Μάνα και κόρη στο Πανεπιστήμιο

«Πριν από δέκα χρόνια, όταν πήγα στην Α’ Γυμνασίου, στο νυκτερινό σχολείο

της Μυτιλήνης ήμουν στην ίδια τάξη με τη μεσαία κόρη μου, την Ειρήνη. Μόνο που

εκείνη πήγαινε στο ημερήσιο. Οι βαθμοί έδειχναν ότι ήμουν καλύτερη μαθήτρια».

Σήμερα, η Ειρήνη είναι δευτεροετής της Ιταλικής Φιλολογίας στη Θεσσαλονίκη και

η κ. Ταξιαρχούλα Κουνιαρέλλη, στα 42 της, είναι πρωτοετής στο Τμήμα Κοινωνικής

Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στη Μυτιλήνη. Πέρασε μάλιστα πρώτη στη

Σχολή της!

Στα 32 της χρόνια, παντρεμένη και μητέρα τριών κοριτσιών, αποφάσισε να πάει

στο Γυμνάσιο. Ο πατέρας της την είχε σταματήσει από το σχολείο μόλις τελείωσε

το Δημοτικό. «Οι συγκυρίες τότε δεν επέτρεψαν στον πατέρα μου να με αφήσει να

συνεχίσω τις σπουδές μου», εξηγεί και προφανώς εννοεί τις αντιλήψεις της

εποχής για τη ζωή και τη μόρφωση των κοριτσιών. Όμως για εκείνη το όνειρο των

«γραμμάτων» παρέμενε ζωντανό.

Συνέχισε να υπάρχει έως τη στιγμή που δημιουργήθηκε το νυκτερινό σχολείο στο

νησί. «Ήταν αδύνατον να πάω σε ημερήσιο σχολείο. Οι υποχρεώσεις δεν μου το

επέτρεπαν». Το νυκτερινό ήταν ό,τι ακριβώς ζητούσε. Ο σύζυγός της, οι γονείς

της, οι συγγενείς στη μικρή κοινωνία των Ταξιαρχών, το μικρό χωριό λίγο έξω

από την πόλη της Μυτιλήνης, αντέδρασαν.

«Η μητέρα μου γκρίνιαζε ότι αφήνω τις δουλειές, Έχω κόρες της παντρειάς μού

έλεγε και αντί να ετοιμάζω προίκες, όπως θα έπρεπε, εγώ πηγαίνω στο σχολείο».

Η κ. Ταξιαρχούλα όμως το είχε πάρει απόφαση, θα τελείωνε το σχολείο. Και αυτό

όχι από πείσμα ή αντίδραση στα όσα της έλεγαν, αλλά από την ανάγκη της για

μόρφωση και την αγάπη της για τα γράμματα. «Ό,τι έκανα, το έκανα για μένα.

Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι είμαι ευτυχισμένη, πως νιώθω καλά με τον

εαυτό μου. Γιατί δεν θα ήθελα να μου μείνει απωθημένο».

Στο Γυμνάσιο δεν ήταν η μεγαλύτερη και είχε με τους συμμαθητές της μία σχέση

περισσότερο φιλική, αν και ήταν λίγο «μαμά». Μαθήτρια με όλη τη σημασία της

λέξης, έκανε και μερικές κοπάνες. «Δεν έχω νιώσει μεγαλύτερη ντροπή και

προσβολή στη ζωή μου από τότε που με έπιασε ο καθηγητής στο σχολείο με

σκονάκι. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που το έκανα», θυμάται και βάζει τα

γέλια. Τελείωσε το Γυμνάσιο και σταμάτησε για δεύτερη φορά το σχολείο. Η πίεση

των δικών της ανθρώπων αλλά και η κούραση δεν την άφησαν προς στιγμήν να

συνεχίσει στο Λύκειο. «Δεν ήταν και εύκολο να πηγαίνεις σχολείο μέχρι τις

ένδεκα το βράδυ. Τον χειμώνα είχαμε και τις ελιές. Ήταν τα παιδιά και το σπίτι

που ήθελαν φροντίδα». Η κ. Ταξιαρχούλα όμως δεν έμεινε για πολύ μακριά από το

σχολείο.

