Έκανε φως το σκοτάδι της

«Θα κερδίσω το στοίχημα. Θα ξεπεράσω όλες τις δυσκολίες. Δεν με σταματάει

τίποτα». Η Μαρία Τσουρούττη-Μπιλλιά, 32 ετών, από τη Ρόδο, είναι μια γυναίκα

με ολική τύφλωση και στα δυο της μάτια που αποφάσισε να γραφτεί ξανά στο

Γυμνάσιο.

Ξεκίνησε πριν από λίγες ημέρες τα μαθήματα της Α’ Τάξης και δηλώνει έτοιμη να

προχωρήσει τις σπουδές της ακόμα και μέχρι την απόκτηση ενός πτυχίου. «Τα

σχέδια που έχω κάνει είναι πολλά», λέει. «Νιώθω ότι είμαι στην αρχή και ότι η

ζωή με περιμένει να την κατακτήσω».

Η Μαρία έχει τέσσερα παιδιά (το πρώτο το γέννησε σε ηλικία 15 ετών).

Ασχολείται με την εκμάθηση βυζαντινής μουσικής στον ελεύθερο χρόνο της.

Διατηρεί μαζί με τον σύζυγό της ένα περίπτερο στην Πλατεία της Κρεμαστής Ρόδου

όπου μένει και φυσικά έχει την ευθύνη της φροντίδας του σπιτιού της. Όταν πριν

από 17 χρόνια παντρευόταν, δεν φανταζόταν τη δύσκολη τροπή που θα έπαιρνε η

ζωή της. «Όταν έχασα ξαφνικά την όρασή μου από το ένα μάτι, μετά τη γέννηση

του δεύτερου παιδιού μου, άλλαξαν πολλά πράγματα. Δεν είναι και λίγο πράγμα να

χάνεις ξαφνικά το ένα σου μάτι».

Αρχίζει τότε ένας αγώνας για τη Μαρία. Γιατροί, εξετάσεις, χειρουργικές

επεμβάσεις. Όλα κατέληγαν στο ότι η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη. Τα χρόνια

περνάνε, η οικογένεια της Μαρίας μεγαλώνει και άλλο, έρχονται άλλα δύο παιδιά.

Η ζωή μόνο με ένα μάτι είναι δύσκολη. «Όμως προσαρμόστηκα γρήγορα. Τα

κατάφερνα μια χαρά. Ώσπου ξαφνικά ενώ είχα γεννήσει και το τέταρτο παιδί μου

σηκώνομαι μια ημέρα από το κρεβάτι μου και τα βλέπω όλα… θαμπά.

Τρομοκρατήθηκα». Νέος αγώνας, νέες εξετάσεις. Με τη θέλησή της – πριν από

τριάμισι χρόνια – υποβάλλεται σε διερευνητική χειρουργική επέμβαση. «Έπρεπε να

βρεθεί τι συνέβαινε με τα οπτικά μου νεύρα». Το αποτέλεσμα της εγχείρησης ήταν

απογοητευτικό. «Η βλάβη στα οπτικά νεύρα ανήκεστος». Και όχι μόνο. Χάνει εκτός

από την όρασή της και την αίσθηση της όσφρησης. «Πλέον, στα 29 μου χρόνια,

έπρεπε να μάθω να ζω στο απόλυτο σκοτάδι».

Δεν το βάζει κάτω

Η Μαρία και πάλι δεν το βάζει κάτω. Ψάχνει να βρει λύσεις, και… σπίτι – αφού

οι παλαιοί ιδιοκτήτες ζητούν το σπίτι που ενοικίαζε η οικογένεια Μπιλλιά.

«Ένιωσα τον ρατσισμό των συμπολιτών μου. Δεν βρήκα εύκολα σπίτι για μια τυφλή

και πολύτεκνη», λέει. Ωστόσο με το πείσμα της λύνει το ένα πρόβλημα μετά το

άλλο. Εκμεταλλεύονται με τον άντρα της τον νόμο περί πολυτέκνων και ανοίγουν

περίπτερο στην κεντρική πλατεία της Κρεμαστής, ενός από τα πιο γνωστά χωριά

της Ρόδου. Και αποφασίζει να πάει σχολείο. Γράφεται – πέρσι τον Σεπτέμβριο –

στην Α’ Γυμνασίου στο δημόσιο σχολείο της Κρεμαστής. Είναι συμμαθήτρια με τον

μεγάλο γιο της… Ωστόσο δεν καταφέρνει να συνεχίσει. Ένα νέο οικογενειακό

πρόβλημα την αναγκάζει να σταματήσει την παρακολούθηση. Μέχρι που φέτος

αποφάσισε να κάνει καινούργια αρχή.

«Θα σπουδάσω»

Γράφεται στο Κέντρο Διάγνωσης, Αξιολόγησης και Υποστήριξης Ατόμων με

Εκπαιδευτικές Ανάγκες της Δωδεκανήσου, στην πόλη της Ρόδου. Πρόκειται για ένα

κέντρο που παρακολουθεί και αξιολογεί την εκπαιδευτική πορεία των μαθητών με

ειδικές ανάγκες. Δεν της φτάνει αυτό. Έρχεται στην Αθήνα στο Κέντρο

Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών στην Καλλιθέα. Παρακολουθεί μαθήματα της

γλώσσας Μπράιγ. «Θα με βοηθήσει πολύ στα μαθήματα. Αλλά κυρίως εκείνο που με

κάνει να χαίρομαι είναι ότι θα μπορώ πλέον να διαβάζω παραμύθια στο μικρότερο

παιδί μου», λέει. Όσο για τα επαγγελματικά της σχέδια: «Θα ήθελα να γίνω

γραμματέας του δημάρχου, γιατί όχι;». Και πάντως απορρίπτει τις συνήθεις

εργασίες που κάνουν άτομα με τα ίδια προβλήματα – όπως τηλεφωνήτρια. «Θα

σπουδάσω και θα προχωρήσω. Να είστε σίγουροι», τονίζει…