Αναζήτηση
Στην τραγωδία του Παρισιού βρίσκω ότι το θρησκευτικό κίνητρο είναι δευτερεύον. Προέχει ο φανατισμός του ανθρώπου που τραβάει τη σκανδάλη για να χύσει το αίμα κάποιου που μισεί επειδή δεν είναι σαν κι αυτόν.
Αυτός ο φανατισμός είναι ανατριχιαστικά ανεξίθρησκος.
Περικλείει στο ίδιο αποκρουστικό άλμπουμ τους δολοφόνους του Παρισιού και τον Μπρέιβικ της Νορβηγίας. Τους Ταλιμπάν του Αφγανιστάν, τους Ευρωπαίους νεοναζί και τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Χαλιφάτου. Τον Ξηρό και τον Μαζιώτη. Την Μπόκο Χαράμ της Νιγηρίας και τους Πυρήνες της Φωτιάς.
Ακόμη κι αν τα θύματα κάποιων είναι λιγότερα, η λογική όλων είναι η ίδια. Η λογική του μίσους.
Η λογική της μιας και μοναδικής αλήθειας την οποία όποιος δεν συμμερίζεται αποκηρύσσεται ως ύπαρξη μισητή.
Ετσι, άλλοτε εξοντώνεται ως «άπιστος». Αλλοτε ως «δυτικός». Αλλοτε ως «μετανάστης». Αλλοτε ως «πλουτοκράτης», «αλήτης, ρουφιάνος, δημοσιογράφος» ή «λακές του συστήματος».
Στη γελοία εκδοχή του φαινομένου μόλις προ ημερών μια ιστοσελίδα φανατικών της Αριστεράς καλούσε τους ψηφοφόρους να ανατρέψουν «την πιο μισητή κυβέρνηση που είχε ποτέ η Ελλάδα».
Προσέξτε. Οχι τη χειρότερη ή την πιο ανίκανη ή την πιο άδικη ή την πιο δεξιά κυβέρνηση. Αλλά την κυβέρνηση που μισούμε.
Υποθέτω ότι οι χαζοχαρούμενοι που γράφουν τέτοιες παπαριές δεν εννοούν να καθαρίσουν τον Σαμαρά με τα Καλάσνικοφ. Απλώς διάφοροι βλαμμένοι ομοϊδεάτες τους, στο Παρίσι ή στην Αθήνα, πάνε μια κοινή λογική ένα βήμα παρακάτω.
Αυτά ως προς τη λογική.
Διότι, από την άλλη, δεν θέλω να αποσιωπήσω τον θρησκευτικό παράγοντα στην τραγωδία του Παρισιού. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που ο ισλαμισμός βάφει τα χέρια του στο αίμα ανυποψίαστων ανθρώπων.
Το μίσος κι ο φανατισμός, ο πόλεμος στον «Αλλο» και στο «Διαφορετικό», είναι μάλλον εγγενή στοιχεία μιας αναχρονιστικής ιδεολογίας που (όπως έλεγε κι ο εκ των θεωρητικών της, Σαΐντ Κουτμπ) πιστεύει πως κάθε συζήτηση οδηγεί στο ερώτημα «ποιος έχει δίκιο; Εσύ ή ο Θεός;».
Το θέμα είναι ότι εδώ και πενήντα σχεδόν χρόνια ο ισλαμικός φονταμενταλισμός έχει αιματοκυλίσει ολόκληρο τον πλανήτη σε μια προσπάθεια να τον επιστρέψει στην εποχή της Μεδίνας.
Με αυτούς ο πόλεμος είναι προφανώς αυτονόητος και αναμφισβήτητα αμείλικτος. Είναι οι ίδιοι που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο, που δεν έχουν να παραθέσουν ούτε ένα ελαφρυντικό.
Στην περίπτωσή τους κάθε κατευνασμός αποδεικνύεται το ίδιο ηττοπαθής και καταστροφικός με τον κατευνασμό του Χίτλερ στο Μόναχο.
Διότι, όταν κηρύξεις τον πόλεμο στην ανθρωπότητα, η ανθρωπότητα δεν έχει καμία άλλη επιλογή: πρέπει να ηττηθείς!
