«With a little help from my friends» που λένε σοφά και οι Beatles. Ετσι γράφτηκε αυτό το κείμενο. Χάρη στα καλά μου φιλαράκια, την Ευγενία και τον Ξενοφώντα. Μαζί τους έχει τύχει να κάνω κάποιες απίθανες συζητήσεις, ενίοτε ξεκαρδιστικές. Οπως αυτή η τελευταία, η σχετική με το τρέξιμο. Αλλιώς όμως, όχι από την πλευρά των δρομέων αλλά των «άλλων». «Θέλω να βάλετε τα δυνατά σας» τους είπα. Αποδείχτηκαν ιδανικοί! Κι έτσι λίγο λίγο, μεταξύ αστείου και αστειότερου, έβγαλαν τα αντι-δρομικά τους απωθημένα. Και πέρασαν αυτοί καλά κι εγώ (που είχα θέμα για κείμενο) καλύτερα!

Σκηνή πρώτη. Πλάνο 3. Κοντά στη θάλασσα. «Αν μη τι άλλο, διαλέγουν τα καλύτερα σημεία για τρέξιμο. Εκεί όπου κάνεις ήρεμα τον περίπατό σου πλάι στη θάλασσα, περνάνε απότομα από δίπλα σου πιτσιλώντας σε με ιδρώτα! Ασε που φτύνουν κιόλας».

Σκηνή δεύτερη. Πλάνο 12. Στο βουνό. «Mια άλλη φορά είχαμε πάει για περπάτημα στην Πάρνηθα. Πουλάκια κελαηδούσαν, ο αέρας θρόιζε τις πευκοβελόνες και ξαφνικά ακούστηκε μια παρατεταμένη… βροντή! Ξάφνου εμφανίζονται κάποιοι καφέ λασπωμένοι τύποι που κατέβαιναν τρέχοντας και κουτρουβαλώντας την πλαγιά! Εννοείται πως έπρεπε να παραμερίσουμε για να περάσουν!».

Γέλασα πολύ. Μου θύμισε ταινία στην οποία οι ήρωες προσπαθούν να βρουν την ηρεμία τους αλλά κάθε φορά εμφανίζονται κάποιοι «ανεπιθύμητοι» και τους τη χαλάνε. Συμφωνήσαμε και οι τρεις ότι έχει καταρριφθεί προ πολλού το κλισέ «η τρέλα δεν πάει στα βουνά». «Και στο μυαλό τους, όλα γυρίζουν γύρω από το τρέξιμο. Πάνε διακοπές και αντί για κατάλυμα ψάχνουν τις διαδρομές που θα τρέξουν, όταν λένε «ζώνη» εννοούν αυτή των καρδιακών παλμών, βλέπουν μακαρόνια και σκέφτονται υδατάνθρακες, ακούνε μουσική και μετράνε τον ρυθμό σε pace (min/km). Οι συζητήσεις τους το ίδιο: για αγώνες, προπονήσεις, ταχύτητες. Α και για τα παπούτσια! Τιμές, χρώματα, μάρκες, σόλες, κορδόνια. Νισάφι πια!».

Λες; Μπα, όχι. Υπερβάλλουν. Φυσικά και μιλάμε και για άλλα πράγματα. Να, για παράδειγμα, εδώ στη γειτονιά μου βρίσκεται ένα πολύ καλό μπαράκι. Δεν είναι μακριά από το σπίτι μου, μόλις 1.247 μ. Μετρημένα! Μετά την ανηφόρα. Δίπλα στο σινεμά όπου είχαμε δει το «Tρέξε, Λόλα, τρέξε».

Kαι μια που μιλάμε για κινηματογράφο, «έχεις παρατηρήσει πως συχνότατα στις ταινίες αυτοί που βρίσκουν πρώτοι τα πτώματα είναι κάποιοι αγαθοί-και-καλά δρομείς;». «Είδατε λοιπόν; Οι δρομείς βοηθούν και στην εξιχνίαση μυστηρίων» απάντησα περιχαρής. «Δεν εννοούσαμε αυτό ακριβώς. Τόοοσο σύμπτωση πια να τους βρίσκουν εκείνοι; Ντετέκτιβ δεν είμαστε. Απλά το αναφέρουμε». Kαι μαύρο χιούμορ τα φιλαράκια μου.

Mε αφορμή την πρόσφατη επίθεση που δέχτηκα από σκύλους, είχαν να πουν ότι οι δρομείς «ενοχλούν τους ανέμελα περιπλανώμενους σκύλους, βγάζοντας τα άγρια ένστικτά τους». Εντάξει, είναι κι αυτό μια άποψη, όπως κι αυτό που μου είπε η φαρμακοποιός που περιποιήθηκε το τραύμα: «Ελα το καημένο, ήθελε κι αυτό να δαγκώσει κάτι!» Σντουπ.

«Τρέχουν εκείνοι λοιπόν και προσπαθούν να πείσουν τον φυσιολογικό κόσμο πως είναι καλύτερα να βγαίνεις αξημέρωτα στο αγιάζι αντί να κοιμηθείς άλλες δύο ώρες στο ζεστό σου κρεβατάκι ή να βγαίνεις βραδιάτικα σαν παλαβός στους δρόμους αντί να κάθεσαι στον καναπέ αγκαλιά με τη γάτα σου ή –τέλος πάντων –με ό,τι/όποιον σου είναι εύκαιρο». Σκληρό, αλλά αληθινό. Το κάνουμε όμως. Αβυσσος η ψυχή του δρομέα.

«Αν έχεις φίλους δρομείς πόσα πια κείμενα, φωτογραφίες, αναρτήσεις στα social media σχετικές με τρέξιμο να αντέξεις και για πόσους αγώνες πρέπει να τους συγχαρείς για να τηρήσεις το πρωτόκολλο;». Ισχύει. Αλλά τι να κάνουμε. Να αγαπάς τους φίλους σου με τα ελαττώματά τους. (Για τα δικά σας λέω ε! Που θέλετε να τηρείτε και πρωτόκολλα!).

«Και να προσηλυτίσουν προσπαθούν. Εχουν γίνει χειρότεροι κι από τηλεφωνητές προώθησης κινητής τηλεφωνίας. Και δυστυχώς τα καταφέρνουν. Εκεί που έτρεχε ένας γνωστός, τώρα τρέχουν και άλλοι 5-6 φίλοι του. Είναι κολλητικό!». Κολλητικό ε; Μακάρι. Εμείς πάντως δείχνουμε τον «σωστό δρόμο» στους φίλους μας. Και μιλάμε κυριολεκτικά για τον δρόμο. Με ανηφόρες, κατηφόρες και πολλά, πολλά χιλιόμετρα.

Κάπως έτσι κύλησε η κουβέντα. Με γέλια, υπερβολές και πειράγματα. Ισως και με κάποια δίκια. Σίγουρα πάντως με πολύ ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις από την «άλλη» πλευρά, τις οποίες αξίζει να σκεφθείς λίγο, φίλε δρομέα. Ενώ συνεχίζεις να τρέχεις φυσικά. Αμετανόητα κι απτόητα. Είναι επειδή: «Τρέχουν, αλλά δεν φθάνουν, να πάρει η ευχή, για να ησυχάσουμε».

Τελευταία Νέα