Αναζήτηση
Ο λόγος στους αναγνώστες.
Ο Νάσος Θεοδωρίδης, Καμελιών 26, Π. Ψυχικό, γράφει:
«Αξίζουν συγχαρητήρια τόσο στον Πρωθυπουργό κ. Σημίτη όσο και στον υπουργό
Δικαιοσύνης κ. Σταθόπουλο για τις θέσεις τους και τη στάση τους στο θέμα των
ταυτοτήτων. Με τόλμη και θάρρος θα πρέπει η κυβέρνηση να προωθήσει την
υλοποίηση και όλων των υπόλοιπων ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων
της “ατζέντας” Σταθόπουλου, προκειμένου να συγκροτηθεί ανοιχτό μέτωπο
κατά του εκκλησιαστικού σκοταδισμού και να λάβει σάρκα και οστά και στην
Ελλάδα ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός (ύστερα από καθυστέρηση δύο αιώνων).
Σεβασμός των δικαιωμάτων του ανθρώπου σημαίνει πρωτίστως σεβασμό των
μειονοτήτων. Καθρέφτης του πολιτισμού μιας κοινωνίας είναι το πώς
φέρεται στις μικρές μειοψηφίες, στους αλλοεθνείς, στους αλλόθρησκους, στους
αλλοδαπούς και εν γένει στους “διαφορετικούς”, ώστε να μην περιφρονεί
τις δικές τους αντιλήψεις, παραδόσεις και συνήθειες.
Το κράτος δεν δικαιούται να θρησκεύεται επισήμως, διότι αλλιώς δείχνει
έλλειψη σεβασμού στα ατομικά δικαιώματα των πολιτών που δεν
ακολουθούν τις κρατούσες θρησκευτικές αντιλήψεις. Έχουμε τόσο εθιστεί στη
“θρησκευτικοποίηση” καθαρώς κρατικών εκδηλώσεων (π.χ. αγιασμοί στις
εναρκτήριες συνεδριάσεις της Βουλής), ώστε αδιαφορούμε για το πώς θα
αισθανθούν οι άλλοι που παρακολουθούν τις σχετικές εκδηλώσεις (π.χ.
αλλόθρησκοι ή άθεοι) και τους οποίους το κράτος οφείλει εξίσου να
εκπροσωπεί, ανεξάρτητα από τον αριθμό τους και τις όποιες δοξασίες τους. Το
ότι η ορθόδοξη θρησκεία είναι η επικρατούσα στην Ελλάδα δεν αποτελεί
λόγο να μην τηρείται η αναγκαία θρησκευτική ουδετερότητα της
Πολιτείας, διότι απαραίτητη συνιστώσα της Δημοκρατίας είναι η ίση
μεταχείριση και εκπροσώπηση όλων των πολιτών, χωρίς άμεση ή έμμεση
δυσμένεια εις βάρος εκείνων που δεν ανήκουν στην επικρατούσα θρησκεία. Τα
ατομικά δικαιώματα, σε μια φιλελεύθερη – ευρωπαϊκή έννομη τάξη, θα πρέπει να
τα απολαμβάνει ο καθένας, έστω και αν είναι ο μόνος διαφορετικός
απ’ όλους τους άλλους. Αυτό θα πει “ατομικό δικαίωμα”. Επομένως, είναι θέμα
δημοκρατίας η Πολιτεία να μη θρησκεύεται, δηλαδή να μη θεωρεί ως πολίτες
δεύτερης κατηγορίας εκείνους που δεν ασπάζονται τη θρησκευτική πίστη
της πλειοψηφίας. Σε τελική ανάλυση, η θρησκευτική πίστη είναι μία από τις πιο
προσωπικές υποθέσεις του ανθρώπου. Ανήκει στην ιδιωτική σφαίρα του,
δηλαδή είναι θέμα συνείδησης.
Ειδικά για το μάθημα των Θρησκευτικών, πρέπει κάποτε να παραδεχθούμε
μια πραγματικότητα, όσο και αν είναι δυσάρεστη σε πολλούς, ότι
δηλαδή όταν διδάσκουμε στα κρατικά σχολεία το μάθημα αυτό στα παιδιά
συνεχώς από την ηλικία των 6 ετών, τους εμφυσούμε εξουσιαστικά
μία συγκεκριμένη πίστη. Δεν είναι σύμφωνο με την ελευθερία της
θρησκευτικής συνείδησης να διδάσκεται μία μόνη θρησκεία, ως η
“επίσημη αλήθεια”, στα σχολεία».
