Όσο και να θέλει κανείς να εξιδανικεύσει τον πόλεμο δεν θα τα καταφέρει. Ας

τον λέει πατέρα πάντων ο Ηράκλειτος. Υπήρξε πάντοτε τραγωδία για το ανθρώπινο γένος.

Παλαιόθεν όμως μέσα από την τραγικότητα και τις ωδίνες του ξεπήδησαν γεγονότα

που άφηναν περιθώρια για να ωραιοποιηθούν καταστάσεις, πρόσωπα και

στρατιωτικοί ηγέτες. Για τη γενναιότητα, το θάρρος, την ευφυία, την αυτοθυσία,

τη λεβεντιά και τον σεβασμό του αντιπάλου. Πολλά έχουν ακουσθεί για τις

πολεμικές μορφές των Ρόμελ, Πάτον, Μανστάιν, Γκιαπ, στην πρόσφατη ιστορία.

Δεν θα κάνω αναδρομές. Όλοι, λίγο-πολύ, έχουμε διαβάσει Ιστορία ή ηρωικούς

άθλους στις σελίδες κάποιου βιβλίου. Θα σταθώ στον Β’ Π.Π., την παρανοϊκή αυτή

ανθρωποθυσία εκατομμυρίων θυμάτων. Για τη Δημοκρατία και την περηφάνια των

λαών, είπαν…

Οι Ηνωμένες Πολιτείες συνέβαλαν τα μέγιστα στη νίκη των δημοκρατικών λαών

ενάντια στην κτηνωδία του Γ’ Ράιχ. Είναι ένας γενναίος λαός οι Αμερικανοί. Δεν

ήσαν πάντοτε τυχεροί με τους ηγέτες τους, όπως εξάλλου και άλλοι μικρότεροι

λαοί σαν εμάς.

Παρέταξαν μια πολεμική μηχανή με πρωτοφανή υλικά μέσα. Αλλά και σε έμψυχο

υλικό κορυφής δεν υστερούσαν. Ανέδειξαν και παρέταξαν εξέχοντες στρατιωτικούς

ηγέτες όπως οι Αϊζενχάουερ, Νίμιτς, ΜακΆρθουρ, Πάτον, Μπράντλι, Χότζες, Σίμσον

κ.ά. Οι μαχητές τους υπήρξαν σκληροί.

Θα μπορούσαν, ασφαλώς, οι στρατιωτικοί αυτοί ηγέτες να ήσαν καλύτεροι αν ο

πνευματικός τους ορίζοντας ήταν ευρύτερος, εάν η ιστορική γνώση του χώρου που

πολέμησαν (άλλοι στην Ευρώπη και άλλοι στην Ασία, αλλά ποτέ στα σύνορα των

ΗΠΑ) ήταν πληρέστερη και η κατανόησή τους στα τρέχοντα προβλήματα ήταν

βαθύτερη. Αν όμως τα είχαν όλα αυτά και καταντούσαν φιλόσοφοι θα έπαυαν να

είναι στρατηγοί!

Αυτοί οι μαχητές-ηγέτες χώθηκαν στη λάσπη, διέσχισαν βαλλόμενες περιοχές

κινούμενοι μέσα στ’ άρματα ή πεζή με τους άνδρες τους, έπεσαν με αλεξίπτωτο σε

εχθρικό έδαφος και μερικοί έβγαλαν το κράνος από το κεφάλι τους με τη λήξη του

πολέμου. Οι περισσότεροι είχαν έναν ιπποτισμό που επέβαλε σεβασμό στον εχθρό

και αποφυγή ιταμών και ανέντιμων μεθόδων καταστροφής του παρόλο που ο πόλεμος

συνθέτει, τελικά, μια ανεντιμότητα. Είχαν στην κορυφή έναν σπουδαίο πρόεδρο,

τον Ρούσβελτ.

Σήμερα έχουμε έναν ακήρυκτο πόλεμο στα Βαλκάνια. Όλο το αεροπορικό δυναμικό

της πιο μεγάλης, μοναδικής πολεμικής μηχανής της εποχής, του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ,

σφυροκοπά με 1.300 υπερσύγχρονα αεροπλάνα μια μικρή χώρα, με ελάχιστη

αεροπορία και ανύπαρκτη σχεδόν αντιαεροπορική άμυνα. Δεν αφήνουν τίποτα όρθιο.

