ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ Μια πολιτιστική επανάσταση

Κατάργηση του ορίου συνταξιοδότησης και θέσπιση του δικαιώματος εργασίας

μέχρι τα βαθιά γεράματα: ο Τρίτος Δρόμος αφορούσε τελικά την τρίτη ηλικία.

Οποιαδήποτε διάκριση στον τομέα της εργασίας, που βασίζεται είτε στο φύλο είτε

στη θρησκεία, τη σωματική διάπλαση, τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή την

ηλικία, είναι παράνομη. Αυτό αναφέρει μια οδηγία των Βρυξελλών που κυκλοφόρησε

μετά την ψήφιση της ευρωπαϊκής Συνθήκης του Άμστερνταμ και καθίσταται

υποχρεωτική από το 2006. Και σ’ αυτή την οδηγία στηρίζεται τώρα ο Τόνυ Μπλαιρ,

για να εξαγγείλει ένα μέτρο που ισοδυναμεί με μια πραγματική πολιτιστική

επανάσταση. Παρ’ όλο που το ακριβές περιεχόμενό του δεν έχει καθοριστεί, αφού

θα αρχίσει άλλωστε να ισχύει σε έξι χρόνια, η ουσία είναι ότι οι εργοδότες δεν

θα μπορούν πλέον να υποχρεώνουν τους άνδρες εργαζομένους να συνταξιοδοτούνται

στα 65 χρόνια και τις γυναίκες στα 60. Αν κάποιος θέλει να συνεχίσει να

δουλεύει, θα μπορεί να το κάνει. Επιπλέον, η κυβέρνηση θα δώσει κίνητρα στις

επιχειρήσεις προκειμένου να οργανώσουν συστήματα μερικής και ευέλικτης

απασχόλησης για όσους θέλουν να κρατήσουν μια επαφή με τη δουλειά τους, αφού

συμπληρώσουν το όριο ηλικίας.

Το πρόβλημα της Βρετανίας δεν είναι, όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη, η

χρηματοδότηση των συντάξεων, οι οποίες στη χώρα αυτή βρίσκονται υπό έλεγχο ήδη

από την εποχή της Θάτσερ και ενισχύονται από μια γεννητικότητα μεγαλύτερη του

ευρωπαϊκού μέσου όρου. Η εργασιακή αδράνεια όμως που παρατηρείται μεταξύ των

«over 50» υπολογίζεται ότι κοστίζει στο παραγωγικό σύστημα της χώρας κάπου 11

τρισεκατομμύρια δρχ. τον χρόνο. Επιπλέον, η διάκριση λόγω ηλικίας προκαλεί ένα

σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα, αφού οι άνθρωποι αυτοί αισθάνονται από τη μια μέρα

στην άλλη άχρηστοι. Δεν είναι τυχαίο ότι οι οργανώσεις υπεράσπισης των

δικαιωμάτων τους ανθούν: η πιο γνωστή, η λεγόμενη Age concern, προκάλεσε

σκάνδαλο πριν από δύο χρόνια με τα μανιφέστα της για τα «μοντέλα άνω των

εξήντα ετών»…

Η μάχη της εργασίας ξεκινά έτσι, κάπως ανάποδα είναι η αλήθεια, από τη

Βρετανία. Καθώς στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες το πρόβλημα είναι

διαφορετικού χαρακτήρα, σχετίζεται δηλαδή με τους φόβους των εργαζομένων ότι

θα είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται μέχρι τελικής πτώσεως, η πρόταση του

Βρετανού πρωθυπουργού αναμένεται να προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις. Υπάρχουν

βέβαια κι εκείνοι που συμφωνούν. «Η πρωτοβουλία του Μπλαιρ είναι η μόνη

επανάσταση που με βρίσκει στο πλευρό των επαναστατών», δηλώνει ο Ιταλός

δημοσιογράφος Ίντρο Μοντανέλλι, που στα 92 του χρόνια εξακολουθεί να εργάζεται

με πάθος. «Δεν υπάρχει τίποτα πιο βλακώδες από το να θέτεις όριο ενεργής

απασχόλησης σε έναν άνθρωπο. Αλλά η ιδέα αυτή δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην

Ιταλία. Είμαστε μια χώρα ηλιθίων, και οι ηλίθιοι το μόνο που προσδοκούν είναι

η σύνταξη».

Φαντάζεστε τι θα άκουγε αν κάποιος τολμούσε να αρθρώσει μια ανάλογη πρόταση

στην Ελλάδα;