Πέρυσι τους μισούσαμε. Τώρα τους αγαπάμε. Οι δαιμονοποιημένοι Σέρβοι που είχαν

επιλέξει «να υποστηρίξουν τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς» ήταν τότε «παράπλευρες

απώλειες». Τώρα, είναι οι σωτήρες της «νεώτερης δημοκρατίας» της Ευρώπης.

Είναι σωστό να πάσχουμε από τόση αμνησία; Όλες οι εσωτερικές συγκρούσεις

τελειώνουν με αναταραχή. Φαίνεται πως η Σερβία ­ μόλις επιστρέψει στην

οικογένεια των εθνών ­ θα χρειαστεί ίσως να αντιμετωπίσει την ενοχή του

Μιλόσεβιτς, αλλά μόνο (όπως είπε ο Τζέιμς Ρούμπιν του Στέιτ Ντιπάρτμεντ) με

«κάποιες νομικές διαδικασίες».

Φαίνεται πως οι Αμερικανοί θα αφήσουν τους Σέρβους να κάνουν ό,τι θέλουν με

τον Μιλόσεβιτς, όσο αυτός αποδέχεται ως πρόεδρο τον Κοστούνιτσα.

Πράγμα που κάνει. Έτσι, λοιπόν, ίσως τα κατάφερε να τη γλιτώσει το «κτήνος του

Βελιγραδίου». Ίσως να μην καταλήξει στη Χάγη.

Μήπως άραγε ο άνθρωπος που κάποτε καθυβρίζαμε ως «χασάπη του Βελιγραδίου»

πρόκειται να μετατραπεί σε αρνάκι, ένα ενδιαφέρον απομεινάρι που κάπου κάπου

θα μας

δίνει μια δυο συνεντεύξεις, ενθυμούμενος τις διαπραγματεύσεις με τον Ρίτσαρντ

Χόλμπρουκ στο Ντέιτον και εξηγώντας πόσο είναι παρεξηγημένος;

Δεν θα τον αγαπήσουμε βεβαίως. Μα ίσως να τον αγνοήσουμε. Όπως θα αγνοήσουμε

όλους εκείνους τους προσήλυτους που είδαν με τα μάτια τους τον Γολγοθά των

αλβανόφωνων του Κοσσυφοπεδίου χωρίς να κάνουν τίποτα, αλλά που με αφοσίωση

ψήφισαν τώρα για τα κόμματα της αντιπολίτευσης που είχε χρηματοδοτήσει το

ΝΑΤΟ.

Ναι, είναι αλήθεια ότι πάντα λέγαμε πως πολεμάμε μόνο τον Μιλόσεβιτς και όχι

τον σερβικό λαό. Τα ίδια λέγαμε και πριν βομβαρδίσουμε τη Λιβύη το 1986 και το

Ιράκ το 1991 (και την Αίγυπτο το 1956).

Όμως, σκοτώναμε τους Σέρβους με την ίδια ατιμωρησία που το ΝΑΤΟ στόχευε

αμάχους.

Τώρα είναι οι ήρωές μας ­ όπως ήταν και σε δύο Παγκοσμίους Πολέμους. Ας

ελπίσουμε ότι και οι Σέρβοι νιώθουν τα ίδια αισθήματα με τα δικά μας.

Τελευταία Νέα