H περιοχή Αλυκές Χαλκουτσίου που ανήκει πλέον στο Δήμο Ωρωπίων, πρέπει να

είναι (μέχρι πότε;) από τις ωραιότερες και λεπτότερες της Αττικής ή

τουλάχιστον της πλευράς που βλέπει στο βόρειο μέρος του Νότιου Ευβοϊκού. Για

να περιοριστώ στον ελεύθερο χώρο από την τοποθεσία Αρμυρίκια μέχρι το

Αγκίστρι, ο επισκέπτης που ερχόταν μέχρι τις αρχές Απριλίου ε.ε. στην περιοχή

από τη δημοσιά προς το Δήλεσι ή από τον παράλιο πεζόδρομο που ξεκινάει από την

πλατεία του χωριού, τι έβλεπαν – το ανακόλουθο είναι σκόπιμο – τα μάτια τους;

Τα μάτια τους έβλεπαν τέσσερις στη σειρά (νόμιμους) και αργότερα δεν ξέρω

πόσους (παράνομους και αυθαίρετους) οικίσκους ή και σπιταρόνες.

Στη συνέχεια πάντως οι περαστικοί αντίκρυζαν – ευλογία Θεού – ένα οικόπεδο

(ιδιωτικό), ελεύθερο ωστόσο και ακάλυπτο με σχετικώς σεμνή περιμετρική

περιτοίχιση, παρά τα… μινωικά εμβλήματα που την κοσμούσαν. Μόνη παρανομία

ένα τοιχίο, διακριτικό πάντως, που αντί για την επιτρεπόμενη πρασιά χώριζε το

ακάλυπτο μέρος του οικοπέδου από τις τέσσερις και πολύ περισσότερες αργότερα

κατοικίες. Ακριβώς απέναντι από τον ελεύθερο αυτό χώρο, μέτωπο με μέτωπο, μια

κοινοτική έκταση τεσσάρων στρεμμάτων, μια αλάνα, αληθινό καταφύγιο για τις

κίτρινες μαργαρίτες και άλλα πολύχρωμα ανθύλλια.

Ο αδαμάντινος αυτός χώρος που κάποτε θα αποδοθεί στους νέους, κινδύνεψε εδώ

και λίγα χρόνια από ιδιώτες και, τρομάρα μας, από κοινοτικούς άρχοντες και

διασώθηκε – καιρός τού καυχάσθαι – και χάρη στην έντονη και επίμονη παρέμβαση

αυτής εδώ της στήλης. Τι άλλαξε στο μεταξύ; Το προς βορράν τμήμα του ελεύθερου

οικοπέδου που αποτελεί τον εξ αδιαιρέτου περιβάλλοντα χώρο όλων των κτισμάτων,

θα παρέμενε άθικτος εάν, αλίμονο, εκτός από τα μπάζα και τους σωρούς χωμάτων

δεν φιλοξενούσε φοινικόδεντρα που ανήκαν στην κοινότητα και ξεριζώθηκαν από

ανελέητους ιδιοκτήτες για να παραδοθούν στα σαγόνια (και στις πίσσες) του

ήλιου – η μεταφορά δεν μου ανήκει.

Το τρισχειρότερο. Ο αγοραστής του υπολοίπου ελευθέρου χώρου και κύριος του

γειτνιάζοντος οικίσκου εκτός από τη θηριώδη (αρχικά) εξωτερική περιμάντρωση με

μπετόν σε ύψος δύο μέτρων χώρισε στη μέση το οικόπεδο με ισοϋψές τοιχίο που

αποτελεί κατάφωρη και όλως παράνομη κατάτμηση γης. Επιπλέον, η εσωτερική αυτή

μάντρα, ω του θαύματος, είναι τελικά υψηλότερη από την περιμετρική και θα

θύμιζε μοναστήρι, αν δεν έδινε την εντύπωση ντισκοτέκ. Και σαν να μην έφθανε

αυτό φυτεύουν ήδη σ’ όλες τις πλευρές του (περίπου) τετραγώνου, το ένα δίπλα

στο άλλο, εκατοντάδες κυπαρισσοειδή με γενετική προδιάθεση γιγαντισμού σε ύψος

και σε βάθος δημιουργώντας ένα διπλό και τριπλό αδιαπέραστο φράγμα προς τη

θάλασσα.

Ωστόσο, ο βλοσυρός αυτός και εκτός κλίμακας κυπαρισσώνας, έχει ένα καλό. Δεν

επιτρέπει στους περαστικούς να δουν το εσωτερικό του περίκλειστου οικοπέδου.

Μια ακατάσχετη επέλαση μπετόν κατακλύζει ένα χώρο που κατά το νόμο έπρεπε να

μείνει ελεύθερος και αφού σχηματίσει μια ανεπίτρεπτα υπερυψωμένη πισίνα με

συνεχείς χολιγουντιανούς αναβαθμούς, σύρριζα στη θάλασσα – το πρόσχημα για το

τοιχίο κατάτμησης – αφήνει ελάχιστο χώμα σε επαφή με το φως και τον αέρα.

Θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος: δεν είναι δικαίωμα του καθενός μας να κάνει

ό,τι θέλει στο χωράφι του, ακόμη και να υψώσει στα ουράνια θεόρατη και

αβδηριτική πέργκολα; Όχι, όταν ο νόμος ορίζει άλλως· ναι, όταν οι οικοδομικές

άδειες είναι σύννομες και εφαρμόζονται ακριβώς. Στην παρούσα θλιβερή περίπτωση

και ο νόμος ορίζει άλλως και η άδεια δεν είναι σύννομη. Απόδειξη: ότι ενώ αυτό

καταγγέλθηκε από τον Απρίλιο, το αρμόδιο Πολεοδομικό Γραφείο δεν ευδόκησε

μέχρι στιγμής να απαντήσει (αλλιώς: αγρόν αγοράζει).

Ο Ανδρέας Μπελεζίνης είναι φιλόλογος, κριτικός της λογοτεχνίας.

Τελευταία Νέα