Ο αρχιστράτηγος κ. Κλαρκ (και οι γενναίοι επιτελείς του) εμφανίζεται με στολή

μάχης, με απαστράπτοντες τους τέσσερις αστέρες στο πομερανικό κράνος του, με

γυαλισμένες μπότες και με ατσάλινο ρομποτικό βλέμμα διατάσσει αλαζονικά όλο

και σκληρότερους βομβαρδισμούς. Στρατηγός γραφείου, μαχητής εκ του ασφαλούς

που δεν μυρίζει τον καπνό της μάχης, που δεν αντικρύζει απέναντί του εχθρό.

Δεν αισθάνεται αντίπαλο δέος. Προκαλεί τη θλίψη και την αγανάκτηση όταν η

εικόνα του συμπληρώνεται με το εμετικό και παρανοϊκό υποδημιούργημα της φύσης,

τον εκπρόσωπο κ. Σι. Μιλάνε μαζί για παράπλευρες απώλειες ­ ευφημισμός

μακελειού αμάχων.

Ο κ. Κλίντον, ασφαλώς, δεν είναι Ρούσβελτ. Ελέγχεται για την αξιοπιστία των

λόγων του. Απέφυγε να στρατευθεί για να μην πάει στο Βιετνάμ, εκεί που η

πατρίδα του, καλώς ή κακώς, πολεμούσε. Επομένως δεν γνωρίζει τι είναι πόλεμος,

τι λαβωμένος σύντροφος, τι αεροπορικά συντρίμμια. Το ίδιο αστράτευτοι είναι

και οι κ. Μπλερ και Σρέντερ, νομίμως. Ο κ. Ντ’ Αλέμα στη θητεία του, ως εξέχον

μέλος του ΚΚΙ, ασχολείτο μόνο με προπαγάνδα ως πολέμιος του πολέμου. Όσο για

τον κ. Σολάνα, άσ’ τα να πάνε. Ηγέτες που δεν ξέρουν τι είναι πόλεμος ή θητεία

τον διατάσσουν και τον κλιμακώνουν…

Ήθελα να ξέρω, δεν υπάρχουν στις ΗΠΑ υπερήφανοι βετεράνοι αξιωματικοί να

ξεσηκωθούν και να διαμαρτυρηθούν γι’ αυτούς που εκθέτουν τον γενναίο,

επαναλαμβάνω, αμερικανικό λαό και τις παραδόσεις των αμερικανικών Ε.Δ.;

Θα αναφερθούν μερικοί στην κτηνωδία της εθνοκάθαρσης του Μιλόσεβιτς. Δεν

πείθουν. Δεν εξοντώνουν ωμά ένα λαό για τις παρανομίες ή ατιμίες έστω του

ηγέτη του. Δεν στέκει καμία δικαιολογία…

Οι σημερινοί βομβαρδισμοί αμάχων δεν αποτελούν πρωτοτυπία. Πριν από τη

Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, είχε προηγηθεί η καταστροφή της Δρέσδης. Προβλήθηκε

η δικαιολογία της κεκτημένης ταχύτητας των προηγηθέντων αιματηρών ετών

πολέμου, εκδικητικότητα κατά του συνόλου του γερμανικού λαού που στήριξε τον

Χίτλερ κ.ά. Στην ουσία, ο αφανισμός της ωραιότερης ευρωπαϊκής πόλης έγινε

χωρίς λόγο την ήρεμη και φωτεινή νύχτα της 13-14 Φεβρουαρίου 1945. Οι πιλότοι

των 1.001 βομβαρδιστικών, αφού θαύμασαν τη γαλήνια, ανοχύρωτη, με επιβλητικούς

αρχιτεκτονικούς όγκους και κομψές γέφυρες στον Έλβα πόλη, άδειασαν 650.000

εμπρηστικές βόμβες. Νεκροί 135.000 άμαχοι, πολύ περισσότεροι από τα θύματα της Χιροσίμα.

Ένα μεγάλο γιατί τότε, ένα μεγαλύτερο σήμερα. «Ο πόλεμος είναι πολύ σοβαρή

υπόθεση για να την αφήσουμε στους στρατιωτικούς», είχε πει ο Κλεμανσό. Σήμερα,

ευτυχώς, την έχουν αναλάβει σώφρονες πολιτικοί με βοηθούς έμπειρους στρατιωτικούς…

Ο Κων. Φράγκος είναι υποστράτηγος ε.α., DEA Σορβόννης στην Πολιτική Άμυνα.

Τελευταία Νέα