Ποια θα μπορούσαν να είναι τα αίτια που θα έκαναν έναν Τούρκο ή έναν Έλληνα

ή έναν Ισραηλινό αλλεργικό στους εθνικούς ήρωες, στις εθνικές σημαίες, στους

Εθνικούς Ύμνους και ευρύτερα στις ηθικοκανονιστικές παραδοχές της πατρίδας του

ή άλλων πατρίδων; Είναι κατάλοιπα «στοχαστικής βλάβης»; Πατρικής καταπίεσης;

Επιστημονικής ανασφάλειας; Στρεβλών γνώσεων; Ιδεολογικών προκαταλήψεων;

Κατάλοιπα αναρχικών συνδρόμων; Εξαρτήσεων και αδιαφανών συμφερόντων;

Σε κάθε περίπτωση, όποια και να είναι τα αίτια, τέτοιες στάσεις συνιστούν

επιστημονική, ηθική, πολιτική και νομική εκτροπή. Το θέμα είναι μεγάλο και

αναλύεται εκτενώς στην τελευταία μονογραφία μου. Γι’ αυτό θα σταθώ σε δύο μόνο

παράγοντες. Πρώτον, το σύγχρονο διεθνές σύστημα ­ συμπεριλαμβανομένης και της

Ε.Ε. ­ θεμελιώνεται στα έθνη – κράτη, στους θεσμούς τους, στην κυριαρχία τους

και στην ανεξαρτησία τους. Είναι αλήθεια πως αδύναμα κράτη ενίοτε

συμβιβάζονται στα θέματα κυριαρχίας όταν υπέρτερες δυνάμεις και διαβρωτικά

ιδεολογήματα τα κατανικούν. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις ­ όπως Διεθνείς

Συνθήκες, Διεθνές Δίκαιο, Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση ­ η παραχώρηση κυριαρχικών

δικαιωμάτων είναι εθελούσια και στοχεύει στην εμπέδωση του συστήματος

κυρίαρχων κρατών, στην εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων και στην προάσπιση

της εθνικής ανεξαρτησίας. Δεύτερον, καμία κοινωνία δεν επιβιώνει μέσα σε

κοσμοθεωρητικό και ηθικοφιλοσοφικό κενό. Για τις ανεξάρτητες – ελεύθερες

κοινωνίες που είναι προικισμένες με πολιτική κυριαρχία, οι συλλογικές

ταυτότητες ­ όπως κατοπτρίζονται από τα εθνικά κανονιστικά συστήματα, τα

σύμβολά τους, τις παραδόσεις τους και τις εν γένει συλλογικές κοσμοεικόνες ­

αποτελούν προϋπόθεση ομαλής επικοινωνίας και συναλλαγών μεταξύ των κυρίαρχων

κρατών. Αποτελούν επίσης προϋπόθεση για την ανάπτυξη στο επίπεδο κάθε κράτους

θεμελιωδών συλλογικών στάσεων – παραδοχών που καθιστούν εφικτούς τους ενιαίους

συλλογικούς προσανατολισμούς, που στηρίζουν την εθνική ανεξαρτησία στον

αδυσώπητο καθημερινό διεθνή ανταγωνισμό και που ενισχύουν τα αμυντικά

αντανακλαστικά της κοινωνίας κατά των εξωτερικών απειλών.

Η στοχαστική και πολιτική υγεία μιας κοινωνίας εξαρτάται από το κατά πόσον στο

επίπεδο της πολιτικής ηγεσίας και των διανοουμένων αυτά και μερικά άλλα απλά

και αυτονόητα είναι παραδεκτά – αποδεκτά. Επίσης εξαρτάται από το κατά πόσον

προπαγανδιστικές «επιστημονικές τσαρλατανιές» υπό μορφήν απόλυτα ανακριβών (!)

«αναλύσεων» επί συγκεκριμένων ιστορικών γεγονότων ελέγχονται επιστημονικά και

δεν (υπερ)προβάλλονται ή και συνυπογράφονται από διακεκριμένα στελέχη της

κοινωνίας.

Αυτή τη στιγμή οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες επιδίδονται σε

προπαγανδιστικές ενέργειες προώθησης τεχνητού «κρατικού γίγνεσθαι» στην FYROM.

Ευρύτερα στα Βαλκάνια τα τελευταία χρόνια, με μεθόδους «διαίρει και βασίλευε»

διχοτομούνται κράτη και δημιουργούνται πολιτικά προτεκτοράτα. Το ίδιο

επιχειρείται να γίνει στην Κύπρο. Σημειώνω, πάντως, πως όσον αφορά την Κύπρο,

οι ίδιοι οι αποικιοκράτες δεν έφθασαν μέχρι το σημείο να αμφισβητήσουν τα

σύμβολα και τις συνταγματικά – πολιτικά κατοχυρωμένες ­ εθνικές παραδοχές των

συστατικών εθνικών ομάδων του κυπριακού κράτους.

‘Ενα σύνηθες φαινόμενο είναι οι αντιπρόσωποι ισχυρών κρατών, με κριτήριο

γεωπολιτικά συμφέροντα, να προτείνουν πειραματικές κρατικές δομές τις οποίες

ποτέ δεν θα πρότειναν για εφαρμογή στα δικά τους κράτη. Η κυριότερη μέθοδος

προώθησης τέτοιων εκτρωματικών «διευθετήσεων» είναι η οικοδόμηση

«καταναγκαστικής συναίνεσης»: Εγκάθετες ή αφελείς μεταπρατικές

προπαγανδιστικές φωνές ιθαγενών «διανοουμένων» ντύνουν τις εισαγόμενες θέσεις

με «επιστημονικούς μανδύες» και αυτιστικές διανοουμενίστικες σοφιστείες,

εθίζοντας έτσι την κοινή γνώμη σε ανακρίβειες και αφέλειες που εξυπηρετούν τα

ηγεμονικά συμφέροντα. Τα γνωρίσαμε αυτά την εποχή των μεγάλων εξαρτήσεων,

ιδιαίτερα πριν και κατά τη διάρκεια της μαύρης επταετίας. Στο πλαίσιο ανάλογα

ζημιογόνων παρακμιακών εκδοχών που εκκολάπτουν το αυγό του φιδιού νέων

εξαρτήσεων και νέων καταστροφών, σήμερα φτάσαμε στο σημείο να αμφισβητείται

αδιάντροπα ακόμη και το οικουμενικό δικαίωμα στον Εθνικό Ύμνο.

Ο Παναγιώτης Ήφαιστος είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Έδρας Jean

Monnet για την Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Τελευταία Νέα