Αναζήτηση
|
|
Μπορεί να μην το έχουμε αντιληφθεί, αλλά οι εκλογές της 9ης Απριλίου είναι
κρίσιμες. Οι πλέον κρίσιμες της μεταπολιτευτικής περιόδου. Διότι το διακύβευμα
είναι μέγα. Είναι η απόλυτη προσαρμογή τής μετα-ΟΝΕ Ελλάδας στα δόγματα της
νέας τάξης.
Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα, είτε με τον «εκσυγχρονιστικό» νεοφιλελευθερισμό
του κ. Σημίτη ή τον νεοσυντηρητικό φιλελευθερισμό του κ. Καραμανλή, θα πρέπει
να γίνει τραγικά αγνώριστη την επόμενη τετραετία. Δεν υπερβάλλω. Και πολύ
περισσότερο δεν κινδυνολογώ. Δεν υπερβάλλω όταν ισχυρίζομαι πως με τον κ. Κ.
Σημίτη ή τον κ. Κ. Καραμανλή δεν θα απομείνει τίποτα το δημόσιο την επόμενη
τετραετία. Δεν κινδυνολογώ όταν επιμένω ότι, με οποιονδήποτε εκ των
διεκδικητών της πλασματικής αυτοδυναμίας, η ανεργία θα εκτιναχθεί, εντός του
ευρώ, πάνω από 20%, ενώ η αγορά εργασίας θα απορρυθμιστεί πλήρως με αποτέλεσμα
να κυριαρχεί η μερική και επισφαλής απασχόληση.
Δεν υπερβάλλω όταν επιμένω ότι η λεγόμενη ισχυρή οικονομία είναι ένας μεγάλος
μύθος και πως, στο όνομα της διατηρησιμότητας του πληθωρισμού και των
ελλειμμάτων, θα επιβληθεί επ’ αόριστον μονομερής λιτότητα για μισθούς και
συντάξεις. Δεν υπερίπταμαι όταν διατείνομαι πως οι κ.κ. Σημίτης και Καραμανλής
θα οδηγήσουν το ασφαλιστικό συνταξιοδοτικό σύστημα στην κλίνη του Προκρούστη,
ενώ θα επιταχύνουν την ιδιωτικοποίηση στους τομείς της υγείας και της
παιδείας.
Διότι το αυριανό μοντέλο που ο δικομματισμός προετοιμάζει για τη χώρα είναι
μια καζινο-βαλκανοοικονομία. Μια οικονομία της χρηματιστηριακής διαχείρισης
και των κάθε λογής κερδοσκοπικών παραγώγων όπου δύο – τρεις μεγάλοι όμιλοι θα
ελέγχουν τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες και μερικά, πολυεθνικών προεκτάσεων,
συγκροτήματα θα συνενώνουν την έντυπη και ηλεκτρονική ενημέρωση, την ψυχαγωγία
και το εμπόριο με το Internet, τις τηλεπικοινωνίες και ίσως την ενέργεια.
Αυτή είναι η οικονομικοκοινωνική πλευρά της νέας τάξης, η οποία στο
γεωπολιτικό επίπεδο θα συνδυαστεί από τους κυρίαρχους κύκλους με την προώθηση
λύσεων συνομοσπονδίας στην Κύπρο και συνδιαχείρισης στο Αιγαίο.
Ας μην έχουμε αυταπάτες. Σε αντίθεση με τις παλιές τάξεις των κάθε λογής
αυτοκρατοριών, η νέα τάξη των ΗΠΑ και του Ατλαντισμού δεν επιδιώκει απλώς την
πλανητική επικυριαρχία για γεωπολιτικές προτεραιότητες και τον προσπορισμό
πλούτου. Η σύγχρονη νέα τάξη είναι κάτι πολύ παραπάνω. Γυρεύει να επιβάλλει
τον γενικό μονόδρομο, ένα ενιαίο αγοραίο οικονομικοκοινωνικό και πολιτιστικό
μοντέλο, έναν ομογενοποιημένο τρόπο ζωής και το χειρότερο, ένα νέο είδος
ανασφαλούς τεχνοδίαιτου μετανθρώπου, που θα σκέπτεται μόνο για το κέρδος, θα
ζει για να εργάζεται ακατάπαυστα και να καταναλώνει, θα τρέφεται από
μεταλλαγμένα και ορμονούχα προϊόντα, ενώ θα καταφεύγει προς τέρψιν στον πιο
εφήμερο και ευτελή ηδονισμό. Μήπως όλα τούτα δεν μοιάζουν λίγο με την
πραγματικότητα που ήδη βιώνουμε και μας περιβάλλει;
Ας αντισταθούμε. Γιατί μετά την 9η Απριλίου όλοι μας θα νιώθουμε σαν τους
σημερινούς εγκλωβισμένους της Σοφοκλέους.
Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είναι μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ
