Τα ορφανά απ’ τη Σερβία δεν θα έλθουν…

Τελευταία φορά που μίλησαν ήταν στις 3 Απριλίου. «Κι ενώ είχαμε μιλήσει

παλιότερα και ήταν πολύ χαρούμενος που θα ερχόταν ξανά ­ τότε ρωτούσε αν είναι

όλα εντάξει με τη βίζα και το διαβατήριο ­ το περασμένο Σάββατο ήταν

τρομαγμένος και λυπημένος. Μου είπε πως δεν μπορεί να έρθει, γιατί αναγκαστικά

πρέπει να περάσουν από Βελιγράδι και με τους βομβαρδισμούς αυτό απαγορεύεται».

Για τον δωδεκάχρονο Μπόιαν, ένα από τα ορφανά που άφησε ο προηγούμενος πόλεμος

στη Γιουγκοσλαβία, η οικογένεια τής κ. Μπάστα και οι ημέρες που περνάει μαζί

της σχεδόν κάθε χρόνο από το 1995, είναι μοναδική πηγή χαράς. Κι αν δεν

υπήρχαν οι ΝΑΤΟϊκοί βομβαρδισμοί, σήμερα θα ήταν στην Ερέτρια, στο εξοχικό της

οικογένειας, για να περάσει «με τη δεύτερη μητέρα του» το Πάσχα. Όπως και

εκατοντάδες άλλα Σερβόπουλα που φιλοξενούνται κατά τακτικά διαστήματα σε

ελληνικές οικογένειες μέσω προγραμμάτων της Κεντρικής Ένωσης Δήμων και

Κοινοτήτων Ελλάδας).

Η αγωνία των ελληνικών οικογενειών που έχουν φιλοξενήσει παιδιά από τη Σερβία

έχει κορυφωθεί αυτές τις ημέρες. Για την Ελένη και το Σπύρο Ράππο, η είδηση

της κατεστραμμένης γέφυρας στο Νόβισαντ προκάλεσε ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία.

Γιατί στο Νόβισαντ ζει ο Ντέιαν και η Άννα, εννέα και οκτώ χρόνων αντίστοιχα

και λίγο έξω από το Νόβισαντ ο επτάχρονος Ντάβορ. Τα τρία παιδιά είχε

φιλοξενήσει για έξι μήνες η οικογένεια Ράππου στο σπίτι της στον Αλμυρό το ’97

και άλλες σαράντα ημέρες για διακοπές πέρυσι το καλοκαίρι. «Με το που άρχισαν

οι βομβαρδισμοί αρχίσαμε κι εμείς τα τηλέφωνα για να δούμε αν τα παιδιά είναι

καλά. Τραγική ιστορία. Ο πατέρας τους σκοτώθηκε στον πόλεμο, η μητέρα τους

σχεδόν τα εγκατέλειψε και τώρα ζουν με τον παππού και τη γιαγιά με μια

ελάχιστη σύνταξη, υπό άθλιες συνθήκες».