Αν δεν φανέρωνε την απέχθειά του στη θέα ενός μαύρου, οι οποίοι δεν είναι και πολύ δημοφιλείς στη Ρωσία, τότε στο βλέμμα με το οποίο κοίταξε ο Βλαντίμιρ Πούτιν τον Μπαράκ Ομπάμα όταν ο αμερικανός πρόεδρος μπήκε στην αίθουσα για το γεύμα του ΟΗΕ, αποτυπώθηκε το ψύχος που επικρατεί στις σχέσεις των δύο πλευρών σχεδόν τρεις δεκαετίες από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Η σκηνή αυτή, μαζί με την κάπως σφιγμένη έκφραση του Μπαράκ Ομπάμα και αργότερα την τυπική χειραψία που αντάλλαξε με τον Πούτιν, είναι η εικονογράφηση μιας νέας ψυχροπολεμικής φάσης, το πρελούδιο μιας νέας περιόδου ανασφάλειας. Κυρίως, όμως, είναι ένα ιστορικό στιγμιότυπο πόλωσης –περισσότερο απ’ όλους θα πρέπει να αισθάνθηκε τον ηλεκτρισμό ο Μπαν Κι Μουν, που στο γεύμα καθόταν ανάμεσα στους δύο ηγέτες.

Τα καλά νέα είναι ότι η Αθήνα δείχνει να έχει σταθεροποιήσει τη γεωπολιτική της θέση έπειτα από μια αποτυχημένη δοκιμή «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής». Η πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ απλοποίησε ένα δόγμα, από τη φύση του απαιτητικό, στην κίνηση του εκκρεμούς: τη μία ανακάλυπτε τον αμερικανό φίλο και ποντάριζε στη βοήθειά του για να φέρει τη διαπραγμάτευση με την τρόικα στα μέτρα της και την άλλη ανέβαινε τα σκαλιά του Κρεμλίνου με ένα ιδεολογικονοσταλγικό ρίγος να διαπερνά την πλάτη της. Το αποτέλεσμα δεν ήταν μόνο ότι έχασε το κέντρο βάρους της εξωτερικής της πολιτικής, αλλά και ότι υπονόμευσε την αξιοπιστία της. Στη διεθνή σκηνή, το να παριστάνεις πως είσαι με όλους σημαίνει πως δεν είσαι με κανέναν.

Η δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δείχνει να ξεκίνησε με πιο ταπεινές φιλοδοξίες και πιο σαφή προσανατολισμό. Το ταξίδι στα Ηνωμένα Εθνη, όμως, έδειξε και κάτι άλλο: ότι εάν στη Μόσχα η κυβερνητική αντιπροσωπεία ρίγησε από ιδεολογική νοσταλγία, στη Νέα Υόρκη θαμπώθηκε από την γκλαμουριά –ακόμη και στις συνθήκες πολικού ψύχους που δημιούργησαν το βλέμμα του Πούτιν και η έκφραση του Ομπάμα.

Τελευταία Νέα