Στην προεκλογική περίοδο του 2012 ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ είχαν μια έξυπνη ιδέα. Να σπάσουν το ταμπού που ήθελε την Αριστερά να είναι πάντα, έστω και ενισχυμένη, στην αντιπολίτευση, προστατεύοντας τους αδυνάμους και ελέγχοντας την εξουσία. Μιλώντας για κυβέρνηση της Αριστεράς επέτρεψαν στους οπαδούς τους να ονειρευτούν. Επειτα από τρία χρόνια και ουκ ολίγο λαϊκισμό, μπήκαν στο έρημο Μαξίμου. Και από το επόμενο λεπτό άρχισε η φθορά.

Το σωτήριο έτος 2016, κυβέρνηση της Αριστεράς είναι αυτή που υπάρχει χάρη στον Πάνο Καμμένο και χαριεντίζεται με τον Βασίλη Λεβέντη. Αυτοί είναι οι δύο νονοί της απλής αναλογικής, η οποία βαφτίζεται ως νόθο του οπορτουνισμού με τον τυχοδιωκτισμό. Διαφορετικά ειπωμένο: είναι πια πολύ αργά για όνειρα. Ενώ ούτε στα όνειρα των απανταχού δανειστών μας δεν θα βρισκόταν νεαρός και χαρισματικός ηγέτης της Αριστεράς που να εμφανίζεται ως η καλύτερη ζωντανή διαφήμιση του Μνημονίου. Μπορεί να ερίζουν για το χρέος, αλλά ο Τσίπρας ένωσε στο πρόσωπό του τους γερμανούς Χριστιανοδημοκράτες και τους γάλλους Σοσιαλιστές, την αυτοπροσδιοριζόμενη ως «πολιτική» Κομισιόν και την αμερικανική υπερδύναμη. Η κυβέρνηση της Αριστεράς ήταν, τελικά, το τζακ ποτ της διεθνούς ολιγαρχίας.

Ωστόσο, το πιο ενδιαφέρον επιφαινόμενο της αλλαγής του εκλογικού νόμου είναι η περιθωριοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι Βαγγέλης Μεϊμαράκης για να συναινέσει σε οτιδήποτε –έχει ζητήσει εκλογές. Ενώ η Φώφη Γεννηματά και ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν εμπιστεύονται ούτε σε πολιτικό ούτε σε προσωπικό επίπεδο τον Αλέξη Τσίπρα για να συνομολογήσουν μαζί του ακόμη και ζητήματα που δεν είναι εκτός της ατζέντας των κομμάτων τους. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι διαφωνούν σε πολλά, αλλά συμφωνούν στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα-παρίας και ο νυν Πρωθυπουργός πρόσωπο πολιτικά ανυπόληπτο.

Κάθε λεπτό που περνούσε προχθές στη Βουλή επιβεβαίωνε αυτό το χάσμα. Ενα χάσμα που προεξοφλεί και την τύχη της συνταγματικής αναθεώρησης. Ενδέχεται μάλιστα στο πεδίο αυτό να προστεθούν και άλλοι παίκτες που, μη εμπιστευόμενοι τη μεθοδολογία και τις προθέσεις του Πρωθυπουργού, να λειτουργήσουν ανασταλτικά για το φιλόδοξο πολιτικό εγχείρημα της αλλαγής του τρόπου εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας και των αρμοδιοτήτων του.

Φυσικά, τίποτε δεν είναι τυχαίο. Η πολιτική περιθωριοποίηση της κυβέρνησης στη Βουλή αντανακλά την περιθωριοποίησή της στην κοινωνία. Τα ψέματα τελειώνουν –ιδίως αν έχει κάποιος μόνο ψέματα να πει.

Τελευταία Νέα