζίδη: «Σε τούτη την καταστροφή, κανείς

δεν ήρθε να με δει». «Μου είναι αδιανόητο», τονίζει η Ελένη Βιτάλη, «την ώρα

που θα βγαίνω να τραγουδήσω να μη λέω τραγούδια που άκουγα μόλις κατάλαβα τον

εαυτό μου. Ένα κράμα από ήχους, όργανα, φωνές και λόγια δημοτικά και λαϊκά

μέσα στους Λαβιδέους, από το σπίτι μας, στα κέντρα, στα πανηγύρια, σε γάμους,

βαφτίσια και γιορτές. Όπου και αν κυκλοφορήσω, μέσα στη σκέψη μου τριγυρνά ο

Καζαντζίδης, η φωνή του. Τα τραγούδια του, εμένα τουλάχιστον με μαγνητίζουν.

Μου δημιουργούν μια αλληλουχία συναισθημάτων. Άλλοτε με πληγώνουν κι άλλοτε με

ανακουφίζουν. Όμως, πρέπει να ομολογήσω ότι όλα τα λαϊκά της εποχής του ’50

και του ’60 με εκφράζουν: Διονυσίου, Αγγελόπουλος, Πάνου, Γκρέυ, Γαβαλάς,

Λύδια, Σακελλαρίου. Ποιον να πρωτοθυμηθούμε. Μπορεί να έχω κάνει μεγάλες

επιτυχίες με τραγούδια που είπα στα τελευταία 30 χρόνια», λέει η Ελένη Βιτάλη,

«αλλά αυτά τα αθάνατα, λαϊκά ζωγραφίζουν την ψυχή μου, τον χαρακτήρα μου. Μέσα

από αυτό το ατελείωτο ρεπερτόριο του γνήσιου λαϊκού τραγουδιού, φτιάχνω το

πρόγραμμα για τον φετινό χειμώνα. Διαλέγω να τραγουδήσω αυτά που «δένουν» με

τα άλλα μέρη του προγράμματος, ώστε ο κόσμος που θα μας ακούει στις «Γραμμές»

να έχει τη δυνατότητα να ακούσει ποικιλία και ποιότητα».

Με ιδιαίτερη αγάπη η Ελένη Βιτάλη μιλάει και για τους συνεργάτες της, τους

ανθρώπους με τους οποίους θα συνυπάρξει στην ίδια μουσική σκηνή. «Ο Αντώνης

Μιτζέλος – λέει – στο είδος του είναι ένας ξεχωριστός καλλιτέχνης, με δική του

προσωπικότητα, στυλ και επιτυχίες». Εξαιρετικά και τα παιδιά Εκείνος +

Εκείνος. Θαυμάσια παρουσία η Σοφία Παπάζογλου με ωραίες ερμηνείες σε ρεμπέτικα

και λαϊκά.

«Για τον Νίκο Ξύδη δεν θα πω πολλά πράγματα. Είναι πολύ νέος, έχει

ταλέντο και προσπαθεί ν’ ανέβει ως τραγουδιστής με τις δικές του δυνάμεις. Εγώ

τον συμβουλεύω να βρει τον δρόμο προς την επιτυχία με δικές του δυνάμεις.

Μόνον έτσι θα τον αγαπήσει και θα τον στηρίξει ο κόσμος».

Αυτή η διαφορετικότητα του καλλιτεχνικού ύφους – κατά την Ελένη Βιτάλη – θα

κάνει το πρόγραμμα στις «Γραμμές» πιο όμορφο, πιο κεφάτο, με κεντρική στιγμή,

πάντα, το λαϊκό τραγούδι. Κάτι όμως που απαιτεί σωστή συνεργασία και καλό

δέσιμο από όλους μας.

Σε ερώτησή μας πόσα δικά της τραγούδια, από το ρεπερτόριο της πορείας της, θα

ερμηνεύει, η Ελένη Βιτάλη είπε ότι δεν το θεωρεί απαραίτητο να ξαναλέει τα

ίδια τραγούδια και να κουράζει τον κόσμο. «Τα ‘χουν ακούσει εκατοντάδες φορές

τα δικά μου»: «Μια γυναίκα μπορεί», «Πάμε σ’ άλλες πολιτείες», «Παίξε Χρήστο

επειγόντως», «Έρωτά μου αγιάτρευτε», «Καίγομαι».

«H νέα γενιά ξέρω ότι με στηρίζει και αγαπάει τα τραγούδια μου. Όταν πιάνω το

μικρόφωνο ενθουσιάζονται και χορεύουν. Με τις παλιές μου επιτυχίες, αλλά

κυρίως με τα παλιά λαϊκά που δεν σβήνουν ποτέ. Αυτά μιλούν στην καρδιά μας,

στην ψυχή μας. Θέλω να κάνω συνειδητά το φετινό πρόγραμμα. Αφού δεν έχω να

παρουσιάσω καινούργιο δίσκο, να μπορώ να τραγουδήσω αυτό που με εκφράζει. Αυτό

δηλαδή που είμαι. Αυτό που αισθάνομαι. Λαϊκή τραγουδίστρια. Το θεωρώ κάτι

φυσιολογικό. Ο πατέρας μου και άλλα έξι αδέλφια, όλοι επαγγελματίες μουσικοί,

με δικά τους λαϊκά και δημοτικά συγκροτήματα. Φανταστείτε λοιπόν τι έχω ζήσει

από παιδάκι, πόσα έχουν δει τα μάτια μου. Γι’ αυτό λέω ότι ο χαρακτήρας μου

είχε διαμορφωθεί από τα παιδικά μου χρόνια».

Αρχή με μια «δεκάρα»

Ο παππούς της έπαιζε βιολί. Το ίδιο και ο παππούς του παππού της. Οι νότες

κυλούσαν από φλέβα σε φλέβα κι έφτασαν μέχρι τη μικρή Ελένη, την κόρη του Τάκη

Λαβίδα, που στα 13 της χρόνια έβγαζε φωνή… ώριμης λαϊκής τραγουδίστριας. Από

το «Σούλι» της Πλατείας Βάθη και από τα πανηγύρια των Εξαμιλίων και της

Λαμίας, έφτασε μέχρι το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης όπου τραγούδησε το 1974, «Χωρίς

δεκάρα, πώς θα παντρευτούμε Μανωλιό μου». Το τραγούδι δεν βραβεύτηκε, αλλά το

κοινό άνοιξε στην Ελένη Βιτάλη τη μεγάλη πόρτα στη ελληνικό τραγούδι. Στη Λύρα

ερμήνευσε μερικά από τα «18 Λιανοτράγουδα της μικρής πατρίδας» των Ρίτσου –

Θεοδωράκη. Μετά, συμμετείχε στην ερμηνεία τραγουδιών του συνθέτη Δημήτρη

Λάγιου, «Ήλιος ο Ηλιάτορας» σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη. Συνέχισε με το «Παίξε

Χρήστο επειγόντως» και «Μια γυναίκα μπορεί» του Χρήστου Νικολόπουλου,

«Ξαφνικός έρωτας», «Πάμε σ’ άλλες πολιτείες», «Παρακλήσεις». Έγραψε και η ίδια

στίχους και μουσική για έναν κύκλο τραγουδιών που τραγουδά, με τίτλο «Το

απέναντι μπαλκόνι».

INFO

«Γραμμές»: Κωνσταντινουπόλεως 111 – Βοτανικός. Τηλ. 210.3414350. Έναρξη 23/10.

Κάθε Πέμπτη έως Σάββατο στις 23.00 και Κυριακή στις 21.00.