[ ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ ]

H ταύτιση του ηγέτη με την προοπτική νίκης ενδυναμώνει τον ίδιο και

συσπειρώνει τους οπαδούς. H διαπίστωση, η οποία θα μπορούσε να αφορά τον K.

Σημίτη, το ΠΑΣΟΚ και την Ελλάδα, αναφέρεται στον Τόνι Μπλερ και το Εργατικό

Κόμμα της Βρετανίας. Οι ομοιότητες όμως είναι πολλές και οι παραλληλισμοί

αναπόφευκτοι. Και στις δύο περιπτώσεις ο Πρωθυπουργός αποτελεί το «ισχυρό

χαρτί» της κυβερνητικής παράταξης.

Στην ετήσια συνδιάσκεψη του Εργατικού Κόμματος, την περασμένη εβδομάδα, ο κ.

Μπλερ επένδυσε αποτελεσματικά στη δυνατότητά του να οδηγήσει το κόμμα του σε

τρίτη συνεχόμενη εκλογική νίκη. Διά αυτού του τρόπου περιόρισε την

εσωκομματική αμφισβήτηση, πέτυχε τη συσπείρωση μελών και ψηφοφόρων και,

τελικά, ενίσχυσε τη θέση του όχι μόνο στην ηγεσία των Εργατικών, αλλά και στην

πρωθυπουργία.

Σημαντική μερίδα των μελών του κόμματος – κυρίως η αριστερή πτέρυγα –

αντέδρασε στη συμμετοχή στον πόλεμο κατά του Ιράκ, όπως και στις προτάσεις του

για εισαγωγή στοιχείων ιδιωτικής οικονομίας όσον αφορά τη χρηματοδότηση του

δημόσιου συστήματος υγείας και την αύξηση των διδάκτρων στα δημόσια

Πανεπιστήμια. Παρά την έμμεση αμφισβήτηση από τον κύριο «δελφίνο» – υπάρχουν

σε όλες τις χώρες – υπουργό Οικονομικών Γκόρντον Μπράουν, επέμεινε στις θέσεις

του και εξήλθε από το συνέδριο ουσιαστικά ενισχυμένος και έτοιμος να ηγηθεί

των Εργατικών στις εκλογές του 2005.

Κατέστησε σαφές ότι επικεντρώνει την προσοχή του στα προβλήματα της

καθημερινότητας, έδωσε έμφαση στις επιτυχίες της εξαετούς θητείας του – όπως

τον χαμηλότερο πληθωρισμό και τα χαμηλότερα επιτόκια των τελευταίων τριάντα

ετών – και παρ’ ότι υπογράμμισε την ανάγκη εκσυγχρονισμού και «ρεαλιστικών

λύσεων» στις προκλήσεις των καιρών, υποστήριξε ότι υπάρχουν σημαντικές

διαφορές με την «χωρίς κοινωνική ευαισθησία» πολιτική των Συντηρητικών για

τους οποίους δεν έχασε την ευκαιρία να υπενθυμίσει ότι μονοπώλησαν την εξουσία

επί 18 χρόνια (1979-1997).

Κάλεσε το κόμμα να αποφύγει τις εσωτερικές διαιρέσεις, τη στιγμή που για πρώτη

φορά στην ιστορία του έχει την ευκαιρία μιας τρίτης θητείας στην εξουσία, υπό

την προϋπόθεση βέβαια ότι ο ίδιος θα βρίσκεται στην ηγεσία του.

Το μήνυμα-δίλημμα του κ. Μπλερ προς τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους τού

Εργατικού Κόμματος και την ευρύτερη Κεντροαριστερά ήταν σαφές: «Παρά τις

διαφωνίες που μπορεί να έχετε μαζί μου για το Ιράκ ή άλλα θέματα, είμαι αυτός

που μπορεί να κερδίσει τις εκλογές».

Ένα μήνυμα, το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να είχε αποφασισθεί από το

επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου.