«Η πλατεία ήταν γεμάτη με το νόημα που ‘χει κάτι απ’ τις φωτιές./ Στις γωνίες και τους δρόμους από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές» τραγουδούσε ο Σαββόπουλος πριν από 40 χρόνια. Εκτοτε οι περισσότεροι από εκείνους τους οικοδόμους έγιναν εργολάβοι και οι περισσότεροι φοιτητές τεχνοκράτες. Βέβαια ήλθαν νέες γενιές, μόνο που η πλειονότητα των οικοδόμων είναι πλέον αλλοδαποί και στις πρόσφατες φοιτητικές εκλογές πρώτη παράταξη ήταν η ΔΑΠ. Οπότε και πολύ άργησε να υπάρξει και μία άλλη εκδοχή ως προς τη σύνθεση της «πλατείας».

Κατά τη γνώμη μου, η μετάλλαξη της διαστρωμάτωσης μιας κοινωνίας δεν κρίνεται, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, ως καλή ή κακή. Μόνο αναλύεται απ’ όσους μπορούν να το κάνουν. Οπότε, ας δω ως προϊόν ανάλυσης τη χλεύη των συριζαίων φίλων για τους διαδηλωτές τού «Μένουμε Ευρώπη», αν και μου δίνουν την εντύπωση ότι δεν θέλουν να ανοίξει το «κλειστό» επάγγελμα του διαδηλωτή. Βέβαια είναι κι εκείνο το «Διαφωνώ με όσα λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να τα λες» που από μικρή το θεωρούσα ως τον αντίποδα του φασισμού αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ήμουν μικρή. Aλλο με απασχολεί. Αν, όπως δείχνουν τα πράγματα, η συμφωνία επιτευχθεί ποιοι θα πανηγυρίσουν; Οι «Μένουμε Ευρώπη» το δικαιούνται. Οι «Παίρνουμε τη διαπραγμάτευση στα χέρια μας» θα το επιτρέψουν ή θα θεωρήσουν ότι τους ανήκει η επιτυχία της κυβέρνησης; Κυριακή κοντή γιορτή. Μακάρι να πανηγυρίσουν ενωμένοι. Αν και κάτι μου λέει ότι θα πλακωθούν για τα πανηγύρια.

Τελευταία Νέα