Βαρουφάκης εδώ, Βαρουφάκης εκεί, Βαρουφάκης παντού! Τι είναι, τέλος πάντων, αυτό που κάνει τόσο δημοφιλή τον υπουργό Οικονομικών εντός και εκτός συνόρων; Δημοφιλή, κατά μία έννοια, και σε αυτούς που αγαπούν να τον μισούν. Το θέμα θεωρώ πως προσεγγίζεται μόνο ψυχαναλυτικά.

Ο Βαρουφάκης, ακόμη και με τη διαγραφή του ενός «ν» από το όνομά του, βγάζει στο political correct σώμα το «βρώμικο υπερεγώ». Αυτή την άλλη εξουσία που συνυπάρχει εντός μας με τον ιδανικό τρόπο του φέρεσθαι, μας χλευάζει όταν προσπαθούμε να μοιάσουμε στο ιδανικό «εγώ» και χειροκροτεί τις ατασθαλίες μας. Το ένα έχει απόλυτη ανάγκη και επιβεβαιώνεται από το άλλο, όπως ακριβώς ο νόμος επιβεβαιώνει τα όρια της παρανομίας. Οπως το πράσινο οδικό φανάρι έχει νόημα ύπαρξης μόνο αν υπάρχει και το κόκκινο. Μια κοινωνία στην οποία όλα επιτρέπονται δεν έχει ανάγκη νόμων.

Τα «βαρουφάκεια» σουσούμια λοιπόν είναι τα άλλοθι που βοηθούν στην κατάκτηση της εσωτερικής αρμονικής ευτυχίας μας. Τι ακριβώς είναι αυτό; Σε μια σκηνή της «Καζαμπλάνκα» ο Μπόγκαρτ και η Μπέργκμαν, πρώην εραστές, συναντιούνται σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Η κάμερα, αφού περάσει από το στρωμένο κρεβάτι, βγαίνει από το παράθυρο, βλέπει έναν φάρο, και αφού καταγράψει το ξημέρωμα, επιστρέφει στο κρεβάτι που παραμένει στρωμένο. Ο ηθικός θεατής νιώθει δικαιωμένος γιατί θεωρεί ότι το στρωμένο κρεβάτι είναι απόδειξη ότι δεν έγινε σεξ. Ο σκανταλιάρης είναι σίγουρος ότι το φαλλικό σχήμα του φάρου είναι σαφής υπαινιγμός πως έγινε σεξ. Και οι δύο ευχαριστημένοι. Ε, αυτό ακριβώς!

Τελευταία Νέα