Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία. Η αγωνία είναι πραγματική και ισχύει για τα

ψηφοδέλτια όλων των υποψηφίων στις ερχόμενες δημοτικές εκλογές. Ο πονοκέφαλος

της ποσόστωσης προέκυψε απροειδοποίητα, όταν έγινε ξαφνικά συνείδηση πως χωρίς

το 30% γυναικών υποψηφίων στα ψηφοδέλτια δεν καταρτίζεται συνδυασμός.

Σαν να μην έφτανε, δηλαδή, η δυσκολία στην εξεύρεση ανδρών υποψηφίων συμβούλων

– δεν κάνουν πια πολλοί «κρα» να συμμετάσχουν στα κοινά -, υπάρχει τώρα και η

δυστοκία στην ανταπόκριση γυναικών.

Από μία πλευρά, αυτή την απροθυμία τη χαίρομαι κρυφά. Είναι ίσως το τίμημα της

μακρόχρονης αδιαφορίας για την ανάδειξη γυναικών στον δημόσιο βίο.

Τώρα που τις θυμήθηκαν – ελέω κοινοτικής νομοθεσίας, βέβαια -, διαπιστώνουν

πως δεν τις έχουν στο τσεπάκι.

Και μεγαλύτερη είναι η δυσκολία να πεισθούν γυναίκες με οντότητα και άποψη,

γυναίκες σεβαστές σε ευρύτερο περίγυρο από τον στενό οικογενειακό και φιλικό.

Λοιπόν, τι γίνεται; Οι «εκπτώσεις» αρχίζουν. Ας βρούμε, σού λέει, γυναίκες

«παραγεμίσματα», ακόμη και… γλάστρες.

Και πάνω στην απελπισία, επιστρατεύονται αδελφές, ξαδέλφες, θείες, ακόμη και

μαμάδες υποψηφίων δημάρχων! Το ποσοστό πρέπει να συμπληρωθεί. Και αλήθεια, δεν

είναι διόλου εύκολο. Στο τέλος-τέλος, οι γυναίκες πρέπει να πεισθούν πως τις

ζητούν γιατί τις εκτιμούν και όχι για τσόντα. Και πώς να πεισθούν όταν βλέπουν

να γίνονται περιζήτητες έτσι στα ξαφνικά, ενώ μια ζωή περιορίζονταν να κοιτούν

απ’ έξω…

Τελευταία Νέα