[ ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ ]

Πείτε ό,τι θέλετε για τον δήμαρχο Αθηναίων, τουλάχιστον επανέφερε το

ψυχαγωγικό στοιχείο στη δημόσια ζωή. Η φιέστα στην Πλατεία Συντάγματος μπορεί

να μη διέθετε πολιτική ουσία, είχε όμως όλα τα άλλα. Παρασκηνιακές ίντριγκες

και διαμάχες. Δηλώσεις με υπονοούμενα και αποχωρήσεις της ενδεκάτης ώρας.

Βεγγαλικά, σουβλάκια, σάμαλι και αρκετούς θεατές, ώστε να δοθεί η εντύπωση

πολυκοσμίας στην τηλεόραση. Το δίλημμα «Καραμανλής ή Αβραμόπουλος»

αντικαταστάθηκε από το δίλημμα «Βίσση ή Βανδή». Είναι αυτονόητο ποιο από τα

δύο έχει απήχηση.

Το απολιτικό στυλ Αβραμόπουλου δέχθηκε βέλη εξ αρχής. Ο κ. Θ. Πάγκαλος

ηττήθηκε μεν, είχε όμως την ικανοποίηση να αποκαλέσει τον αντίπαλό του «κύριο

τίποτα». Ωστόσο, ο νυν δήμαρχος αντιλήφθηκε εγκαίρως ότι στις σύγχρονες

τηλεδημοκρατίες είναι μάλλον η πολιτική που ισοδυναμεί με το τίποτα. Τίποτα

δεν εικονογραφεί καλύτερα την πραγματικότητα αυτή από τον κανόνα που

εφαρμόζουν οι Αμερικανοί αρχισυντάκτες όταν επιλέγουν τη φωτογραφία ενός

δημοσίου προσώπου για το εξώφυλλο του περιοδικού τους. Η ιεράρχηση που

ακολουθεί, μετρά την απήχηση σε πωλήσεις: «Η τηλεόραση είναι καλύτερη από τη

μουσική, η μουσική είναι καλύτερη από τον κινηματογράφο, ο κινηματογράφος

είναι καλύτερος από τα σπόρ και, εν πάση περιπτώσει, τα πάντα είναι καλύτερα

από την πολιτική». Τα πάντα είναι καλύτερα από την πολιτική ­ πόσο μάλλον η

Άννα Βίσση.

Δείτε το διαφορετικά. Όλα τα κόμματα απευθύνονται τακτικά σε

επικοινωνιολόγους. Και κάθε επικοινωνιολόγος, άξιος του μισθού του,

παραδέχεται ότι, στην εποχή της τηλεόρασης, η εντύπωση που αποκομίζει το κοινό

από ένα δημόσιο πρόσωπο δημιουργείται, πρώτον, και κυρίως, από την εμφάνισή

του και, δεύτερον, από το πώς μιλάει. Το τι λέει το προσέχουν ­ ή, φευ,

μπορούν να το παρακολουθήσουν ­ ελάχιστοι. Γι’ αυτό τα κόμματα εξουσίας ανά

τον κόσμο αναζητούν έναν χαρισματικό πλασιέ πολιτικής που να στέκεται καλά και

να μιλάει ωραία. Τα υπόλοιπα, δηλαδή τα θέματα πολιτικής, θα τα βρουν οι

σύμβουλοι. Φυσικά, η ειρωνεία στην περίπτωση Αβραμόπουλου είναι ότι η

διαδικασία έχει αντιστραφεί. Προς το παρόν δεν έχει ούτε στελέχη ούτε κόμμα.

Αυτό όμως δεν είναι κατ’ ανάγκην πρόβλημα. «Όλα», άλλωστε, «δημιουργούνται από

το μηδέν» ­ ή έστω από το τίποτα.