Ανυπαρξία πολιτικής στον θαλάσσιο τουρισμό

Αναμφισβήτητα η χώρα μας κατέχει στον τουρισμό μια πολύ σημαντική θέση

παγκοσμίως. Εκεί, όμως, όπου κατέχει την πρώτη αδιαφιλονίκητη θέση είναι στον

θαλάσσιο τουρισμό, ο οποίος, ωστόσο, μαστίζεται από σημαντικά προβλήματα που

ενίοτε αμαυρώνουν την εικόνα του. Κατά κοινή ομολογία όλων των ασχολουμένων με

τον θαλάσσιο τουρισμό, δεν γίνεται καμία προσπάθεια για την ανατροπή αυτής της

κατάστασης, είτε από άγνοια των υπεύθυνων υπουργείων και φορέων είτε λόγω

διαφορετικών εθνικών προτεραιοτήτων είτε γιατί, κατά την γνώμη των πολιτικών,

η βελτίωση ορισμένων πραγμάτων έχει δυσανάλογα μεγάλο πολιτικό κόστος. Το

άρθρο αυτό, χωρίς καμία αντιπολιτευτική διάθεση, σκοπό έχει απλώς να υποδείξει

τα χρονίζοντα προβλήματα του συγκεκριμένου χώρου, εκ των οποίων τα

σπουδαιότερα είναι:

1 Η κυβέρνηση μέσω λογικών επιβαρύνσεων πρέπει να επιδιώξει τη

συγκέντρωση όλων των ελλιμενισμένων στην Ελλάδα ιδιωτικών σκαφών στα ελληνικά

νηολόγια. Ακριβώς αντίθετο είναι το αποτέλεσμα της υφιστάμενης πολιτικής, που

αποθαρρύνει τους ιδιοκτήτες σκαφών από τη λύση της ελληνικής σημαίας και

ενθαρρύνει την ξένη σημαία, προσανατολίζοντάς τους στις υπεράκτιες εταιρείες.

Διάφορες σκέψεις σχετικά με ελληνικά νηολόγια που θα παρέχουν φοροαπαλλαγές

και διευκολύνσεις ­ όπως των Ψαρών ­ έχουν μείνει στα συρτάρια των υπευθύνων,

λόγω υποτιθέμενου πολιτικού κόστους.

2 Χρόνια τώρα έχει διαπιστωθεί η έλλειψη θέσεων ελλιμενισμού στην

περιοχής της Αττικής (και όχι μόνο). Τα σχέδια της ιδιωτικοποίησης και της

κατασκευής νέων μαρινών ή έχουν παραμείνει επί χάρτου ή είναι ανεδαφικά. Στις

δε μαρίνες του ΕΟΤ δεν έχει βελτιωθεί ούτε η ποιότητα των υπηρεσιών, ούτε οι

εγκαταστάσεις τους. Εκτός από τη μαρίνα Γουβιών δεν έγινε άλλη ιδιωτικοποίηση,

όσο για τη δημιουργία μαρινών σε κάθε ακριτικό νησί, είναι γνωστό ότι ο ξένος

πλοιοκτήτης θέλει μαρίνα προδιαγραφών εξωτερικού, διεθνές αεροδρόμιο δίπλα της

και πραγματικά υψηλή υποδομή στους γύρω οικισμούς.

3 Η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα που ψήφισε νόμο για τον θαλάσσιο τουρισμό

το 1976. Έκτοτε, πολλά πράγματα άλλαξαν και εμείς μείναμε στάσιμοι, ενώ οι

ανταγωνιστές μας ανδρώθηκαν. Ένας νέος νόμος, ο οποίος θα είναι ευέλτικος,

αναπτυξιακός, ο οποίος θα μπορεί να αντέξει τον διεθνή ανταγωνισμό που θα

επιφέρει η άρση του καμποτάζ το 2004, χρήζει άμεσης ανάγκης. Αντί να κινηθεί

σε αυτό το πνεύμα, ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας έφερε για ψήφιση ένα σχέδιο

νόμου, που το βασικό του στοιχείο είναι φοροεισπρακτικό και αστυνομικό.

Επιπλέον, η πολιτική του ελληνικού θαλάσσιου τουρισμού είναι ανύπαρκτη λόγω

αλληλοκάλυψης υπουργείων, άγνοιας ή ανευθυνότητας.

Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας είναι ότι η πολιτική του θαλάσσιου

τουρισμού πρέπει να είναι το αποτέλεσμα συνεργασίας και συμφωνίας όλων των

αρμόδιων φορέων. Πρέπει να είναι σταθερή, αταλάντευτη, και σεβαστή από όλα τα

κόμματα, χωρίς απώτερες σκέψεις πολιτικού κόστους. Πάνω απ’ όλα πρέπει να

είναι η Εθνική Πολιτική Θαλάσσιου Τουρισμού.