Από την ημέρα που η βασίλισσα Ελισάβετ έκανε το κορίτσι του Τζέιμς Μποντ έως εκείνη που η Ζιζέλ έκανε το κορίτσι της Ιπανέμα έχουν περάσει τέσσερα χρόνια. Είναι τα χρόνια που χωρίζουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου από εκείνους του Ρίο. Οι Ολυμπιάδες δεν είναι ασφαλώς κατάλληλη μονάδα μέτρησης του χρόνου. Εφαρμόζουν όμως στη μέτρηση άλλων μεγεθών, όπως ας πούμε είναι η εθνική αυτοπεποίθηση. Αλλά και η διαχείριση του μετα-ολυμπιακού χανγκόβερ. Η Αθήνα, για παράδειγμα, πέρασε μια μίνι κατάθλιψη σαν τον οικοδεσπότη ο οποίος μένει μόνος στο σπίτι έπειτα από ένα επιτυχημένο πάρτι που δεν θα ξαναζήσει ποτέ. Ενώ το Λονδίνο συνέχισε να ζει στους ρυθμούς της κοσμοπολίτικης μητρόπολης που είναι χωρίς ίχνος ζάλης από την ολυμπιακή μέθη.

Και το Ρίο; Δεν χρειάζεται να πλακώσουν τα δημοσιεύματα για τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις που σαπίζουν από την αχρησία για να καταλάβει κανείς. Η Ελλάδα και η Βραζιλία είναι χώρες με χρόνιες παθογένειες –από την πολιτική διαφθορά και την κακοδιοίκηση έως τις παρωχημένες υποδομές και τη φτώχεια. Η οικονομική τους ζωή κάνει τεράστιους κύκλους. Η Βραζιλία πέρασε από το στάτους της δυναμικής οικονομίας σε εκείνο μιας χώρας χωρίς οικονομικές αντοχές. Και η Ελλάδα από τη νιρβάνα του υπερκαταναλωτισμού με δανεικά στη δίνη μιας κρίσης. Τα μεγέθη είναι ασφαλώς διαφορετικά, το ίδιο και οι γεωγραφικές συντεταγμένες. Η πληθωρική Βραζιλία ετοιμάζεται τώρα πάντως για το δικό της χανγκόβερ.

Ενα κάποιο χανγκόβερ αφήνει και το τέλος του καλοκαιριού –του κάθε καλοκαιριού. Και με την κρίση να διανύει τον έβδομο χρόνο της, με τι κέφι ξεκινάει κανείς μετά τη θερινή του ραστώνη για να μιλήσει στη ΔΕΘ για μια τέτοια οικονομία; Και η Ζιζέλ είναι πια πολύ μακριά.

Τελευταία Νέα