Χάσαμε χρυσάφι!

* ΣΙΔΝΕΪ

Το όνομά του μπήκε στην ιστορία του αθλητισμού της Αυστραλίας. Ένα δεύτερο

χρυσό μετάλλιο, μετά την Ατλάντα, στη σκοποβολή και στην κατηγορία του «τραπ»,

ήλθε να τοποθετήσει στη συνείδηση των Αυστραλών ένα δικό τους ήρωα.

Και τον τιμούν καθημερινά, πλέον, αφού ολοσέλιδες συνεντεύξεις, φωτογραφίες

κι ακόμα γραμματόσημο προς τιμή του αποφάσισε η κυβέρνηση της Αυστραλίας, με

εισήγηση της Ολυμπιακής Επιτροπής.

Όλα τα πιο πάνω για έναν… Έλληνα: τον Μιχάλη Διαμαντίδη ή, όπως σήμερα τον

φωνάζουν στην Αυστραλία, Μάικλ Ντάιμοντ.

Είχε μόλις τελειώσει την τελευταία του προσπάθεια, όταν ο κόσμος τον αποθέωνε

κι εκείνος τρέχοντας έπεσε στην αγκαλιά της μητέρας του. Έκλαιγαν και οι δύο

για αρκετή ώρα, μέχρι να πάει στο βάθρο του Ολυμπιονίκη και ν’ ακούσει τον

Εθνικό Ύμνο.

«Γεννήθηκα στο Σίδνεϊ. Οι γονείς μου ήλθαν πριν από σαράντα χρόνια,

μετανάστες. Ο πατέρας μου (Κώστας) πέθανε πριν από ένα μήνα. Κι εγώ αλλά και η

μητέρα μου δεν μπορούμε να χαρούμε γι’ αυτό το μετάλλιο. Κρίμα που δεν είναι

ανάμεσά μας για να χαρούμε και να πανηγυρίσουμε μαζί».

Ο Μάικλ Ντάιμοντ, για δεύτερη συνεχή φορά, κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στη

σκοποβολή.

«Μετά την Ατλάντα, Έλληνες παράγοντες μού έκαναν την πρόταση να γυρίσω στην

πατρίδα ή έστω να παραμείνω στην Αυστραλία αλλά να πάρω την ελληνική

υπηκοότητα. Κάτι πολύ εύκολο, γιατί είμαι και αισθάνομαι 100% Έλληνας. Οι

γονείς μου ήλθαν από τη Μάνη. Το χωριό Άγιος Βασίλειος δεν ήθελαν να το

εγκαταλείψουν αλλά δυστυχώς οι δουλειές δεν πήγαιναν καλά στο χωριό και η ζωή

έγινε δύσκολη. Η μετανάστευση ήταν αναγκαία».

Ο Μιχάλης Διαμαντίδης, με ρίζα και από την Κρήτη, κουνάει το κεφάλι του όταν

στη συνέχεια του ζητάμε να μας πει γιατί τελικά δεν δέχθηκε την πρόταση του

Έλληνα.

«Για να γίνει αυτό, έπρεπε να εγκαταλείψω κάποια άλλα πράγματα. Ήθελα να

γυρίσω στην Ελλάδα αλλά σε τι δουλειά και πώς θα ζούσα; Ζήτησα μία μηνιαία

αποζημίωση δύο εκατομμυρίων δραχμών τον μήνα. Δεν έγινε δεκτό το αίτημά μου

και έτσι σήμερα άκουσα πάλι τον Ύμνο της Αυστραλίας και τη σημαία της να

κυματίζει, εκεί που θα μπορούσαν να είναι όλα ελληνικά…».

ΚΑΙ ΚΥΝΗΓΟΣ

Ο Μιχάλης μιλάει ελληνικά. Ποτέ δεν εγκατέλειψε την ιδέα να επιστρέψει στην

πατρίδα. Δεν θέλησε να γίνει επαγγελματίας και γι’ αυτό, ουσιαστικά, τη

σκοποβολή την κάνει από χόμπι. Γυμνάζεται μόνο δυο – τρεις φορές τον μήνα, αν

και το κυνήγι τον θέλγει περισσότερο.

Στα 28 του χρόνια, ο Αυστραλός Ολυμπιονίκης στο «τραπ» σκέπτεται τώρα να κάνει

καριέρα προπονητή. Θέλει να πάρει μέρος και στους Ολυμπιακούς της Αθήνας.

«Ποιος ξέρει; Μπορεί αυτή τη φορά με τα χρώματα της Ελλάδας. Θα ήταν θαύμα ένα

χρυσό μετάλλιο στην Αθήνα».