Στην ευρωζώνη ως εκ θαύματος παραμένουμε – αν και με υψηλό κόστος. Το Ασφαλιστικό έχει πλέον γίνει κλίνη του Προκρούστη για την ελληνική κοινωνία πασών των γενεών. Στη Σένγκεν όμως – που μας εξασφαλίζει απρόσκοπτη μετάβαση στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης – πόσο θα μείνουμε ακόμη;

Φυσικά, η σωστή ερώτηση είναι: τι προσδόκιμο έχει η Σένγκεν; Είναι η συνθήκη που κανείς σχεδόν δεν υπερασπίζεται πλέον μεγαλοφώνως στην Ευρώπη. Στην κρίση του Προσφυγικού προστέθηκε η έκρηξη της τρομοκρατίας. Οι καλά ενημερωμένοι γνωρίζουν ότι, αν υπάρξει νέο τζιχαντικό χτύπημα, η Σένγκεν θα καταρρεύσει de facto. Ηδη έχει πάψει να ισχύει στα γαλλικά σύνορα όπου οι εισερχόμενοι υφίστανται έλεγχο διαβατηρίων. Ομως συμβαίνει και με όσους Ελληνες αποβιβάζονται στα αεροδρόμια της Γαλλίας.

Την ίδια ώρα η δυσφορία των Ευρωπαίων για την πολιτική της κυβέρνησης στο Προσφυγικό δεν κρύβεται. Το παρ’ ολίγον κλείσιμο των γραφείων της Frontex στον Πειραιά κάτι λέει. Αποφεύχθηκε αλλά εκφράζει τη βεβαιότητα πλέον των εταίρων μας ότι τα ελληνικά θαλάσσια σύνορα είναι ανοιχτά. Η Αθήνα περιορίζεται σε ευχολόγια, ενώ στην πράξη τα νησιά έχουν καταστεί σταθμοί υποδοχής προσφύγων.

Με την ενθάρρυνση του Βερολίνου η κυβέρνηση φαίνεται να ελπίζει ότι το πρόβλημα των προσφύγων θα το λύσει ο Ερντογάν. Κι αυτό με εύκολο αντάλλαγμα μια επιφανειακή αναθέρμανση των συνομιλιών Τουρκίας – ΕΕ. Ωστόσο αυτή είναι μια υπόθεση που χρονίζει εδώ και μία δεκαπενταετία. Οι Τούρκοι ξέρουν ότι σκοντάφτει σε υπαρκτά αγκάθια. Δεν έχουν αυταπάτες. Ζητούν λοιπόν κονδύλια και βίζες, σε λογική κάλλιο πέντε και στο χέρι.

Το χειρότερο είναι ότι η Αθήνα δεν φαίνεται να ξέρει τι θέλει στην όλη υπόθεση. Θέλει να αναλάβει η Frontex τα σύνορά μας, δηλαδή την απώθηση των προσφύγων και μεταναστών; Διότι αυτό εννοούν στην Ευρώπη ως επιτήρηση της μεθορίου. Αυτή ήταν άλλωστε και η αποστολή των Ενόπλων Δυνάμεων και του Λιμενικού μέχρι να αναλάβουν τη διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ. Η έξαρση του Προσφυγικού συμπίπτει άλλωστε με το καλοκαίρι του 2015 που, μέχρι να αναλάβει η υπηρεσιακή κυβέρνηση, υπήρξε περίοδος απόλυτης ακυβερνησίας.

Τα υπόλοιπα είναι ωραία λόγια χωρίς ουσία. Τα περίφημα hotspots – χώροι συγκέντρωσης και καταγραφής προσφύγων και μεταναστών – θα λειτουργήσουν ως κέντρα παραμονής στην Ελλάδα εφόσον οι πρόσφυγες ούτε να επιστρέψουν στις χώρες τους γίνεται – αφού αυτές είναι υπό διάλυση – ούτε κανείς στην Ευρώπη τους θέλει. Ως γνωστόν, ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.

Οπως αποδείχθηκε με το Μνημόνιο ΙΙΙ – το σκληρότερο οικονομικό πρόγραμμα που έχει ψηφιστεί από το 2010 – το να επαφίεται μια χώρα στην καλοσύνη των ξένων, εν προκειμένω των Ευρωπαίων, δεν προσφέρει πολλά. Οι κίνδυνοι είναι εξίσου μεγάλοι στο Προσφυγικό, όπου οι εύκολες ανθρωπιστικές κορόνες συνδυάζονται με μια πολιτική παθητική, χωρίς εθνική στρατηγική για το άμεσο ή το απώτερο μέλλον. Στην πραγματικότητα η συμπολίτευση χρησιμοποιεί το Προσφυγικό για βραχυπρόθεσμους και πολιτικά υστερόβουλους τακτικισμούς όπως είναι η σύγκληση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών. Είναι μια κατάσταση που προκαλεί ανησυχία.

Τελευταία Νέα