Για όλους ήταν η πρώτη φορά. Εκτός από τον Γιάννη Δραγασάκη. Εκείνος ήταν ο μόνος από το κόμμα του που είχε ορκιστεί ξανά υπουργός –κάποτε, στην κυβέρνηση Ζολώτα.

Η κυβερνητική του πείρα δεν είναι απλώς ένα στατιστικό δεδομένο. Κεφαλαιοποιήθηκε στη θέση που έλαβε ως «νούμερο δύο» στην πυραμίδα του κυβερνητικού σχήματος. Και εκδηλώθηκε στα πρώτα εικοσιτετράωρα της κυβερνητικής ζωής, όταν ο Δραγασάκης κλήθηκε να παίξει τον ρόλο στον οποίο είχε εξασκηθεί στα δυόμισι χρόνια της «βίαιης ωρίμασης». Τον ρόλο του μειλίχιου λυκειάρχη που τιθασεύει μια αγέλη εφήβων.

Ετσι και τώρα. Το πρώτο βράδυ μετά την ορκωμοσία κλήθηκε να μεταφράσει τον οίστρο των υπουργών στη γλώσσα της πραγματικότητας. Στη συνέχεια ανέλαβε τις επαφές με τους θεσμικούς επενδυτές και τις τράπεζες. Και προχθές, λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι αγορές, ανέλαβε να πείσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σχέδιο συμφωνίας και όχι ρήξης.

Ποιο είναι αυτό το σχέδιο; Είναι το ερώτημα που εξακολουθεί να βρίσκεται στο μυαλό όλων στην Ευρώπη. Από αντιπολιτευτικό αυτοματισμό, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να μιλάει με αρνητική συνθηματολογία: Οχι στο Μνημόνιο, όχι στην τρόικα, όχι στη λιτότητα. Ολοι ξέρουν τι δεν θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς δεν είναι σίγουρος τι τελικά θέλει. Σουλτς και Ντεϊσελμπλούμ, που έσπευσαν στην Αθήνα πρώτοι για να διαλευκάνουν το ερώτημα, μάλλον έφυγαν ζαλισμένοι.

Την πιο συγκεκριμένη απάντηση μέχρι στιγμής την έχει δώσει ο Δραγασάκης. Ο στόχος είναι όχι η παράταση του προγράμματος, αλλά μια «πολιτική συμφωνία» – γέφυρα που θα δώσει τον χρόνο στη νέα κυβέρνηση να επεξεργαστεί το δικό της πρόγραμμα. Εννοείται ότι η συμφωνία – γέφυρα θα εξασφαλίζει ότι η ελληνική οικονομία θα μείνει στην πρίζα –καλωδιωμένη με την ΕΚΤ –μέχρι να εκπονηθεί το ελληνικό πρόγραμμα. Ο αντιπρόεδρος είπε, παρεμπιπτόντως, και μια ημερομηνία: 28 Μαΐου.

Το ερώτημα είναι πώς ακούγονται αυτές οι προσδοκίες στην άλλη πλευρά. Πώς μπορεί να καλυφθεί η απόσταση με τους Γερμανούς που επιμένουν ότι το μόνο πρόγραμμα που μπορεί να συζητηθεί είναι το Μνημόνιο; Και ποια θα είναι η συνδεσμολογία του προγράμματος που καταστρώνεται υπό την εποπτεία της αντιπροεδρίας της Kυβέρνησης; Θα μπορούσε να «περάσει» από τους εταίρους, αν περιλαμβάνει μόνο μεταρρυθμίσεις περί εξάλειψης της διαφθοράς και πάταξης της ολιγαρχίας; Θα μπορούσαν οι δανειστές να συνομολογήσουν ένα σχέδιο που δεν θα περιλαμβάνει μέτρα μετρήσιμου αποτελέσματος;

Από αυτές τις χειρουργικές διευθετήσεις θα κριθεί τις επόμενες εβδομάδες το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης. Αν ο Βαρουφάκης είναι ο σταρ αυτού του επιτελείου, ο Δραγασάκης είναι ο αντι-βαρουφάκης. Δεν διαθέτει αυτό που οι Αμερικανοί λένε «wow factor» –τον παράγοντα «ουάου». Γι’ αυτό και συντηρεί την ελπίδα ότι την κυβέρνηση κινεί κάτι βαθύτερο από την ορμή του βολονταρισμού.

Τελευταία Νέα