ΠΡΟΣΩΠΑ Ο πιο περιζήτητος αρχιτέκτονας

Ο Ρέντσο Πιάνο είναι ο πιο περιζήτητος αρχιτέκτονας του κόσμου, αφού το

γραφείο του παίρνει καθημερινά και μια νέα παραγγελία· και απορρίπτει τις

εννέα στις δέκα.

Όλα άρχισαν το 1969, όταν ο Ρέντσο Πιάνο έφυγε από την πατρίδα του, την

Ιταλία, για να διδάξει στο Λονδίνο και, ένα χρόνο αργότερα, άνοιγε γραφείο με

τον Ρίτσαρντ Ρότζερς. Μέσα σε λίγους μήνες, οι δύο αρχιτέκτονες κέρδιζαν τον

πιο επίζηλο διαγωνισμό στην Ευρώπη ­ εκείνον για το πολιτιστικό κέντρο Ζωρζ

Πομπιντού στο Παρίσι. Από τότε ο Πιάνο περνάει το μισό του χρόνο στη γαλλική

πρωτεύουσα. «Ζω και δουλεύω στο Παρίσι το πρώτο μισό κάθε μήνα και μετά

μετακομίζω με την οικογένεια στη Γένοβα, με το μωρό, την γκουβερνάντα, τα

πάντα. Ταξιδεύω όταν η οικογένεια είναι στη Γένοβα ­ η γυναίκα μου είναι

Ιταλίδα και αισθάνεται εκεί περισσότερο στο σπίτι της», εξηγεί στους «Τάιμς»

του Λονδίνου.

Ο αρχιτέκτονας ταξιδεύει συχνά. Στο Τόκιο, σχεδιάζει την έδρα του οίκου Ερμές

για την Άπω Ανατολή. Στην Αμερική, εργάζεται για το Μουσείο Τέχνης του

Χάρβαρντ, το Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγου, μια «πόλη της τέχνης» στην Ατλάντα

και μια γκαλερί γλυπτικής στο Ντάλλας. Στο Ρότερνταμ σχεδιάζει τα κεντρικά

γραφεία μιας εταιρείας τηλεπικοινωνιών, στην Ελβετία ένα μουσείο για τον Πωλ

Κλέε, τρεις νέες αίθουσες συναυλιών στη Ρώμη, έναν ουρανοξύστη στο Σίδνεϋ, μια

εκκλησία στη νότια Ιταλία. Στο Βερολίνο, έχει σχεδόν ολοκληρώσει τη διαμόρφωση

της Ποτσντάμερ Πλατς. «Το δυναμικό του γραφείου είναι 100 άνθρωποι, γύρω στους

60 στο Παρίσι και 40 στη Γένοβα», λέει για να εξηγήσει πώς αποφασίζει ποιες

δουλειές θα αναλάβει. «Ξέρω τα όρια. Και ξέρω ότι τα έχεις περάσει όταν

αρχίζεις να μην αναγνωρίζεις τους ανθρώπους γύρω σου. Δεν είμαι μάνατζερ.

Περνώ τη μέρα μου σχεδιάζοντας και δουλεύοντας».

Ο Ρέντσο Πιάνο είναι γιος οικοδόμου και παιδί πήγαινε με τον πατέρα του από

οικοδομή σε οικοδομή. «Ουδέποτε τέθηκε ζήτημα τι θα κάνω όταν μεγαλώσω»,

αφηγείται. «Μάλιστα, όταν είπα στον πατέρα μου ότι θέλω να γίνω αρχιτέκτονας,

μου απάντησε, “Γιατί να γίνεις αρχιτέκτονας αφού μπορείς να γίνεις

οικοδόμος;”». Ίσως η καταβολή του αυτή τον κάνει να αντιστέκεται στην τάση να

χάνει ο αρχιτέκτονας τον έλεγχο του έργου μόλις το σχέδιο βγει από το

σχεδιαστήριο: «Κέρδισα ένα διαγωνισμό στην Ιαπωνία και μου είπαν,

“Ευχαριστούμε πολύ, ελάτε να το δείτε όταν τελειώσει σε πέντε-έξι χρόνια”».

Και οι Ιάπωνες εργοδότες έμειναν έκπληκτοι όταν ο αρχιτέκτονας τους

πληροφόρησε ότι θέλει να παρακολουθήσει από κοντά και την εκτέλεση του σχεδίου του.