Η Τασία Χριστοδουλοπούλου εξελίσσεται σε Ζωή Κωνσταντοπούλου. Πολλές κοινοβουλευτικές συνεδριάσεις στις οποίες προεδρεύει συχνά εκτρέπονται σε αχρείαστους καβγάδες, οι οποίοι δεν αποδεικνύουν απλώς την αδυναμία της βουλεύτριας του ΣΥΡΙΖΑ να κατανοήσει τους κανόνες που έχει αναλάβει να τηρήσει. Ούτε απλώς την αγένειά της και τους κακούς της τρόπους. Η εκτροπή κοινοβουλευτικών συζητήσεων σε καβγάδες, υπό τη διεύθυνση της Τασίας Χριστοδουλοπούλου, οδηγεί στη συκοφάντηση της κοινοβουλευτικής λειτουργίας. Κι αυτό είναι το χειρότερο.

Πριν από μερικές εβδομάδες, η Τασία Χριστοδουλοπούλου διαολόστειλε από το προεδρείο της Βουλής συνάδελφό της, παίζοντας μάλιστα στη συνέχεια μια κωμωδία, αρνούμενη να παραδεχτεί το λάθος της και να ζητήσει συγγνώμη. Προχθές, στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας, φρόντισε να πλακωθεί με όλη την αντιπολίτευση, που επέμενε να διεκδικεί με επιχειρήματα την κλήση στην Επιτροπή του Πάνου Καμμένου και όλων των εμπλεκομένων στην υπόθεση της επιχειρηθείσας πώλησης βλημάτων στη Σαουδική Αραβία. Προσπάθησε να υπονομεύει τη συζήτηση όταν η αντιπολίτευση ζητούσε να κληθούν, μαζί με τον Καμμένο, και οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι, μεταξύ των οποίων ο μεσάζων Παπαδόπουλος. Το έπραξε με την ορμή ζηλώτριας (όπως βουλεύτρια), σαν ο Καμμένος να είναι αριστερός σύντροφός της και όχι εταίρος της ανάγκης. Και το έπραξε παρεμβαίνοντας, ειρωνευόμενη, διακόπτοντας τους ομιλητές της αντιπολίτευσης. Αποκορύφωμα της αγένειας ήταν η προσπάθεια να απαξιώσει τον κοινοβουλευτικά έμπειρο Βαγγέλη Βενιζέλο. Πέρα από την επίδειξη της ανάγωγης συμπεριφοράς της, η Τασία Χριστοδουλοπούλου διέπραξε δυο ύψιστες αντιδημοκρατικές απρέπειες:

Πρώτη απρέπεια: ειρωνεύτηκε τον Βαγγέλη Βενιζέλο ότι μιλάει στη Βουλή επειδή στοχεύει σε ευρύτερο ακροατήριο, τον λαό, μέσω της τηλεοπτικής αναπαραγωγής του λόγου του. Δηλαδή, δεν είναι ο λαός ο τελικός αποδέκτης των όσων λέγονται στη Βουλή; Εν κρυπτώ και παραβύστω θα έπρεπε να συνεδριάζουν το σώμα και οι επιτροπές; Γιατί, τότε, υπάρχει η τηλεόραση, γιατί λειτουργεί το σάιτ της Βουλής, γιατί κρατιούνται και δημοσιεύονται πρακτικά, γιατί εργάζονται διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι στο Κοινοβούλιο; Τι είδους περιφρόνηση είναι αυτή προς τον λαό, από μια αριστερή πολιτικό το κόμμα της οποίας υπερθεματίζει στην επίκληση του λαού;

Δεύτερη απρέπεια: κάποια στιγμή, η Τασία Χριστοδουλοπούλου διέκοψε τον ομιλητή με την ακόλουθη φράση: «Τα διαγγέλματα τελείωσαν, κ. Βενιζέλο. Φύγετε. Φύγετε». Η ωμότητα της φράσης αυτής είναι τρομακτική. Από πού καλούσε τον βουλευτή να φύγει; Από το σπίτι της γιαγιάς της; Το Κοινοβούλιο οφείλει να στεγάζει και να ακούει τις διαφορετικές φωνές. Και μια πρόεδρος εκλεγμένη με το πλειοψηφούν κόμμα οφείλει να διευκολύνει τις μειοψηφίες. Οι μειοψηφίες, άλλωστε, συχνά, μπορεί να μην έχουν τη δύναμη αλλά έχουν το δίκιο.

Αλλά όλα αυτά είναι ψιλοπράγματα για μια αυταρχική προσωπικότητα όπως η Τασία Χριστοδουλοπούλου. Μαθημένη στον αυταρχικό αριστερό ακτιβισμό της «δικαιωματικής» Αριστεράς, όπου θήτευσε, τώρα καταθέτει στη δημόσια συζήτηση ό,τι έμαθε: την περιφρόνηση δημοκρατικών θεσμών και διαδικασιών.

Ο αυταρχισμός της Ζωής Κωνσταντοπούλου κατεδαφίστηκε μέσα στη γενική χλεύη. Η επίδοξη διάδοχός της, η οπαδός της αυταρχικής δημοκρατίας Τασία Χριστοδουλοπούλου, ας θυμάται ότι η χλεύη είναι αναπόφευκτη για τέτοιες συμπεριφορές στις ανοιχτές, τις δημοκρατικές κοινωνίες.