Δύο χρόνια μετά γράφτηκε στην Α’ Λυκείου, στο νυκτερινό και πάλι, παρά τις

συνεχιζόμενες αντιδράσεις των συγγενών και τις επικρίσεις του τύπου «μα τι το

θέλεις πάλι το σχολείο». Αυτήν τη φορά πάντως είχε στο πλευρό της και τις

τρεις κόρες της. «Μου έχουν μεγάλη αδυναμία και πάντα με υποστηρίζουν». Στο

Λύκειο ήταν η μεγαλύτερη. Αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία για εκείνη, δεν το

ένιωθε άλλωστε. Όταν ήρθε η στιγμή των εξετάσεων στην τελευταία τάξη είχε ήδη

πάρει την απόφαση ότι θα συνέχιζε και στο Πανεπιστήμιο.

«Δεν διάβαζα ιδιαίτερα. Δεν είχα και τον χρόνο άλλωστε. Μόνο τις ημέρες πριν

γράψουμε», λέει με ειλικρίνεια. Φυσικά ούτε λόγος για φροντιστήριο. Τα

κατάφερε μόνη της. Πέρασε πρώτη στην Κοινωνική Ανθρωπολογία, αν και το όνειρό

της ήταν το ιστορικο-αρχαιολογικό. «Όμως τέτοιο τμήμα δεν υπάρχει στη Μυτιλήνη

και για μένα ήταν αδύνατο να φύγω μακριά από το νησί». Πρωτοετής πια έχει

μάθημα καθημερινά, πρωί και απόγευμα. Η παρακολούθηση δεν είναι υποχρεωτική, η

ίδια όμως δεν θέλει να χάνει μαθήματα. «Όταν μπαίνω στην αίθουσα ξεχνιέμαι.

Ξεχνάω πόσο χρόνων είμαι, ότι είμαι παντρεμένη με τρία παιδιά και απλώς ακούω

τον καθηγητή. Με μαγεύουν όλα αυτά που μαθαίνουμε. Τελικά μου αρέσει πάρα πολύ

το τμήμα μου. Πάντα ήθελα να ασχοληθώ με τις ανθρωπιστικές επιστήμες», λέει.

Αλλά και οι δουλειές στο σπίτι συνεχίζονται. Κάποιες γίνονται πολύ πρωί,

κάποιες αργά το βράδυ. «Δεν είναι ανάγκη να γίνονται και όλα τέλεια. Δεν είμαι

από τις νοικοκυρές που θέλουν όλα να είναι στην εντέλεια. Απλώς ξέρω ότι

κάποια πράγματα πρέπει να γίνουν και ας θεωρώ τις περισσότερες δουλειές του

σπιτιού αγγαρεία».

Το πτυχίο… θα το πάρω και θα το κορνιζάρω

Στη Σχολή η κ. Ταξιαρχούλα δεν διαφέρει σε τίποτα από τους συμφοιτητές της.

«Το απόγευμα έχουμε αγγλικά, θα έρθεις;», τη ρωτά μία νεαρή κοπέλα. «Φυσικά»,

απαντά εκείνη.

«Έδωσαν ύλη για την πρόοδο, την πήρες;», κλασικές φοιτητικές κουβέντες έξω από

την αίθουσα.

Μετά τη Σχολή δεν πρόκειται να ψάξει για δουλειά στην ειδικότητά της.

«Θα έχουν περάσει και τα χρόνια. Όσο για το πτυχίο, μάλλον θα το κορνιζάρω και

θα το βάλω στον τοίχο να το βλέπω», λέει. Δεν αποκλείει ένα μεταπτυχιακό,

απλώς είναι νωρίς ακόμα για τέτοια σχέδια.

«Η εξεταστική του Φεβρουαρίου θα δείξει πολλά για μένα. Δεν είμαι το ίδιο με

τους άλλους φοιτητές. Είναι πιο δύσκολο· ούτε τον χρόνο έχω να διαβάσω ούτε να

ψάξω στις βιβλιοθήκες».

Άνθρωπος δραστήριος, έχει εκλεγεί δύο φορές κοινοτική σύμβουλος, ακόμα και αν

δεν περνούσε στη Σχολή θα έβρισκε κάτι άλλο να κάνει.

«Θα πήγαινα στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο και αν δεν με έπαιρναν εκεί θα έκανα

ξένες γλώσσες. Πάντως δεν θα σταματούσα. Όταν θέλεις κάτι πολύ δεν υπάρχει

τίποτα να σε εμποδίσει».

Ούτε η ηλικία ούτε ο γάμος, τα παιδιά, η έλλειψη χρόνου «ούτε τα άσχημα σχόλια

κάποιων φίλων σε εισαγωγικά».